Ευχαριστώ, μια λέξη που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ

     Τί είναι ευγνωμοσύνη; Τί σημαίνει ένα ευχαριστώ; Τί σου κοστίζει για να το πεις; Τί κερδίζει ο άλλος ακούγοντάς το; Ερωτήματα που ευτυχώς δεν είναι δύσκολο να απαντηθούν. Πόσοι λέτε ευχαριστώ όταν κάποιος σας προσφέρει κάτι, από ένα ποτήρι νερό ως και τη μεγαλή δυνατή βοήθεια ως αρωγός σε κάποιο σας πρόβλημα; Πόσο συχνά λέτε ευχαριστώ; Θα μου πεις, καλά ρε συ Μίνα, δεν ξέρουμε τί να κάνουμε, εσένα περιμέναμε; Δυστυχώς, βλέπω πολλούς ανθρώπους που δεν ξέρουν από ευχαριστώ και τα θεωρούν όλα δεδομένα, σε μια κοινωνία, σε μια ζωή που τίποτα απολύτως δεν είναι και δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο.
     Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει τίποτα, γιατί πρέπει να κάνει κάτι (με μόνη εξαίρεση την αγάπη και την προσφορά μιας μάνας προς το παιδί της, το οποίο δεν το ρωτά εάν θέλει να έρθει σε τούτο τον κόσμο και οφείλει να το στηρίξει τουλάχιστον μέχρι να ναι σε ηλικία και κατάσταση που να μπορεί να ναι ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος που να μπορεί να σταθεί μόνος του στην κοινωνία). Ο καθένας κάνει ό,τι πραγματικά του κάνει κέφι, ό,τι τον ευχαριστεί και για όποιον θέλει, που συνήθως είναι άτομα που συμπαθεί ιδιαιτέρως και άτομα τα οποία τα αγαπάει. Επομένως, όταν λαμβάνουμε την συναισθηματική εύνοια κάποιου, οφείλουμε να τον ευχαριστούμε. Το "ευχαριστώ" που θα πεις σε κάποιον δεν είναι μόνο μια λέξη. Είναι πολλά παραπάνω και από κάπου πρέπει να ξεκινήσεις. Θα μου πεις, πολλά τα κάνουμε και από κοινωνική υποχρέωση, όπως για παράδειγμα να πάρουμε τηλέφωνο έναν φίλο, έναν συνάδελφο, την ημέρα που γιορτάζει και να του ευχηθούμε χρόνια πολλά. Ε, εγώ δεν αναφέρομαι στις αναγκαστικές συνθήκες αυτής της βάρβαρης ζωής...
     Όταν κάποιος σου συμπαραστέκεται σε μια δύσκολη στιγμή, όταν σου προσφέρει την πολύτιμη βοήθειά του, αν μη τι άλλο, πρέπει να του είσαι ευγνώμων. Ξεκινάς λέγοντας, ίσως και παραπάνω από μία φορά, ευχαριστώ. Συνεχίζεις κατά τις δυνάμεις και τις δυνατότητές σου να τον βοηθάς και εσύ όταν χρειαστεί κάτι και πάει λέγοντας. Αλλά δεν βοηθάς μόνο γιατί σε βοήθησε ή γιατί σου συμπαραστάθηκε, αλλά γιατί έτσι νιώθεις, γιατί και αν δεν είχε μεσολαβήσει πρώτη η δική του βοήθεια, σε κάποια πρώτη του ανάγκη, θα ήσουν εκεί δίπλα του.
Εσένα δεν θα σου κοστίσει τίποτα να ανοίξεις το στόμα και να πεις 4πολύ απλές συλλαβές: "ΕΥ- ΧΑ- ΡΙ- ΣΤΩ", σε αυτόν όμως ήδη θα έχεις προσφέρει πολλά περισσότερα από όσα φαντάζεσαι. Πρώτα από όλα δείχνεις ότι του αναγνωρίζεις την προσπάθεια, την βοήθεια και ότι καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν υποχρεωμένος να κάνει τίποτα από όσα έκανε. Δεύτερον, πολλές φορές ένα "ευχαριστώ" κρύβει μέσα του και ένα μεγάλο "σ'αγαπώ"...

Προσωπικά, θέλω να ευχαριστήσω άλλη μια φορά, και δημόσια, έναν άνθρωπο που εδώ και αρκετό καιρό είναι ΠΑΝΤΑ δίπλα μου, στα ευχάριστα, στα δυσάρεστα, στην ανάγκη. Πρόκειται για έναν πραγματικά αξιόλογο άνθρωπο, έναν υπέροχο άνθρωπο, έναν άνθρωπο που τον ευχαριστώ πρώτα από όλα γιατί υπάρχει στη ζωή μου, που μου δόθηκε η ευκαιρία και μόνο να τον γνωρίσω.
Είναι απίστευτο το γεγονός ότι ένας, και μόνον, άνθρωπος μπορεί να σε κάνει να νιώσεις τόσο όμορφα... Ποιος είναι, τελικά, ο πραγματικός φίλος; Αυτός που θα είναι δίπλα σου σε μια άσχημη στιγμή, σε μια δύσκολη φάση. Αυτός που θα χαρεί μαζί σου με την χαρά σου. Αυτός που θα χαρεί όταν σε δει ότι είσαι καλά. Αυτός που θα σε βοηθήσει όταν του ζητηθεί. Μα πάνω από όλα αυτός που θα προσφερθεί να σε βοηθήσει χωρίς, ή πριν καν, του ζητηθεί. Δεν έχει σημασία πόσο μικρό ή μεγάλο θα ναι αυτό το "κάτι" που θα κάνει. Μην ξεχνάτε, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος για τίποτα, ούτε καν λόγω κοινωνικών συνθηκών (απλούστατα, αν δεν είναι ούτε τυπικός στις κοινωνικές του υποχρεώσεις και σχέσεις, θεωρείται από αγενής εώς εντελώς γαιδούρι).
Για αυτόν τον άνθρωπο λοιπόν, τρέφω απεριόριστη ευγνωμοσύνη και απεριόριστη αγάπη. Του οφείλω τόσα, μα τόσα, πολλά. Όσα ευχαριστώ και να πω, πάλι λίγα θα ναι. Είναι ένας άνθρωπος, που είναι Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ (με όλα τα γράμματα κεφαλαία) και που πάντα θα έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.

Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω ! ! !

May I have a hug, please?

Όταν βρίσκεται κανείς σε συστηματική ανάπαυση, κάθεται και σκέφτεται και ό,τι χαίρεται θυμάται! Σήμερα θα υμνήσω, και πάλι, ένα βιβλίο που το λατρεύω, που μου άλλαξε ριζικά τον τρόπο με τον οποίο δρω, και ναι, αν ενοχλεί κάποιους για το πως συμπεριφέρομαι τα τελευταία 2-3χρόνια, μπορούν όλοι μαζί να πάνε να δείρουν την Βιβή (αστειεύομαι φυσικά!)! Ο τίτλος του εν λόγω βιβλίου; "Μπορώ να έχω μια αγκαλιά παρακαλώ;"
Από την αρχή, ξεκινώντας να το διαβάσει κανείς γράφει κάτι που τότε έκανα περισσότερο, αν και είναι ένα διάστημα που πάλι το κάνω και με εκνευρίζω: από τότε που βγήκε το ευχαριστώ χάθηκε το σ'αγαπώ. Πόσες φορές δεν μας έχει τύχει να ξεκινάμε να γράφουμε ένα μήνυμα, ή κάτι τέλος πάντων, και ενώ πάμε να γράψουμε "σ'αγαπάω" τελικά γράφουμε "σε ευχαριστώ"; Τουλάχιστον προσωπικά πιάνω τον εαυτό μου τελευταία να το κάνω όλο και πιο συχνά και θέλω μια σφαλιάρα να συνέλθω. Αν θέλετε να βοηθήσετε, όσοι με ξέρετε προσωπικά, και σας πω ή σας γράψω "σ' ευχαριστώ" δώστε μου μια σφαλιάρα ή στην ανάγκη βρίστε με να συνέλθω!

Μέσα στις σελίδες αυτές βρήκα ένα ποίημα που αυτή τη περίοδο με εκφράζει περισσότερο από ποτέ.

