Τί θέλει ο άνθρωπος από τη ζωή του;

Το πρώτο που λέμε όλοι μας, σε κάθε ευκαιρία που θα ευχηθούμε στους άλλους, τυπικά ή ουσιαστικά, είναι Υγεία και Αγάπη. Πολλοί προσθέτουν και Δύναμη. Το πρώτο και κυριότερο όλων είναι η υγεία. Χωρίς αυτήν δεν έχουμε τίποτα, κι ας είστε και εκατομμυριούχοι. Αν έχεις την υγεία σου, σωματική και πνευματική, μπορείς να χαρείς την αγάπη. Την αγάπη των γονιών, των παιδιών, των συντρόφων, των φίλων. Και αν έχεις και την υγεία σου και την αγάπη, έστω και κάποιων από των παραπάνω, έχεις και δύναμη να προχωρήσεις. 

Ακούω κόσμο να λέει δεν με αγαπάει κανείς. Αυτό είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο να συμβεί. Απλά δεν ξέρουμε να τη "διαβάζουμε", να την αναγνωρίζουμε. Ο καθένας μας έχει το δικό του τρόπο έκφρασης. Είναι κι αυτοί πάντα, φυσικά, που λένε λόγια όσο είσαι καλά και όσο μπορούν να κερδίσουν κάτι από σένα. Αλλά δεν θα ασχοληθώ με αυτούς.

Ορισμένοι είναι εκδηλωτικοί οπότε λένε σ' αγαπώ σε κάθε ευκαιρία- φήμες λένε ότι υπάρχουν- και το εννοούν πραγματικά. Ωστόσο, μερικές λέξεις τις έχουμε κάνει πασατέμπο και τις φτύνουμε συνεχώς χάνοντας έτσι την ουσία τους, την αξία τους... 

Ορισμένοι άλλοι επιλέγουν να μην μιλάνε ποτέ για ό, τι νιώθουν, αλλά να το δείχνουν με πράξεις. Μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα δώρο έτσι στο ξεκάρφωτο, μια επίσκεψη έκπληξη, αλλά και ουσιαστική παρουσία στις χαρές και τις στενοχώριες του ατόμου που αγαπάνε. 

Αυτές είναι οι έκδηλες περιπτώσεις. Υπάρχει και κάτι ακόμα…

Να προσέχεις.... 

          Δεν σημαίνει ότι ο άλλος είναι απρόσεκτος. Σημαίνει, να προσέχεις, να είσαι καλά, μου λείπεις, σε αγαπάω και σε θέλω στη ζωή μου. Θα το πει ο γονιός στο παιδί του, και το αντίστροφο, θα το πει κάποιος προς τον σύντροφό του, θα το πει ένας φίλος προς έναν άλλον φίλο του. Παρ' όλα αυτά είναι εξίσου δύσκολο να το πεις όσο και το σ' αγαπώ.

Είσαι καλά; Πώς ήταν η μέρα σου;

         Πόσες φορές το έχουμε πει ή το έχουμε ακούσει και δεν του έχουμε δώσει σημασία; Δείχνει ενδιαφέρον, αγάπη, ανάγκη να ακούσεις ότι ο άλλος είναι καλά.

Πολλοί φοβούνται, ντρέπονται να πουν «σε αγαπάω». Είναι και οι καιροί έτσι που έχουμε αποξενωθεί από όλους. Ωστόσο, όλοι μας έχουμε κάποιον να αγαπάμε και να μας αγαπάει. Ακόμα και να μην μας το λέει, σίγουρα με κάποιον τρόπο θα μας το δείχνει. Ακόμα και μια αγκαλιά, ένας καφές, ένα τηλέφωνο ή ένα απλό να προσέχεις είναι μικροί και όμορφοι τρόποι για να πεις και να σου πουν ότι σε αγαπάνε!

          Δεν είμαστε μόνοι μας, κανένας δεν είναι μόνος του. Και με την αγάπη των φίλων, των συντρόφων και των ατόμων της οικογένειάς μας μπορούμε να ξεπεράσουμε όλα τα προβλήματα. Με μικρές πράξεις και μικρές κουβέντες… Αρκεί να είμαστε ανοιχτοί, θετικοί και αισιόδοξοι για ό, τι πρόβλημα κι αν έχουμε. Η οικονομική κρίση είναι μια ευκαιρία για να φύγουμε λίγο από την καταναλωτική σκέψη. Τα καταναλωτικά αγαθά δεν είναι το παν στη ζωή μας.

       Η υγεία μας και η αγάπη των γύρω μας είναι τα πάντα. Η αισιοδοξία πως δεν θα αφήσουμε κανέναν και τίποτα να μας λυγίσει, από τη στιγμή που έχουμε έστω και έναν άνθρωπο δίπλα μας, είναι το κλειδί για να ξεπεράσουμε όλα τα εμπόδια και να ξεκινάμε κάθε μέρα με ένα χαμόγελο τη μέρα μας.

Η χαρά του να δίνεις

Μία φορά κι έναν καιρό ήταν μια παρέα αποτελούμενη από τέσσερα άτομα. Τέσσερα άτομα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. 

