Για τον χρονο που φευγει, για τον χρονο που ερχεται...

Το 2013 ήταν για μένα μια πολύ δύσκολη χρονιά για πολλούς και διάφορους λόγους: Προσωπικούς, οικογενειακούς, συναισθηματικούς κ.ο.κ. Ήταν μια γεμάτη χρονιά, με πολύ διάβασμα για να πάρω το πτυχίο της σχολής, με παρακολούθηση πολλών διαλέξεων και συνεδρίων για κάτι που πλέον δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτό. Μια γεμάτη χρονιά με πολλούς και αγαπημένους, όμως, φίλους παρέα. Συγγνώμη αν κάποιες φορές γίνομαι γκρινιάρα, κατα βάθος είμαι παραπονιάρα. Κάποιους σας γνώρισα αρχικά μέσω διαδικτύου, κάποιους μέσω διαλέξεων, κάποιους σας ήξερα και σας έμαθα λίγο καλύτερα, κάποιους- λίγους- σας έμαθα καλύτερα μέσω των δύο ανασκαφών που πήρα μέρος. Και γι αυτό είμαι τόσο ευγνώμων σε ό,τι υπάρχει εκεί πάνω, είτε λέγεται Θεός, είτε λέγεται με 1002 άλλα ονόματα. Τόσοι πολλοί άνθρωποι, που με έκαναν να νιώθω τόσο όμορφα και τιμή μου που είστε φίλοι μου! 

Εύχομαι και το 2014 να είμαστε παρέα, ακόμα πιο κοντά και πιο αγαπημένοι, ασχέτως αποστάσεως. Εύχομαι να έχετε όλοι υγεία, αγάπη, τύχη και λεφτά (απαραίτητα στις μέρες μας, όλο και περισσότερο ) και ό,τι άλλο επιθυμείτε για σας, την οικογένειά σας και όσους αγαπάτε. Εύχομαι να πραγματοποιηθούν 2014 ευχές, στον καθένα ξεχωριστά από εσάς, για τη νέα χρονιά που θα έρθει. 

Θα προσπαθήσω να σας αναφέρω όλους (να με συγχωρέσετε εάν ξεχάσω κάποιον, ένα μυαλό χειμώνα-καλοκαίρι-η σειρά είναι εντελώς τυχαία): κ. Νάγια Σγουρίτσα (για όλα, μα για όλα όσα έχει κάνει για μένα), κ. Άννα Γραμμένου (για την εμπιστοσύνη και τα καλά της λόγια), κ. Αφροδίτη Χασιακού, κ. Μεταξία Τσιποπούλου, κ. Αντώνη Βασιλάκη- ευχαριστώ πρόσθετα για την εμπιστοσύνη, κ. Κατερίνα Κολτσίδα, Ιωάννα Σπετσιώτη, Κώστας Πασχαλίδης, Ειρήνη (γνωστή ως Alma Libre), Βάλια Παπαναστασοπούλου, Γιούλικα Χριστακοπούλου, Ελένη Δρακάκη, Ιωάννα Κωστοπούλου, Αθηνά Μαντάλα, Μερύλια Καμπύλαυκου, Δέσποινα Μωυσσίδου, Πόπη Σαρρή, Οδυσσέας Μεταξάς, Μανώλης Παπουτσάκης- ο συντηρητής της καρδιάς μας, Δέσποινα Γαβριελάτου, Ζέτα Ξεκαλάκη, Βασίλης Χρυσικόπουλος, Μαριάννα Ψυρρή, Παναγιώτης Μιχαλόπουλος, Φλώρα Θεοδώρου, Χριστίνα Στάικου, κ. Μαρία Χατζιδάκη, Κέλλυ Χριστοδούλου, Αναστασία Μαραγκού, Αλεξάνδρα Σόχου, Δώρα Γεροδήμου, Χρήστος Βλαχάκης, Χριστίνα Δεσαλέρμου, Γιώργος Κυριακόπουλος, Χρυσάνθη Γάλλου, Michael Boyd, κ. Κάτια Μαντέλη, Γεωργία Φλούδα, Γεωργία Δελακά, Μαρία Τσιούτσια, Δώρα Βερράρου, Γιάννος Πέτρου, Γιώργος Αθανασόπουλος, κ. Μάκης Μεταξάς, Βιβή Κουτσούρη, Ηλίας Σαραντίδης, Γιώργος Αθανασόπουλος, Μαρία Σπίθα, Κατερίνα Νάκα, Έλενα Τσιμτσιλή, Ντέπυ Χατζιδάκη...