Τί είναι όταν μια κλαις και μια γελάς;

Είναι που δεν ξέρεις τί θέλεις, 

που δεν ξέρεις που πας. 

Τί είναι όταν νιώθεις τον παλμό 

στο λαιμό να χτυπάει;

Είναι ψάρι σε γυάλα που σπαρταράει,

πουλί σε κλουβί που δεν κελαηδάει.

Τί είναι που μια πηγαίνεις και μια γυρίζεις;

Είναι που τον δρόμο σου ψάχνεις

και σε βέλος ελπίζεις.

Τί είναι,

όταν δεν ξέρεις αν μισείς ή αν αγαπάς,

όταν τη μία τρέχεις, την άλλη σταματάς.

Είναι

το ποτήρι της ψυχής που ξεχειλίζει

η ανοχή, που τον όρκο της σκίζει.

Είναι

η τόλμη που λύνει τα δεσμά.

Είναι

η άνοιξη, που στην καρδιά ξεκινά.

Τί' ναι αυτό που μια σε κάνει να πετάς

και μια να γονατίζεις;

Είναι η δύναμη που κουβαλάς,

πότε τη βλέπεις, πότε τη φτύνεις.

Τί είναι

όταν θες να ανοίξεις το παράθυρο να φύγεις,

να σκοτωθείς ή να πετάξεις;

Είναι

μια ψυχή ιδρωμένη που στη σάρκα δεν χωράει

και φωνάζει, ουρλιάζει, τον λυτρωμό της ζητάει.

Τί είναι

όταν θέλεις να βάλεις φωτιά,

να κάψεις, να καείς;

Είναι

το χαμόγελο που γλυκαίνει τον Κόσμο,

η ελπίδα κι η ανάσα της ζωής,

η ομορφιά της απρόβλεπτης καρδιάς,

της απείθαρχης ψυχής...

Κάθε λεπτό χαμένο, ένα δάκρυ χυμένο

και κάθε χτύπος της καρδιάς, μια ελπίδα ομορφιάς.

Τί χρειάζεται για να τα καταφέρεις;

Χρειάζεται ισορροπία.

Να αισθάνεσαι αρκετά δυνατός ώστε να μην φοβάσαι και αρκετά αδύναμος ώστε να μην φέρεσαι εγωιστικά. Να αισθάνεσαι αρκετά έξυπνος ώστε να τολμάς και αρκετά ανόητος ώστε να μην φέρεσαι ανόητα. Να αισθάνεσαι αρκετά ικανός ώστε να πραγματοποιείς και αρκετά ανίκανος ώστε να μην λαιμαργείς. Αρκετά πλούσιος ώστε να απολαμβάνεις και αρκετά φτωχός ώστε να προσπαθείς. Αρκετά εγωιστής ώστε να προχωράς και αρκετά μετριοπαθής ώστε να σέβεσαι. Αρκετά φιλόδοξος ώστε να παλεύεις και αρκετά μεγαλόψυχος ώστε να εκτιμάς και να απολαμβάνεις. Αρκετά "κακός" ώστε να προστατεύεσαι και αρκετά "καλός" ώστε να θυμάσαι, να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι.

Και χρειάζεται ακόμη να αισθάνεσαι...

Αρκετά παιδί ώστε να μπορείς να βλέπεις τη ζωή σαν ένα καινούριο βιβλίο και αρκετά μεγάλος ώστε να μπορείς να το διαβάσεις! Να γίνεσαι ένα με αυτό, να μη μένεις ξένος μέσα του. Να το ξεφυλλίζεις με αγάπη και όχι από απλή υποχρέωση. Να ξεχνάς όλα τα άλλα βιβλία και να το ζεις σαν να είναι αυτό το μοναδικό. Να μη μένεις θεατής αλλά να γίνεσαι εσύ ο πρωταγωνιστής του. Να μην το διαβάζεις για να πλουτίσεις με ακόμη έναν τίτλο την πνευματική σου βιβλιοθήκη, αλλά για να πάρεις και να δώσεις κάτι ωραίο από αυτό και σε αυτό.

Μέσα από αυτό το βιβλίο θυμήθηκα πολλά, κατάλαβα πολλά, άλλαξα πολλα (δυστυχώς, όμως, γυρνάω που και που στις παλιές κακές μου συνήθειες). Είναι ένα βιβλίο που πάντα έχει μια ξεχωριστή θέση μέσα μου και όχι μόνο στη βιβλιοθήκη μου. Χαίρομαι που όταν το διάβασα, θέλησα και επικοινώνησα με τη δημιουργό του, γνώρισα έναν υπέροχο άνθρωπο, έναν καλό φίλο (τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω)! 

Κάποια στιγμή διάβασα μέσα " αν κάποιοι γινόταν να δώσουν τη ζωή τους για τη ζωή ενός άλλου θα το έκαναν χωρίς δεύτερη σκέψη και νιώθοντας ικανοποίηση που έστω και με αυτό τον τρόπο, θα κατάφερναν να σώσουν τη ζωή του." Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι έκανα μια τέτοια κίνηση κάποια στιγμή και ποτέ δεν μαθεύτηκε (και ακόμα δεν έχει μαθευτεί στον άμεσο ενδιαφερόμενο, αλλά ούτε, εννοείται, και στον οικογενειακό περίγυρο). Είναι το μυστικό μου και το λέω σε εσάς, γιατί ούτε είστε ή γνωρίζετε αυτό το άτομο. Κάποια στιγμή ένας αγαπημένος μου άνθρωπος χρειαζόταν επειγόντως αίμα, δύο-τρεις φιάλες, για ένα χειρουργείο. Το έμαθα εντελώς τυχαία, πήγα στο νοσοκομείο, τσακώθηκα με 5-6γιατρούς και εν τέλει κατάφερα να τους πείσω να δώσω δύο μαζεμένες φιάλες για να σωθεί αυτό το άτομο. Μπορεί να σωνώταν ούτως ή άλλως, μπορεί πάλι και όχι. Εγώ είχα κάνει αυτό που ένιωθα τότε ως πρέπον και δεν το μετάνιωσα, και δεν το μετανιώνω, ούτε για ένα λεπτό. Μου είχαν αριθμήσει ένα σωρό κινδύνους οι γιατροί με αυτή μου την πράξη. Ε και; Αν χρειαζόταν και πάλι θα το έκανα. Δεν ξέρω αν είμαι τόσο καλή ώστε να το έκανα για τον οποιονδήποτε, αλλά σίγουρα για κάποιους ανθρώπους που είναι πολύ κοντά μου και τους νιώθω "οικογένειά" μου, θα το ξαναέκανα και πάλι δεν θα μάθαινε κανείς τίποτα. Στις εποχές που ζούμε, όλο και πιο δύσκολα συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν γίνεται και καθόλου. Οπότε απλά μην αφήνεται να περνάνε οι μέρες χωρίς να λέτε και να δείχνετε την αγάπη σας στους γύρω σας.

Για να προλάβω τυχόν αντιδράσεις που σίγουρα θα έρθουν από μια πλευρά, όχι δεν είμαι τόσο καλή και ευαίσθητη όσο δείχνω κάποιες φορές και σε κάποιους ανθρώπους. Απλά και ΜΟΝΟ ξέρω να αναγνωρίζω (ή έτσι πιστεύω) τους ανθρώπους που αξίζει να έχω δίπλα μου και να τους αγαπάω με ό,τι σημαίνει αυτό, όποια ιδιότητα και να έχουν (σύντροφοι, φίλοι, φίλες, συγγενείς, καθηγητές, μαθητές και πάει λέγοντας). Δεν είναι πολλά τα άτομα για τα οποία θα έκανα πάλι κάτι τέτοιο, ίσως είναι 1-2 μετρημένα, και είναι αυτά που αφήνω να γνωρίζουν ότι ό,τι και να χρειαστεί, θα είμαι εκεί, ανά πάσα ώρα και στιγμή. Και ναι, αυτή τη στιγμή φτάνω τα ώραια της "γλυκύτητας" και της "καλοσύνης" μου, και αρκετά για σήμερα!

Κλείνοντας, ήταν μια καλή ευκαιρία να (ξανα)πω στη φίλη μου τη Βιβή ένα μεγάλο ευχαριστώ και ότι την αγαπάω! Επειδή αν δεν είχε πέσει αυτό το βιβλίο στα χέρια μου, πολύ απλά, θα είχα μείνει για πολλά χρόνια ένας άνθρωπος περισσότερο κλειστός και φαινομενικά αχάριστος, που δεν χαμογέλαγε, δεν εκφραζόταν, και φυσικά, θα ήμουν ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Αγκαλιάστε, αγαπήστε και δείξτε το (μην το πείτε αν δεν μπορείτε, αλλά δείξτε το- και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να το δείξει κανείς από μια αγκαλιά;)

Όσο για αυτά τα 1-2άτομα, φροντίζω να γίνει κατανοητό πως ό,τι και να χρειαστεί είμαι εδώ!!Φροντίστε το και εσείς για όσους αγαπάτε!

Καλό βράδυ σε όλους σας!

Δική σου επιλογή

     Πολλές φορές μας συμβαίνουν πράγματα και φέρνουμε την καταστροφή, ενώ άλλες φορές πάλι τα αγνοούμε παντελώς σα να μην έγιναν ποτέ. Έχω καταλήξει, εδώ και λίγο καιρό, στο ότι όπως τα βλέπεις και τα σκέφτεσαι, έτσι και τα βιώνεις, χωρίς να σημαίνει ότι αυτή είναι και η πραγματικότητα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν πάντα ένας απαισιόδοξος άνθρωπος, με αποτέλεσμα να βλέπω γύρω μου τα πάντα να καταστρέφονται και όσο τα έβλεπα έτσι, τόσο χειρότερα γινόντουσαν. Κατά περιόδους προσπαθούσα να δω τα πράγματα από μια διαφορετική σκοπιά, λίγο πιο αισιόδοξη. Και τα κατάφερνα. Αλλά πάντα για λίγες ώρες, το πολύ για μία- δύο μέρες.
     Πολύ πρόσφατα με θυμήθηκε ένα παλιό πρόβλημα υγείας που είχα αμελήσει, μιας και δεν με ενοχλούσε. Είχα φρικτούς πόνους, που ευτυχώς με την πάροδο των ημερών έχουν μειωθεί αισθητά. Όλως περιέργως, δεν με κατέβαλε αυτό το περιστατικό, παρότι με τσάντισε, ομολογουμένως, πάρα πολύ. Μου έδωσε την ευκαιρία να κάτσω πολλές ώρες μόνη μου, να σκεφτώ 1002 πράγματα, να δω ποιοι είναι αυτοί που με αγαπούν και με νοιάζονται πραγματικά, να φτιάξω πλάνα για το χειμώνα που έρχεται και να αποφασίσω, τελικά, να δράσω στη ζωή με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από ό,τι μέχρι τώρα. Η καρδιά και η ψυχή δεν αλλάζουν, αλλά μπορεί να αλλάξει ο τρόπος σκέψης και αντιμετώπισης των όποιων προβλημάτων, που παρουσιάζονται στη ζωή ενός ανθρώπου. Ήταν για μένα πολύ καινούριο, και παράξενο, να βρίσκομαι τόσο πολύ έξω από τα νερά μου και να μη χάνω το χαμόγελό μου (εκτός από μία και μόνο πραγματικά δύσκολη μέρα). Βλέπω ότι αυτό με βοήθησε αρκετά. Φυσικά δεν έγινε κάποιο κλικ μέσα μου, ξαφνικά, αλλά σε αυτή τη πρώτη προσπάθεια με βοήθησαν, εν αγνοία τους, κάποιοι άνθρωποι που ήταν και είναι δίπλα μου αυτό το διάστημα. Ονόματα δεν θα πω, ξέρουν αυτοί που ενδιαφέρθηκαν, που μιλούσαμε, που επικοινωνούσαμε καθ' οποιονδήποτε τρόπο!
     Δεν γράφω όμως, αυτό το κείμενο, για να μιλήσω πάλι για μένα. Θέλω απλά να παραθέσω ένα κείμενο που μου το είχαν στείλει πριν αρκετά χρόνια με e-mail σε powerpoint και ενώ το είχα αγνοήσει τότε εντελώς, τώρα πια του δίνω άλλη αξία. Γιατί όλα είναι θέμα επιλογών. Δική σου επιλογή είναι αν θες να είσαι αισιόδοξος. Δική σου επιλογή είναι αν θες να είσαι απαισιόδοξος. Αλλά είναι επιλογή και όχι αναγκαστική συνθήκη, ακόμα και στις πιο δύσκολες περιπτώσεις.

"Ο Τζέρυ είναι ο μάνατζερ ενός εστιατορίου.
   Είναι πάντα σε πολύ καλή διάθεση!
   Αν κάποιος τον ρωτήσει τί κάνει αυτός θα
   απαντήσει: Αν μπορούσα να μαι καλύτερα,
   θα έπρεπε να έχω άλλον έναν Τζέρυ!
   Πολλοί από τους συναδέλφους του παραιτήθηκαν
   όταν αυτός άλλαζε αφεντικό, ώστε να τον
   ακολουθήσουν από εστιατόριο σε εστιατόριο!
   Γιατί; Διότι ο Τζέρυ ήταν παρακινητής από την
   φύση του. Αν κάποιος συνάδελφος είχε μια
   άσχημη μέρα, ο Τζέρυ ήταν εκεί για να του πει
   πως μπορεί να το δει από τη θετική πλευρά.
   Βλέποντας αυτή την κατάσταση, πήγα και τον
   ρώτησα ένα πρωί, από περιέργεια...
   Δεν το καταλαβαίνω.. Κανείς δεν μπορεί να
   είναι τόσο θετικό άτομο όλη την ώρα..
   Πώς το κάνεις αυτό;
   Ο Τζέρυ απάντησε: Κάθε πρωί που ξυπνώ
   έχω δύο επιλογές, να είμαι σε καλή ή σε κακή
   διάθεση. Πάντα διαλέγω να μαι σε καλή!
   Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, μπορώ να μαι
   το θύμα ή να διδάσκομαι κάτι από αυτό.
   Διαλέγω πάντα να διδάσκομαι κάτι.
   Κάθε φορά που κάποιος με πλησιάζει με
   παράπονα, μπορώ να επιλέξω να ακούω τα
   παράπονα αυτά ή να επισημάνω τη θετική
   πλευρά της ζωής. Πάντα διαλέγω τη θετική
   πλευρά.
   Μα δεν είναι πάντα τόσο εύκολο, απάντησα.
   Κι όμως είναι, απάντησε ο Τζέρυ.
   Η ζωή έχει να κάνει με επιλογές. Αν αφήσεις
   απ' έξω όλα τα σκουπίδια, όλες οι καταστάσεις
   καταλήγουν σε δύο επιλογές. Εσύ διαλέγεις
   πως να αντιδράσεις σε όλες τις καταστάσεις.
   Εσύ διαλέγεις πως οι άνθρωποι θα επηρεάσουν
   τη ζωή σου. Εσύ διαλέγεις αν θα είσαι σε καλή
   ή σε κακή διάθεση. Είναι δική σου επιλογή πως
   θα ζήσεις τη ζωή σου.
   Μερικά χρόνια αργότερα....
   Άκουσα ότι ο Τζέρυ έκανε κάτι κατά λάθος,
   που κανείς δε φανταζόταν ότι μπορεί να
   γίνει στις επιχειρήσεις των εστιατορίων.
   Άφησε ανοιχτή τη πίσω πόρτα του εστιατορίου του.
   Και μετά;;
   Νωρίς το πρωί τον λήστεψαν τρεις ένοπλοι άνδρες.
   Τί ήθελαν;
   Λεφτά!
   Όσο ο Τζέρυ προσπαθούσε να ανοίξει το
   χρηματοκιβώτιο, το χέρι του, τρέμοντας από
   νευρικότητα, γλίστρησε από τον συνδυασμό.
   Οι ληστές πανικόβλητοι τον πυροβόλησαν.
   Ευτυχώς τον βρήκαν γρήγορα και τον πήγαν
   γρήγορα στο νοσοκομείο.
   Μετά από 18 ώρες εγχείρηση και βδομάδες
   με εντατική παρακολούθηση, ο Τζέρυ βγήκε
   από το νοσοκομείο με σημάδια από τις σφαίρες
   να φαίνονται ακόμα στο σώμα του.
   Είδα τον Τζέρυ 6μήνες περίπου μετά το ατύχημα.
   Όταν τον ρώτησα τι κάνει, μου είπε:
   Αν μπορούσα να μαι καλύτερα θα είχα άλλον έναν
   Τζέρυ, θές να δεις τις ουλές μου;
   Αρνήθηκα να δω τις ουλές του, αλλά τον ρώτησα
   τί πέρασε από το μυαλό του, όταν γινόταν η ληστεία.
   Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι ότι έπρεπε
   να έχω κλειδώσει τη πίσω πόρτα, απάντησε.
   Μετά, όταν ήμουν ξαπλωμένος πάνω στο πάτωμα
   χτυπημένος, σκέφτηκα ότι έχω δύο επιλογές,
   να ζήσω ή να πεθάνω.
   Δεν φοβήθηκες; τον ρώτησα.
   Ο Τζέρυ συνέχισε, "οι τραυματιοφορείς ήταν
   υπέροχοι. Μου έλεγαν συνέχεια ότι θα γινόμουν
   καλά. Αλλά όταν με πήγαν στα εξωτερικά ιατρεία
   και είδα τις εκφράσεις των γιατρών όταν είδαν
   τα τραύματά μου, τότε φοβήθηκα πραγματικά.
   Στα μάτια τους διάβαζα... Είναι νεκρός."
   Ήξερα ότι έπρεπε να αναλάβω δράση!
   Τί έκανες, τον ρώτησα.
   Λοιπόν ήταν μια μεγάλη νοσοκόμα που μου
   έκανε ερωτήσεις φωνάζοντας και με ρώτησε
   "είσαι αλλεργικός σε κάτι;"
   Ναι, απάντησα!
   Οι γιατροί και οι νοσοκόμες σταμάτησαν ό,τι
   έκαναν σα να περίμεναν την απάντησή μου.
   Πήρα μια βαθιά αναπνοή και φώναξα:
   "ΣΦΑΙΡΕΣ"!
   Ενώ γελούσαν, τους είπα: "διαλέγω να ζήσω,
   παρακαλώ πολύ να με εγχειρήσετε σα να μαι
   ζωντανός και όχι πεθαμένος".
   Ο Τζέρυ έζησε χάρις στην ικανότητα των γιατρών
   και την καταπληκτική νοοτροπία του.
   Έμαθα από αυτόν ότι, κάθε μέρα επιλέγεις
   ή να αγαπήσεις τη ζωή σου ή να τη μισήσεις.
   Το μόνο πράγμα που είναι πραγματικά δικό σου
   και δεν μπορεί κανείς να σου το πάρει είναι
   η νοοτροπία σου.
   Έτσι λοιπόν, αν μπορείς να φροντίσεις για αυτό,
   η ζωή σου μπορεί να γίνει πιο εύκολη!"