Ο ένας γκρίνιαζε, έκλαιγε, ήταν γενικά απαισιόδοξος, είτε είχε κάποιο πραγματικό πρόβλημα είτε όχι. Ο δεύτερος ήταν ο καβγατζής της παρέας που με κάθε λόγο και αφορμή συνεχώς έβριζε, φώναζε. Ο τρίτος ήταν ο πιο κλεισμένος στον εαυτό του. Τι να έκανε άλλωστε με αυτούς που είχε μπλέξει; Δεν ήταν δυνατόν να τον "ξεκλειδώσουν". Μιλούσε μόνο όταν ήταν απαραίτητο και ποτέ για σοβαρά, κατ' αυτόν, θέματα μιας και ο ένας θα έφερνε την καταστροφή και ο άλλος θα ξεκινούσε φασαρίες.

Υπήρχε και ένας τέταρτος η ήσυχη (και όμορφη) δύναμη, ο οποίος ήταν αισιόδοξος, χαμογελαστός, με έναν καλό λόγο πάντα για όλους. Έκλαιγαν; Έτρεχε να παρηγορήσει. Φώναζαν; Έτρεχε να λύσει τις όποιες διαφορές όμορφα κι ωραία. Συνεχώς ενθάρρυνε και βοηθούσε όλους τους φίλους και γνωστούς, κι όχι μόνο τα άτομα της παρέας. Στον μόνο που δεν πολυπλησίαζε ήταν σε αυτόν που ήταν ο κλεισμένος στον εαυτό του. Δεν ήξερε τι να του πει και τι να του κάνει. Μέχρι που..... Μέχρι που κάποια στιγμή βρέθηκαν οι δυο τους. Συζήτησαν αρχικά περί ανέμων και υδάτων μέχρι που ξαφνικά έγινε το κλικ και ο μαγκωμένος φίλος της παρέας άρχισε να ξεκλειδώνει, χωρίς εμφανή σημάδια αρχικά. 

Ο καιρός περνούσε και φαινομενικά τίποτα δεν άλλαζε σε αυτή την ετερόκλητη παρέα. 

Κάποια στιγμή ο δυνατός, αισιόδοξος, καλοσυνάτος και πάντα πρόθυμος να βοηθήσει ήρθε αντιμέτωπος με ένα μεγάλο πρόβλημα, κάτι που όμοιό του μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε κληθεί να αντιμετωπίσει. Δεν μπορούσε πλέον να δώσει χαρά, βοήθεια και λύσεις στα προβλήματα των φίλων του. Άρχισε να απομακρύνεται. Μέχρι που..... Μέχρι που έγινε το θαύμα- το θαύμα που χρωστάει η ζωή σε αυτούς τους ανθρώπους. Ο γκρινιάρης σταμάτησε να γκρινιάζει, ο καβγατζής ηρέμησε και άρχιζε να σκέφτεται και να συζητάει. Ο "κλειστός" άρχισε να ανοίγεται και να προσπαθεί να συζητήσει και να ενωθεί με τους άλλους δύο για να κάνουν μια έκπληξη στον φίλο τους που τόσο τους είχε ανάγκη. 

Έτσι λοιπόν αποφάσισαν να του κάνουν μικρές εκπλήξεις. Η αγωνία, η στενοχώρια για τον φίλο τους, αλλά και η αγάπη τους γι αυτόν τους ένωσε ώστε να ξεχάσουν τα δικά τους προβλήματα και να δώσουν λίγη χαρά, αγάπη και βοήθεια σε αυτόν που τους βοηθούσε μέχρι τώρα. 

Οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες και εν τέλει τα χρόνια περνούσαν. Οι τρεις αυτοί άνθρωποι έγιναν ένας.... ένας άνθρωπος που από τη μία γκρίνιαζε, από την άλλη τσακωνόταν, από την τρίτη δεν έκανε καμία προσπάθεια να βοηθήσει τους άλλους να τον πλησιάσουν και να τον γνωρίσουν. Ένας άνθρωπος που άφησε στην άκρη όλα τα δικά του προβλήματα και που ξαφνικά έγινε ότι και ο φίλος του. Άρχισε να ναι χαμογελαστός, ήρεμος και πάντα πρόθυμος να βοηθήσει. Άλλαξε η ζωή του προς το καλύτερο. 

Και το σημαντικότερο; Βρήκε έναν φίλο για μια ζωή! Βρήκε επίσης το νόημα της ζωής.... Προβλήματα πάντα θα υπάρχουν, άγχη, στενοχώριες, λόγοι για να κλαίει, να στενοχωριέται, να θυμώνει και να μην ανοίγεται. Το θέμα είναι να τα ξεπερνάς όλα αυτά και να είσαι εκεί για τους λίγους και εκλεκτούς, για τον έναν φίλο που ήταν εκεί για σένα και ας το έκανε ασυναίσθητα και να μην έχει καταλάβει ακόμα αν και τι έχει κάνει. Η χαρά του να δίνεις ξεπερνάει οποιαδήποτε άλλη χαρά. Σε κάνει άλλον άνθρωπο. Καλύτερο; Έτσι πιστεύω!