Άφησα για το τέλος δύο ξεχωριστά άτομα για μένα για το 2013.... την χαρά της ζωής Εύη Τσώτα, που έχει πάντα μια μεγάλη ανοιχτή αγκαλιά για όλους και παρότι την γνώρισα στο τελευταίο κομμάτι του 2013 από την πρώτη στιγμή ένιωσα σα να βρήκα τη χαμένη αδερφή μου, σα να την ήξερα χρόνια.... και την Πέγκυ Ρίγγα, πρώτη δασκάλα στο πεδίο της ανασκαφής. Μπορεί να μου έβγαλε την ψυχή, αλλά τα γέλια που έχουμε κάνει, τις μεταμεσονύκτιες συζητήσεις και τα κυνηγητά ζουζουνιών στις 3.30 το πρωί, το κοινό-μαύρο-χιούμορ, η στήριξή της σε δύσκολες μέρες, η άλλοτε συγκαλλημένη και άλλοτε εκδηλωμένη αγάπη της (κάτι που με έχει συγκινήσει πολλές φορές και είναι η πρώτη φορά που το αναφέρω) είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που θα έχω να θυμάμαι για τον χρόνο που φεύγει και την ευχαριστώ πραγματικά από καρδιάς!
Σας ευχαριστώ όλους, και πάλι, και εύχομαι το 2014 να έχει μερικά παραπάνω καλά στο σάκο του κρυμμένα και πολύ λιγότερες στεναχώριες!!!! Όπως και να έχει, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΘΑ ΤΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ!

ΠΑΙΔΕΙΑ: Οδηγός που να αποδιοργανώσετε μια χώρα σε χρόνο dt

Με αφορμή όλα όσα διαδραματίζονται το τελευταίο διάστημα στον τομέα της παιδείας αποφάσισα να γράψω αυτή την ανάρτηση. Παρατηρώ τις εξελίξεις το τελευταίο διάστημα. Άλλες με επηρεάζουν άμεσα, άλλες έμμεσα, άλλες καθόλου, αλλά δεν περνάνε απαρατήρητες, όπως και να έχει.

Παιδέια! Ο χαμός προσωποποιημένος. Λόγω της περιβόητης διαθεσιμότητας, ξεκίνησαν κινητοποιήσεις από 9-10 Σεπτεμβρίου και συνεχίζονται ακόμα και τώρα που μιλάμε. Δεν αντιλέγω, είναι πολύ σοβαρό το θέμα, διότι πρακτικά δεν θα μπορούν να λειτουργούν τα πανεπιστήμια ομαλά με περικοπές τόσο μεγάλου αριθμού προσωπικού. Ήδη δεν μπορούσε να γίνει σωστή και καλή δουλειά και να εξυπηρετηθούν επαρκώς οι φοιτητές και οι καθηγητές. Τώρα ένα παραπάνω. Ωστόσο, μετράμε ήδη 13 εβδομάδες κινητοποιήσεων με κλειστό το πανεπιστήμιο και το πολυτεχνείο Αθηνών και ΤΙΠΟΤΑ άλλο. Δεν προχωρούν σε διάλογο, με εξαίρεση την τελευταία εβδομάδα που είδαμε και ακούσαμε τί έγινε όταν οι περισσότεροι από τους διοικητικούς ήθελαν να συνεχίσουν την απεργία, αλλά με προσωπικό ασφαλείας. Να μπορούν να πραγματοποιούνται μαθήματα και, το πιο σημαντικό, να μπορούν οι καθηγητές να μπουν στα γραφεία τους. Θεωρώ απαράδεκτη τη στάση τους. Ναι, μόνο με αδιαλαξία ίσως κερδίσουν κάτι, αλλά υπάρχει και πιο ήπια μορφή διαμαρτυρίας. Είδε κανείς σας να ιδρώνει το αυτί κανενός; Να αλλάξει κάτι 13εβδομάδες τώρα;
Από την άλλη, πάλι, κάποια εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν τα έχουν ακουμπήσει καθόλου (βλ. πανεπιστήμιο Καλαμάτας, Πάντειος). Γιατί άραγε; Είναι μήπως τα πιο σημαντικά τμήματα; Όχι φυσικά. Απλά όλοι ξέρουμε ποιανού τόπος είναι η Καλαμάτα και πόσοι υπουργοί και βουλευτές είναι "καθηγητές"-φαντάσματα στα τμήματα της Παντείου.
'Ενα είναι το σίγουρο. Αποσαθρώνουν την παιδεία από τις ρίζες της. Την αποτελειώνουν θα έλεγα, με συνοπτικές διαδικασίες. Ένα είναι το σίγουρο. Αποσαθρώνουμε μόνοι μας, ακόμα πιο γρήγορα, ό,τι δεν κατάφεραν αυτοί (βλ. πολιτική ηγεσία του τόπου) να κάνουν σε ικανοποιητικό, για αυτούς, βαθμό. Πόσα παιδιά από επαρχία πληρώνουν νοίκια, λογαριασμούς απλά για να έχουν ένα σπίτι στην Αθήνα να κάθεται. Σα να μην έφταναν όλα τα άλλα οικονομικά -και όχι μόνο- προβλήματα που έχουν ήδη όλες οι οικογένειες. 