Πάρτε το παράδειγμα του Τζέρυ και εφαρμόστε το. Δεν είναι εύκολο, το ξέρω. Και εγώ ακόμα στο πρώτο βήμα είμαι. Αλλά με ένα βήμα τη φορά, ανεβαίνοντας ένα μικρό σκαλί κάθε μέρα φτάνει κανείς και στην κορυφή της σκάλας. Και από εκεί από ότι όλα δείχνουν πρέπει να έχει υπέροχη θέα!
Καλό βράδυ και καλή εβδομάδα σε όλους!

Στις δύσκολες στιγμές

     Στις δύσκολες στιγμές ενός ανθρώπου, φαίνονται ποιοι είναι αυτοί που τον αγαπάνε πραγματικά και ποιοι ασχολούνται μαζί του μόνο και μόνο γιατί δεν έχουν κάτι καλύτερο, σε μια δεδομένη χρονική στιγμή, να κάνουν. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που αναθεωρείς όλη σου τη ζωή και όχι πάντα για κακό.
     Δύσκολη στιγμή μπορεί να θεωρηθεί οποιαδήποτε περίοδος της ζωής ενός ανθρώπου. Για μένα είναι ο τελευταίος μήνας, αρχικά με ξαφνική ασθένεια μιας φίλης και τώρα με επιδείνωση ενός παλιού ξεχασμένου προβλήματος δικού μου. Είναι βάλσαμο για την ψυχή μου όμως να γυρίζω από τους γιατρούς και να βλέπω 4-5 φίλους που περιμένουν πραγματικά με αγωνία και με αγάπη να μάθουν τί και πώς. Που είναι εκεί να με ακούσουν και να προσπαθήσουν να βοηθήσουν.
     Πρίν λίγο καιρό θεώρησα ότι δεν υπάρχει κανείς που να ενδιαφέρεται και να με αγαπάει πραγματικά. Ίσως να μην το έδειχναν όσοι το ένιωθαν για τον πολύ απλό και προφανή λόγο του ότι με έβλεπαν καλά, οπότε όλα ήταν πιο χαλαρά. Μόλις χρειάστηκα τη βοήθειά τους, όχι πολλά, ένα απλό και από καρδιάς ενδιαφέρον, εμφανίστηκαν οι άνθρωποι αυτοί και είναι δίπλα μου 24/7! Από κάποιους το περίμενα, από κάποιους άλλους πάλι όχι. Και εκεί είναι το πιο ωραίο, να βλέπει κανείς δίπλα του ανθρώπους που τους αγαπάει αλλά που δεν περιμένε ποτέ ότι θα τους έχει δίπλα του σε ό,τι και να χρειαστεί.
     Μία φίλη μου είπε μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου, αξίζει τον κόπο! Δεν ξέρω αν το έχω μάθει 23 χρόνια τώρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχω μάθει να εκτιμώ και να αγαπάω τους ανθρώπους που με περιβάλουν και που αξίζουν την προσοχή και την αγάπη μου. Μέσα από αυτούς αγαπάω και σέβομαι και τον εαυτό μου, έχω μάθει να δίνω. Και σίγουρα δεν θα μπορούσα να δώσω κάτι αν πρώτα δεν το έχω και να το έχω δουλέψει μέσα μου. Οπότε θεωρώ ότι είμαι σε καλό δρόμο!
     Πολλές φορές ακούγεται τετριμμένο και πολυφορεμένο το να λες πολλά ευχαριστώ σε έναν ή περισσότερους ανθρώπους. Δεν με απασχολεί! Έχω πολλά αρνητικά στον χαρακτήρα μου, αχάριστη και αδιάφορη για κάποια πρόσωπα ούτε υπήρξα μέχρι τώρα, ούτε έχω σκοπό να υπάρξω ξαφνικά στα 23 μου! Φυσικά ούτε αγαπάω τους πάντες και με τον ίδιο τρόπο, ούτε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άτομα που απεχθάνομαι. Όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι, και οι νέες εγγραφές στους καταλόγους με τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα, αλλά και ένας άλλος μεγάλος κατάλογος που γράφω όλους όσους μου έχουν φερθεί σκάρτα και δεν αξίζουν το ενδιαφέρον και την αγάπη μου. Αυτός ο δεύτερος κατάλογος είναι που πρέπει πάντα να προσέχουμε και να τον ανανεώνουμε διαρκώς με κάθε ευκαιρία, έχοντας ανοιχτά μάτια, αυτιά και νου και να προσέχουμε λυκοφιλίες! Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τον άλλο κατάλογο!

Ευχαριστώ όποιον και ό,τι έφερε κοντά μου αυτούς τους 4-5 ανθρώπους! Άσχετα από την όποια ιδιότητα- επάγγελμά τους είναι πάνω από όλα άνθρωποι!! Αυτούς λοιπόν φροντίζω να τους αγαπάω, να τους εκτιμάω όπως πρέπει και να φαίνεται! Για τους υπόλοιπους δε μου καίγεται καρφί ό,τι και να λένε ό,τι και να κάνουν. Ούτε μπορούμε να μαστε αγαπητοί σε όλους ούτε να τους αγαπάμε όλους.. Ο καθένας με ό,τι του ταιριάζει!
Αυτά από μένα!
Καλό βράδυ σε όλους και καλό Σαββατοκύριακο!

Η ώρα των αναμνήσεων

     Κάθε καλοκαίρι που και πάλι μένω στην Αθήνα, χωρίς διακοπές, ξεθάβω παλιές φωτογραφίες από μίνι και μάξι ταξίδια! Και γιατί αυτό το καλοκαίρι να αποτελέσει εξαίρεση;

     Σήμερα κάνοντας ανασκαφή στα συρτάρια με τις φωτογραφίες, έπεσε πάνω σε αυτές από μονοήμερο ταξίδι στο Λουτράκι και ολιγοήμερες διακοπές στα Καμμένα Βούρλα το 2001 και από ολιγοήμερο ταξίδι στον Πόρο το 2005. Βρίσκει κανείς κρυμμένες αγάπες, σκέψεις και στιγμές μέσα σε αυτές τις φωτογραφίες και συνδέει αναμνήσεις του παρελθόντος με αγάπες και σκέψεις του παρόντος!

     Ας ξεκινήσω με τη μονοήμερη στο Λουτράκι, τέλη Ιουλίου το 2001.

Αυτή τη φωτογραφία την είχα τραβήξει γιατί είχα ερωτευτεί το τοπίο απέναντι, υπέροχο και μαγευτικό σα να βλέπεις εφέ από ταινίες... Κοιτώντας την σήμερα, δύσκολα ερωτεύομαι αυτή τη φωτογραφία για το τοπίο με τα βουνά απέναντι, σε σχέση με την ομορφιά και τη γλυκιά μελαγχολία που σου δημιουργεί το θέαμα των αναποδογυρισμένων βαρκών. Ο συννεφιασμένος ουρανός σου δίνει την εντύπωση ότι είναι μέσα Σεπτεμβρίου και όχι τέλη Ιουλίου. Μία πολύ όμορφη ανάμνηση από κείνες τις μέρες που είμασταν μαζί με αγαπημένους φίλους που τώρα πια ζουν αρκετά μακρία απορροφημένοι με άλλες δικές τους ασχολίες.

     Η επόμενη φωτογραφία είναι τραβηγμένη λίγους μήνες αργότερα στα Καμμένα Βούρλα, 12 χρονών τότε, είχαμε πάει για λίγες μέρες ξεκούρασης πριν ξεκινήσουν τα σχολεία.

Αυτό ήταν το ξενοδοχείο που μέναμε τότε, αυτό με τους κίονες ιωνικού τύπου! Τη φωτογραφία όμως αυτή δεν την είχα τραβήξει ούτε για το ξενοδοχείο, ούτε για το βουνό που φαίνεται να ορθώνεται σα να ναι τοίχος πολυκατοικίας. Αυτή η καταπληκτική φωτογραφία είχε τραβηχτεί μόνο και μόνο για το λευκό αμάξι που είναι στην είσοδο του ξενοδοχείου. Ναι ναι, καλά ακούσατε. Αυτό το αμάξι άνηκε στο μικρό γιο του ιδιοκτήτη, τον Πέτρο, που τότε τον είχα ερωτευτεί πλατωνικά.
     Σήμερα, 11 χρόνια μετά αγαπάω τη διαρρύθμιση του ξενοδοχείου και ιδιαίτερα αυτούς τους κίονες στην πρόσοψη... Βλέπετε πλέον κυλάει στις φλέβες μου, αίμα μελλοντικού αρχαιολόγου, και κάθε άλλο παρά απαρατήρητο περνάει αυτή η φωτογραφία. Σήμερα, το μόνο που μου χαλάει αυτή τη φωτογραφία είναι αυτό το άσπρο αμάξι μπροστά στην είσοδο! Πώς αλλάζουν έτσι οι άνθρωποι περνώντας τα χρόνια...!

     Τέλος, θα αναφερθώ στην ολιγοήμερη απόδρασή μου στον Πόρο το 2005. Αρχικά ως μονοήμερη με το σχολείο, 1η λυκείου τότε, και λίγο καιρό μετά ένα τριήμερο οικογενειακά. Στην εκδρομή με το σχολείο μόνο ευχάριστα δεν είχα περάσει, έχοντας τους καθηγητές να μας απαγορεύουν να πάμε λίγο πιο πέρα από εκεί που θέλανε να κάτσουν οι ίδιοι και φυσικά να μην μας αφήνουν να περάσουμε με το καραβάκι απέναντι στον Γαλατά.

Ο Γαλατάς όπως φαίνεται από το λιμάνι του Πόρου!

Από το ρολόι με θέα το λιμάνι και τον Γαλατά απέναντι!

Το ρολόι πάνω από το λιμάνι!

Η παραλία στο Ασκέλι του Πόρου!

Το εστιατόριο Σαρωνικός στο Ασκέλι του Πόρου!

     Όλες αυτές οι φωτογραφίες είχαν τραβηχτεί για πολύ συγκεκριμένους λόγους η κάθε μία, αλλά λόγω και κάποιων δυσάρεστων αναμνήσεων και τις δύο φορές που είχα επισκεφθεί αυτό το νησί εκείνη τη χρονιά, προτίμησα απλά να τις καταχωνιάσω σε ένα συρτάρι! Η θεά Τύχη και κάποιες συγκυρίες τις έφεραν όμως και πάλι στην επιφάνεια χθες το βράδυ.
     Κοιτώντας τες μετά από τόσα χρόνια, αρχικά δυσκολεύτηκα να θυμηθώ που τις είχα τραβήξει, εκτός από αυτές που φαινόταν το ρολόι πάνω από το λιμάνι του Πόρου. Και όπως τις κοίταγα αναρωτιόμουν για λίγη ώρα ποιο ήταν αυτό το όμορφο μέρος που είχα τόσες φωτογραφίες και που δεν μπορούσα να θυμηθώ. Μέχρι που, ξαφνικά, ήρθε η "θεία έμπνευση". Μετά από τόσα χρόνια, έχω απωθήσει ό,τι άσχημο είχε συμβεί εκείνον τον καιρό σε αυτό το μέρος και μόνο όμορφα συναισθήματα μου δημιουργούνται κοιτώντας αυτές τις φωτογραφίες.
Έξτρα όμορφο είναι όταν ξέρεις ότι πέρα από μακρινούς συγγενείς έχουν ως τόπο καταγωγής αυτό το νησί και άλλα πολύ αγαπημένα σου πρόσωπα.

Έτσι μπορεί φέτος, από ότι όλα δείχνουν μέχρι στιγμής να μείνω στη θλιβερή Αθήνα αλλά για του χρόνου θα βάλω σίγουρα στο πρόγραμμα λίγες μέρες διακοπές στον Πόρο και στις Σπέτσες!
Ως τότε; Φάτε μάτια ψάρια..... Να ναι καλά οι πάμπολλες φωτογραφίες που έχω το συνήθειο να τραβάω όταν πάω κάπου!!!

ΔΙΗΜΕΡΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΣΠ. ΜΑΡΙΝΑΤΟΥ

     Είπα μια φορά να γράψω και κάτι σχετικό με τα ευρύτερα ενδιαφέροντά μου και για τις ασχολίες μου. Παρασκευή 22 και Σάββατο 23 Ιουνίου, πραγματοποιήθηκε στο πανεπιστήμιο Αθηνών, διήμερο συμπόσιο-συνέδριο στη μνήμη του μεγάλου αρχαιολόγου Σπυρίδωνος Μαρινάτου. Είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω με έναν διαφορετικό τρόπο, όντας στην υποδοχή των συνέδρων και των επισκεπτών, και πραγματικά θεωρώ ότι ήταν εμπειρία ζωής. Θα μου πείτε καλά για ένα συνέδριο κάνεις έτσι;

     Αυτό το συνέδριο,κατ' αρχάς, ήταν εξαιρετικά καλοστημένο από την οργανωτική επιτροπή, την οποία αποτελούσαν οι εξής άνθρωποι: 1) Ελένη Ματζουράνη, καθηγήτρια προϊστορικής αρχαιολογίας και πρόεδρος του τμήματος ιστορίας και αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ, 2) Νάγια Πολυχρονάκου-Σγουρίτσα, καθηγήτρια προϊστορικής αρχαιολογίας και διευθύντρια του τομέα αρχαιολογίας και ιστορίας της τέχνης, του τμήματος ιστορίας και αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ, 3)Λευτέρης Πλάτων, επίκουρος καθηγητής προϊστορικής αρχαιολογίας του τμήματος ιστορίας και αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ, 4)Δημήτρης Κυρτάτας, καθηγητής της ύστερης αρχαιότητας του τμήματος ιστορίας και αρχαιολογίας και κοινωνικής ανθρωπολογίας του πανεπιστημίου Θεσσαλίας και 5)Ναννώ Μαρινάτου, Professor and head of Classics, Department of Classics and Mediterranean Studies, University of Illinois, Chicago.

     Οι σύνεδροι, οι οποίοι έλαβαν λόγο στο βήμα, ήταν οι εξής: α) ο ακαδημαϊκός Σπύρος Ιακωβίδης, β) η Μαρία Παντελίδου- Γκόφα, γ) ο Στυλιανός Αλεξίου, δ) ο Χρήστος Ντούμας, ε) η Χαρά Τζαβέλλα-Evjen, στ) ο Γιάννης Λώλος, ζ) ο Κώστας Κοπανιάς, η) η Όλγα Παλαγγιά, θ) ο Χρύσανθος Κανελλόπουλος, ι) ο Γιώργος Τζωράκης, ια) ο Θεόδωρος Ηλιόπουλος, ιβ) ο Γιάννης Παπαδάτος, ιγ) η Κλαίρη Παλυβού, ιδ) η Γεωργία Κουρτέση-Φιλιππάκη, ιε) ο Γιώργος Βαβουρανάκης, ιστ) ο Χρήστος Μπουλώτης και ιζ) ο Ανδρέας Βλαχόπουλος και φυσικά εννοείται και όλοι όσοι αναφέρθηκαν παραπάνω, μέλη της οργανωτικής επιτροπής. Ενώ μας τίμησε ιδιαιτέρως με την παρουσία του ο Robin Hagg, που ήρθε από την Σουηδία καθώς και πληθώρα άλλων ονομάτων τα οποία είναι αδύνατο να τα θυμηθώ όλα τώρα και να τα αριθμήσω ένα-ένα σε αυτή την ανάρτηση.

     Το πιο σημαντικό, ίσως και πιο σημαντικό και από το γεγονός ότι όλοι είναι γνωστοί μεγάλοι αρχαιολόγοι, καθηγητές κλπ πέρα από τους τίτλους και την καριέρα που έχει ο καθένας τους είναι ότι πρώτα απ' όλα γνώρισα υπέροχους ανθρώπους, με χιούμορ, καλοσύνη, ευγένεια και ήθος. Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής, τί να το κάνεις να είναι κάποιος εξαίρετος επιστήμονας με πάμπολλες εργασίες, δημοσιεύσεις, άρθρα επί άρθρων και στην ουσία να μην είναι άνθρωπος, να είναι απρόσιτος και ιδιαίτερα να ναι απρόσιτος από τους νέους ανθρώπους. Χάνεται όλη η μαγεία! Οι διάλογοι, οι οποίοι πραγματοποιήθηκαν και στα διαλείμματα, πάμπολλοι και πάσης φύσεως. Το συναίσθημα που μου έμεινε είναι μία χαρά και ηρεμία, δεδομένου ότι βρίσκομαι στο μέσον μίας πάρα πολύ δύσκολης εξεταστικής περιόδου. Ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα, για το οποίο θυσίασα πολλές ώρες διαβάσματος, αλλά αυτά τα οποία κέρδισα είναι ανεκτίμητης σημασίας και όσα λόγια και να χρησιμοποιήσω θα είναι λίγα για να σας περιγράψω πόσο όμορφα νιώθω.

     Ήταν επίσης ένα δείγμα του ότι ακόμα και σε δύσκολους καιρούς (με την οικονομική κρίση η οποία μαστίζει τη χώρα μας, την κοινωνία η οποία είναι διχασμένη και επικρατεί ένα είδος αναρχίας και την ψυχολογία όλων που έχει φτάσει σε οριακά σημεία λίγο πριν από το να αρχίσουμε όλοι μαζί να παίρνουμε ψυχοφάρμακα και αντικαταθληπτικά) υπάρχουν πράγματα τα οποία γίνονται σε επιστημονικό και πολιτιστικό-πολιτισμικό επίπεδο που σου ανεβάζουν τη διάθεση, σου δίνουν λίγο κουράγιο να πάρεις μια ανάσα για να συνεχίσεις τον δύσκολο, ατομικό και συλλογικό, αγώνα! Πράγματα πολλά και όμορφα μπορούν να γίνουν σε όλους τους τομείς αρκεί να υπάρχει συνεργασία, καλή θέληση και όρεξη για δουλειά και επικοινωνία!

     Τέλος, για να μην μακρυγορώ άλλο, θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα αυτές τις δύο μέρες, την κυρία Ελένη Ματζουράνη και την κυρία Νάγια Σγουρίτσα, οι οποίες ήταν πολύ ζεστές και υπομονετικές μαζί μου καθώς και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κύριο Γιώργο Βαβουρανάκη, ο οποίος είναι αυτός που μου έστειλε το e-mail για το αν θα μπορούσα να βοηθήσω, διαφορετικά θα το ζούσα όλο αυτό υπό μία άλλη πολύ διαφορετική σκοπιά. Δεν θα μου είχε δοθεί η ευκαιρία να μιλήσω με όλους αυτούς τους ανθρώπους που είτε πλησίασα εγώ είτε σε λίγες περιπτώσεις ήρθαν και με πλησίασαν εκείνοι για να μοιραστούν μαζί μου μια μικρή ιστορία από την καριέρα τους, από την σταδιοδρομία τους και ακόμα και από τα φοιτητικά τους χρόνια.

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΗΤΑΝ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ!!!!!!
    

Υπάρχουν άνθρωποι....

     Υπάρχουν περίοδοι στην ζωή όλων μας που καλά είναι όλες οι κοινωνικές εκφάνσεις της ζωής μας, αλλά έρχεται και η στιγμή που πρέπει να δούμε λίγο που πατάμε και που βρισκόμαστε... Αυτό το διάστημα ποικίλει από άνθρωπο σε άνθρωπο, αλλά είναι απαραίτητο για την εσωτερική διοργάνωση του καθενός. Σε τέτοιες στιγμές βρίσκει κανείς μπροστά του ό,τι γκάφα έχει κάνει, ό,τι αληθινό και ό,τι ψεύτικο υπάρχει γύρω του αναγνωρίζοντάς το πολύ πιο εύκολα από όταν είσαι σε καθημερινή τριβή με αυτό. Για παράδειγμα, πόσοι δεν είχαμε την ανάγκη απομόνωσης και ενώ περιμέναμε ότι κάποιοι "φίλοι" θα ενδιαφερθούν να βοηθήσουν ή εν πάσει περιπτώσει να πάρουν ένα τηλέφωνο να δουν αν ζεις ή αν πέθανες, και ποτέ δεν έγινε κάτι τέτοιο. Και φυσικά μετά από όλο αυτό αρχίσαμε να ξεκαθαρίζουμε τί αξίζει να κρατήσουμε και τί όχι, τί είναι αληθινό και τί είναι ψεύτικο!
     Υπάρχουν επίσης άνθρωποι που τους θεωρούσαμε φίλους, όπως προείπα και παραπάνω, και τελικά δεν ήταν τίποτα παραπάνω από το να βρουν κάποιον να περνάνε τον ελεύθερο χρόνο μόνο με χαβαλέ. Υπάρχουν λίγοι ακόμα όμως που από εκεί που δεν το περιμένεις λόγω του ότι έχουν παρόμοια βιώματα, έχοντας ζήσει παρόμοιες καταστάσεις έρχονται, σου δίνουν το χέρι και σε τραβάνε μέσα από τον λάκκο με την κινούμενη άμμο που όσο μένεις τόσο βουλιάζεις περισσότερο. Φυσικά, σε καμία περίπτωση δεν περιστοιχιζόμαστε από ανθρώπους που είναι παρόμοιοι με εμάς, που έχουν ζήσει παρόμοιες εμπειρίες με εμάς, αλλά αυτοί οι άνθρωποι είναι που έχουν πάντα μια λίγο πιο ξεχωριστή θέση στην καρδιά του καθενός. Και συνήθως εμφανίζονται από το πουθενά, απότομα, αλλά δεν εξαφανίζονται καθόλου απότομα, ίσα ίσα αντιθέτως μένουν φίλοι και σύμμαχοι για μια ζωή, άσχετα όλα τα άλλα αν έρχονται και παρέρχονται. Και αυτό είναι και το ωραίο του πράγματος! Ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή έχεις έναν φίλο να μοιραστείς τον προβληματισμό σου, την λύπη σου και εννοείται την χαρά σου. Αυτόν τον φίλο είμαι χαρούμενη που τον βρήκα τόσο νωρίς στην ζωή μου, γιατί πολλές φορές φεύγει η ζωή πολλών ανθρώπων και ακόμα τον ψάχνουν.
     Υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να ναι τυλιγμένοι με την κάπα της δυστυχίας, είτε είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα είτε ένα φανταστικό δημιούργημα του μυαλού τους, και μόλις τους δώσει κάποιος μια αγκαλιά μεταμορφώνονται, ξεπηδάνε άμεσα από το μαύρο στο άσπρο σα να ήρθε η καλή νεράιδα με το μαγικό της ραβδάκι και έκανε το θαύμα της. Ωστόσο, χρείαζεται αυτό το έναυσμα για να ξεκολλήσουν από τον φαύλο κύκλο μιας αέναα δύσκολης και απροσπέλαστης κατάστασης.
     Τέλος, υπάρχουν, δυστυχώς, άνθρωποι που βλέπουμε καθημερινά να παρατάνε τον αγώνα της ζωής (γιατί τί άλλο είναι η ζωή πέρα από έναν συνεχή αγώνα εναλασσόμενης χαράς και λύπης;) απλά επειδή περνάνε άλλη μια δοκιμασία. Όλοι ανεξαιρέτως όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα, όσο μεγάλο ή μικρό και αν είναι, το φανταζόμαστε τεράστιο, κάτι που συνυπολογίζεται ως το τέλος του κόσμου, λ.χ. η οικονομική κατάσταση στην χώρα μας που έχει ήδη αριθμήσει εκατοντάδες αυτοκτονίες. Ωστόσο, δεν είναι λύση μια αυτοκτονία, δεν λύθηκε το πρόβλημα απλά επειδή εγώ, εσύ ή οποιοσδήποτε άλλος έβαλε τέρμα στη ζωή του. Για να έρθω στο παράδειγμα των αυτοκτονιών που βλέπουμε καθημερινά πλέον λόγω της οικονομικής κρίσης και που πολλές οικογένειες ζουν κάτω ή κοντά στο επίπεδο της φτώχειας (και η δική μου οικογένεια είναι μία από αυτές): έστω ότι ο κ. Κώστας που αντιμετωπίζει προβλήματα οικονομικά και δεν μπορεί να βρει δουλειά και... και... και... δεν μπορεί να αντέξει άλλο την κατάσταση και αυτοκτονεί. Τί έγινε; Λύθηκε το πρόβλημα της οικογένειας; Δεν νομίζω, γιατί μπορεί να μειώθηκε ένα πιάτο φαΐ από το τραπέζι, αλλά προέκυψαν πολλά άλλα έξοδα, όπως είναι αυτά της κηδείας, όπως είναι αυτά των όποιων χρεών είχε πίσω του ο κυρ Κώστας (γιατί δυστυχώς δεν υπάρχει Έλληνας σήμερα που να μην έχει κάποια χρέη είτε προς τράπεζες είτε οποιαδήποτε άλλη οφειλή). Υπάρχουν πάντα κάποιοι που θέλουν να βοηθήσουν και σίγουρα πρέπει να υπάρχουν κάποιοι από το περιβάλλον όλων μας που καλούνται και είναι πρόθυμοι να αναλάβουν το πιο δύσκολο έργο σε μια περίπτωση κάποιου ανθρώπου που περνάει τόσο δύσκολα. Αυτοί συνήθως δεν έχουν να σου δώσουν λεφτά ή ένα πιάτο φαΐ  αλλά έχουν μια ανοιχτή αγκαλιά να σε περιμένει και ανοιχτά αυτιά για να σε ακούσουν και να προσπαθήσουν να βρουν μαζί σου μια λύση. Ο ένας με τον άλλον.... Μόνο αν βοηθηθούμε ο ένας με τον άλλον θα βγούμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο, αλλά να βοηθηθούμε όχι να καταλήξουμε πάλι να βγάζουμε τα μάτια μας, σαν να είμαστε σε εμφύλιο πόλεμο!

Η Ευγενία όπως την γνώρισα εγώ

     Είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζω προσωπικά τον τελευταίο χρόνο, που την γνώριζα αρκετά χρόνια πριν κυρίως μέσα από την μουσική της πριν γίνει ευρέως γνωστή στα media,ο λογος για την Ευγενία Μανωλίδου!

     Αρκετό καιρό πίσω, θυμάμαι τον εαυτό μου να ψάχνω στο ίντερνετ σε μηχανές αναζήτησης για Έλληνες συνθέτες κλασσικής μουσικής για να έχω να ακούω την περίοδο των πανελληνίων όταν θα διαβάζω και ξαφνικά στο google μου εμφανίζει ένα όνομα, αυτό της Ευγενίας. Μπήκα στο σχετικό link από περιέργεια, ήταν το προσωπικό της site που είχε και μικρό δείγμα της δουλειάς της. Άρχιζα να ακούω που και που αυτά τα μικρά αποσπάσματα και έχοντας πάντα στο μυαλό μου να ψάξω να βρω κάπου να αγοράσω αυτά τα cd. Ο καιρός πέρασε και λόγω του φόρτου των πανελληνίων κ των πρώτων δύο ετών στη σχολή το άφησα στην άκρη, όταν ξαφνικά μια μέρα σε ένα ζάπινγκ στην τηλεόραση πέτυχα μια εκπομπή που έλεγε ότι προσεχώς θα ξεκινούσε μια νέα εκπομπή από κάποια με το όνομα Ευγενία Μανωλίδου. ΝΤΙΙΙΙΙΙΝ! ΚΑΜΠΑΝΑΚΙ! Κάποια στιγμή την είδαμε όλοι στη συμμετοχή της στο dancing with the stars και εκεί απέκτησε περισσότερους θαυμαστές από την Ελλάδα αν και ποτέ δεν έπαψαν κάποια κακοπροαίρετα σχόλια. Προσωπικά μου έβγαζε το πρόσωπο της μια ευγένεια και εξ αρχής μου έγινε ιδιαίτερα συμπαθής, οπότε και προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί της μέσω της σελίδας στο facebook που είχε δημιουργήσει εκείνη τη περίοδο, όπως και έγινε. Στην αρχή απαντούσε πολύ διστακτικά και τυπικά στην πορεία ανοίχτηκε και μου μιλούσε σα να ήμουν φίλη της.

     Μετά από αυτά ήθελα πάρα πολύ να τη γνωρίσω από κοντά να δω για τί άνθρωπο πρόκειται και ακόμα περισσότερο για να δω κατά πόσο ευσταθούν όλες αυτές οι άσχημες κριτικές. Έτσι κι έγινε, την γνώρισα στα γυρίσματα της εκπομπής που είχε πέρσι "dancing with the stars daily" και ειλικρινά αν μέχρι τότε την συμπαθούσα μία φορά, πλέον την λάτρεψα! Πιο θετικό, ευγενικό και όμορφο άνθρωπο, τόσο εξωτερικά όσο κυρίως και εσωτερικά, δεν έχω συναντήσει ποτέ ξανά. Έχει ήθος, αρχές και γερά θεμέλια που δημιούργησαν έναν δυνατό χαρακτήρα ο οποίος είναι ζηλευτός από πολλούς για αυτό πιθανόν και όλα αυτά τα αρνητικά σχόλια που έχω ακούσει κατά καιρούς... Φεύγοντας από εκεί, την επόμενη μέρα έτρεξα κατευθείαν να αγοράσω ένα-ένα όλα τα cd της όντας πλέον σίγουρη ότι αυτός ο χαρακτήρας συνοδεύει έναν άρτιο επαγγελματία, έναν άρτιο καλλιτέχνη. Και δεν έπεσα καθόλου έξω... Η μουσική αυτή είναι που με συνοδεύει πάντα και υπάρχει τόσο στο κινητό, στο mp3, στον υπολογιστή και σε όλες τις φάσεις της ζωής μου, βγάζοντας μου ένα γλυκό συναίσθημα και πολλές φορές φέρνοντας μου δάκρυα συγκίνησης στα μάτια αυτή η μουσική που σου δημιουργεί τόσο όμορφες εικόνες, τόσο γερά συναισθήματα!

     Σαν επίλογο θα ήθελα να πω για πολλοστή φορά για πόσο αξιόλογο άνθρωπο πρόκειται. Δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορώ να κρατήσω μια επαφή μαζί της και στα επόμενα χρόνια (έγω πάντως θα το επιδιώξω) πάντως αυτή τη μουσική και τοσό το ήθος όσο και η γλυκύτητα του χαρακτήρα που γνώρισα θα τα έχω για πάντα στην καρδιά μου! Όσο για αυτούς που κατά καιρούς βρίσκονται να βγάλουν την χολή τους, δεν πειράζει, δική τους ζήλια είναι, τα δέντρα που έχουν καρπό να δώσουν όλοι τα πετροβολούν που λέει και το τραγούδι. Τα δέντρα όμως που πέρα από τους καρπούς τους, έχουν και τις ρίζες τους βαθιά στη γη όσο και να φυσάει ο άνεμος δυνατά αυτά είναι ακλόνητα... Όλη η δύναμη όλων μας είναι στον χαρακτήρα που έχουμε χτίσει! ΕΥΓΕΝΙΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΔΥΝΑΤΑ!! :)

HUGS!

“Fear less, hope more; Eat less, chew more; Whine less, breathe more; Talk less, say more; Love more, and all good things will be yours”

Σκεφτόμαι πολύ, να γράψω θέλω... Να σου πω τί νιώθω! Εσύ θες να το ακούσεις όμως ή μήπως θα μιλάω σε έναν παγερά αδιάφορο τοίχο; Να σε πάρω αγκαλιά σα να μην υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο και να μείνω εκεί για ώρες. Μια αγκαλιά... Τί στοιχίζει μια αγκαλιά; Τίποτα από άποψη χρημάτων!
Τί προσφέρει μια αγκαλιά; Καταιγίδα συναισθημάτων! Συναισθήματα που δεν μπορείς να τα νιώσεις ούτε μιλώντας, ούτε τραγουδώντας ούτε κάνοντας οτιδήποτε άλλο! Δοκιμάστε να αγκαλιάσετε έναν δικό σας άνθρωπο, έναν φίλο, έναν συγγενή, έναν απλό γνωστό που συμπαθείτε δεόντως.... Και παρατηρείστε.... Παρατηρείστε προσεχτικά την έκφραση πριν και μετά! Πόση χαρά έχει κανείς μετά από μια τόσο απλή πράξη αλλά τόσο γλυκιά και ουσιαστική! Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα εκείνη την ώρα... Όλα τα συναισθήματα εκδηλώνονται κ παίρνουν μορφή σε μια κίνηση που δεν χρειάζονται σε τίποτα οι λέξεις! Μια αγκαλιά την ημέρα, όλα τα προβλήματα κάνει πέρα!!!
Από μικρό παιδί μου άρεσε όταν με αγκάλιαζε κάποιος, αλλά μεγαλώνοντας παρότι το ήθελα άρχισα να είμαι πολύ διστακτική, να κλείνομαι στον εαυτό μου. Μία πολύ καλή μου φίλη, μου έμαθε να τολμώ και πολλές φορές τολμώντας αντί να πάρω το 1 πράγμα που περίμενα, κατέληξα να παίρνω 10! Οπότε τολμήστε, δεν έχετε να χάσετε κάτι. Δεν χρειάζεται να μιλήσετε. Απλά Α Γ Κ Α Λ Ι Α Σ Τ Ε  τον άλλον και θα καταλάβει πολλά περισσότερα από ότι να του εκμυστηρεύατε τα συναισθήματά σας επί ώρες. 

Πώς περνάνε τα χρόνια!

Πόσο εύκολα μπορεί μια απλή απογευματινή κουβέντα με την οικογένειά σου, γύρω από την καθημερινότητα να σε κάνει να λησμονήσεις παλιές και πιο όμορφες εποχές... Σήμερα το απόγευμα, ξεκίνησε σαν μια κοινή καθημερινή μέρα που μετά τις δουλειές κάθεσαι με την οικογένεια και συζητάς. Και κατέληξε σε θέματα πολύ λεπτά, ευαίσθητα και όμορφα που συνέβησαν πριν απο 8 και 5 χρόνια αντίστοιχα... Όταν ακόμα πήγαινα σχολείο. Μιλήσαμε για γεγονότα τα οποία τα θυμάμαι σαν χτες και τα αγαπάω σαν να γίνανε μόλις σήμερα.
Πόσο απομακρυνόμαστε οι άνθρωποι άθελά μας καθώς περνάνε τα χρόνια, μεγαλώνοντας και αποκτώντας νέες και περισσότερες ευθύνες; Και δεν μιλάω για απλούς γνωστούς που ούτως ή άλλως αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε κι αυτό. Μιλάω για φίλους, για πολύ αγαπημένα άτομα που έχουν παίξει πρωτεύοντα ρόλο στη ζωή μας. Στην ουσία πότε δεν φεύγουν από την καρδιά και το μυαλό μας, αλλά όλο κάτι θα συμβεί και θα ξεχαστεί ένα τηλέφωνο, για ένα απλό "καλημέρα, τί κάνεις; είμαι εδώ σε θυμάμαι, σε σκέφτομαι και σε αγαπάω!".
Συνειδητοποίησα, λοιπόν, ότι έκανα αυτό που πάντα κατηγορούσα και έλεγα ότι δεν θα το κάνω μεγαλώνοντας... Έχασα επαφή με άτομα που αγαπούσα και που αγαπάω ακόμα, παρότι δεν υπάρχει τηλεφωνική ή άλλη άμεση επαφή! Και κάπου εδώ είναι που έρχεται να μας χτυπήσει την πόρτα και η γνωστή "ρήση" του λαού, "εκτιμάς κάτι όταν το χάνεις"! Ακόμα και αν το αγαπούσες πάντα και αν το εκτιμούσες πάντα, όταν το χάνεις καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν κάτι περιστασιακό, επιφανειακό ή απλά παιδικό. Προσωπικά, μετά από τον σημερινό απολογισμό, αποφάσισα, ή μάλλον για να το πω πιο σωστά συνειδητοποίησα και θυμήθηκα, ότι οι ανθρώπινες και ζεστές επαφές δεν πρέπει να χάνονται πάσει θυσία. Και αν ακόμα αυτό συμβεί, από τις περιστασιακές καταστάσεις της ζωής, να μην φερθείς εγωιστικά και να κάνεις την πρώτη κίνηση και να πάρεις εσύ αυτό το πρώτο τηλέφωνο. Και που ξέρεις; Μπορεί κι ο άλλος να ναι σε μια αντίστοιχη φάση και να σκέφτεται μήπως τον ξέχασες ή να "φοβάται" και να ντρέπεται να κάνει αυτή την κίνηση, πόσο μάλλον όταν έχουν περάσει 5 όλοκληρα χρόνια!
Η ζωή είναι πολύ μικρή, μην αναβάλετε πράγματα που μπορείτε να κάνετε σήμερα. Μιλήστε με τα άτομα που αγαπάτε, σέβεστε και εκτιμάτε, ακόμα και αν έχετε καιρό να μιλήσετε μαζί τους, ακόμα και αν σκέφτεστε ότι μπορεί να μην σας θυμούνται μετά από τόσα χρόνια! Μπορεί ακριβώς τα ίδια να σκέφτονται και εκείνοι για εσάς! Καλό σας βράδυ! Να θυμάστε πάντα την αγάπη και τα πρόσωπα τα οποία σας την έδωσαν κάποτε, έστω και για μια μικρή περίοδο της ζωής σας! Η αγάπη όσο μικρή και να ναι, δεν παύει να ναι αγάπη, το πιο όμορφο συναίσθημα και το πιο ακριβό αλλά και φθηνό ταυτόχρονα! Δεν κοστίζει τίποτα να δώσετε αγάπη στα άτομα γύρω σας... Και εννοείται πως τους "οφείλετε" και μια μεγάλη αγκαλιά!