Πόσα παιδιά τελείωσαν το καλοκαίρι και θέλουν να ορκιστούν να πάρουν το πτυχίο για το οποίο κόπιασαν τόσα χρόνια. Πόσα παιδιά περίμεναν αυτή την τελευταία τους εξεταστική για να πάρουν το πτυχίο του. Πόσα παιδιά περίμεναν να περάσει η διατριβή τους για παραδώσουν τα χαρτιά στις εργασίες τους και να συνεχίσουν να έχουν δουλειά (πολλοί από αυτούς είναι πλέον άνεργοι). Πόσα παιδιά με όνειρα πέρασαν στο πανεπιστήμιο με όνειρα- τα οποία, εκ των πραγμάτων, θα τους τα τσεκουρώσουν μόλις ξεκινήσουν τα μαθήματα και δουν πως δουλεύει (ή καλύτερα δεν δουλεύει) το σύστημα- και πριν ξεκινήσουν κάν, πριν κάν γραφτούν στις σχολές τους βρίσκονται στον αέρα. Πόσα παιδιά που έχουν υποτροφίες από το εξωτερικό, και λογοδοτούν σε οργανισμούς του εξωτερικού, χρειάζονται να συνεχίσουν επίσημα την έρευνά τους για να συνεχίσουν να χρηματοδοτούνται και με όλα αυτά, είναι έτοιμοι να χάσουν τις επιδοτήσεις. Πόσα παιδιά.... Τόσα κι άλλα τόσα.
Εν τέλει, οι κύριοι και οι κυρίες που έχουν κλείσει το πανεπιστήμιο και το πολυτεχνείο της Αθήνας, πληρώνονται κανονικότατα και κάθονται στο σπιτάκι τους, ενίοτε και στις καφετέριες έχοντας λύσει το πρόβλημά τους. Κάποια άλλη απτή κινητοποίηση, μήπως είδε κανείς σας; Εδώ είχαν εξαγγείλει πορεία στο κέντρο της Αθήνας τον περασμένο μήνα και επειδή έτυχε να βρέχει, βαρέθηκαν τα πουλάκια μου να βγουν έξω, μην κρυώσουν κιόλας. Αυτοί είναι οι επαναστάτες μας!
Και απάντηση σε όλα αυτά; Καμία. Για το πρώτο δίμηνο τα ΜΜΕ δεν είχαν καμία είδηση (μόνο 1-2κανάλια περνούσαν το θέμα στα ψιλά χαρίζοντάς του 10-20δευτερόλεπτα). Οι φοιτητές των παρατάξεων, και όχι μόνο, μείναν άπραγοι μέχρι και την περασμένη βδομάδα, μέχρι που φοβήθηκαν ότι θα ανοίξει, επιτέλους, το πανεπιστήμιο και προέβηκαν σε κατάληψη- για να μαστε σίγουροι βρε αδερφέ, μην γίνει καμιά στραβή. Οι καθηγητές δεν μπορούν να μπουν στα γραφεία τους, διότι οι σχολές και οι πύλες φρουρούνται από μικρή μερίδα απεργών, οι οποίοι είναι έτοιμοι να τους λιντσάρουν, αλλά ακόμα και να περάσουν από το "μπλόκο" των απεργών οι είσοδοι στις σχολές είναι κλειδωμένες και οι καθηγητές έχουν μόνο κλειδιά για τα γραφεία τους. Τέλος, όλοι οι υπόλοιποι είναι εντελώς στον κόσμο τους... Με πρώτο και καλύτερο.... τον..... Πρύτανη του πανεπιστημίου Αθηνών! Ήταν τόσο κουρασμένος από τον μηδενικό διάλογο και τη μηδενική δουλειά όλο αυτό το διάστημα που αποφάσισε να πάει ένα ταξιδάκι στο εξωτερικό για να παίξει θέατρο και εκεί (γιατί εδώ παίζει θέατρο πολύ καιρό, κοροϊδεύοντάς μας κατάμουτρα).
ΚΑΙ ΝΑΙ, με όλα αυτά τα υπέροχα, νομίζω πως παίρνουμε μια πολύ καλή ιδέα όλοι μας, ότι αυτή η χώρα δεν θα πάει ποτέ μπροστά. Γιατί έχουμε αυτή την κωλο-νοοτροπία (ας μου επιτραπεί η λέξη) του Ελληναρά, δυστυχώς. Μας αρέσει να έχουμε πάντα σκοτάδι από πάνω μας. Δεν αλλάζουμε. Εκεί σε πείσμα της ανάπτυξης, μένουμε σταθεροί στην μιζέρια μας και την αυτοκαταστροφή μας. ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΣ!