Για να δούμε τι έχουμε... Μία κλειστή σχολή που μόλις χάθηκε μια εξεταστική και για το εξάμηνο αναμένουμε στο ακουστικό μας μέχρι νεοτέρας. Επίσης έχουμε ένα νέο φόρο κάθε ζυγή μερα (2,4,6,8 κ.ο.κ) και 11.000.000 απελπισμένους Έλληνες.
Αν είχα το πτυχίο στα χέρια μου αυτή τη στιγμή χωρίς δεύτερη σκέψη θα έφευγα για το εξωτερικό. Αν... Αν... Αν... Επειδή όμως δεν υπάρχουν όλα αυτά τα ΑΝ μένω στο καβούκι μου κλεισμένη χωρίς να τολμάω να κουνηθω. Δεν είναι μονο η έκρυθμη πολιτική κατάσταση που επικρατεί όλο αυτό το διάστημα που με έχει κάνει να απομονωθώ από όλους και από όλα μη βλέποντας φως να έρχεται από πουθενά. Είναι το θέμα ότι λόγω αυτής της κατάστασης έχουν μειωθεί κατα πολύ οι ψυχολογικές αντοχές. Τα προσωπικά προβλήματα πάσης φύσεως έρχονται δίπλα σου και μοιάζουν ίσως πολύ μεγαλύτερα από ότι πραγματικά είναι, λόγω των μειωμένων αντοχών. Το θέμα είναι ένα: ποια είναι τα ανθρώπινα όρια; Η κοινή απάντηση είναι ότι τα ανθρώπινα όρια είναι πολύ μεγαλύτερα από ότι πιστεύουμε ότι είναι. Αλλά πότε και πώς καταλαβαίνει κανείς ότι έφτασαν αυτά τα όρια και αν κάνεις ένα βήμα μπροστά υπάρχει η απόλυτη προσωπική και συναισθηματική κατάρρευση;
Σήμερα διάβασα ένα άρθρο που έλεγε πόσο έχουν αυξηθεί οι αυτοκτονίες λόγω της οικονομικής κατάστασης... Πράγμα πολύ λυπηρό. Σίγουρα ο θάνατος δεν είναι λύση, αλλά όταν σε πνίγουν όλα το βρίσκεις σαν διέξοδο. Σάμπως εκείνη την ώρα σκέφτεσαι καθαρά;
Εύχομαι να υπήρχαν πραγματικοί φίλοι στις ζωές όλων μας, να υπήρχαν πραγματικά στηρίγματα και να μην έφτανε κανένας σε αυτό το σημείο. Προσωπικά έχω πάψει να ελπίζω. Πάντα βοηθούσα τους ανθρώπους γύρω μου χωρίς να περιμένω ανταπόδοση. Πλέον δεν μπορώ να εμπιστεύτω κανέναν, πληγώθηκα πολύ και από πολλές μεριές. Δεν το κρύβω είμαι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, αλλά δεν μπορώ ούτε να ζητήσω από κάποιον να με βοηθήσει. Ο καθένας με τη σειρά του έχει και αυτός τα δικά του 1002 προβλήματα.
Ξέρω ξέρω, φίλε αναγνώστη, θα μου πεις υπομονή. Ε λοιπόν, εγώ πλέον δεν έχω άλλη υπομονή και δεν ξέρω που θα οδηγήσει πραγματικά αυτό. Δεν έχω δυνάμεις. Αλλά κι εσύ, φίλε αναγνώστη, σταμάτα να κάνεις άλλο υπομονή, όσο υπομένεις τόσο θα σε πατάνε κάτω και δεν θα σε αφήνουν να ανασάνεις. Ξεσηκώσου, αντίδρασε. Εγώ αντιδρώ. Μπορείς κι εσύ. Φυσικά όχι με τον τρόπο τον δικό μου, ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο. Δεν έχει σημασία όμως ο τρόπος, αλλά η αντίδραση. Έφοσον από κάπου έρχεται μια δράση, πρέπει να υπάρξει και μια αντίδραση, και με τους νόμους της φυσικής επιστήμης να το δει κάποιος. Αυτά από μένα, νομίζω ότι αρκούν, αρκέτα φλυάρησα και πάλι!
Καλό κουράγιο σε όλους!!!
Αν είχα το πτυχίο στα χέρια μου αυτή τη στιγμή χωρίς δεύτερη σκέψη θα έφευγα για το εξωτερικό. Αν... Αν... Αν... Επειδή όμως δεν υπάρχουν όλα αυτά τα ΑΝ μένω στο καβούκι μου κλεισμένη χωρίς να τολμάω να κουνηθω. Δεν είναι μονο η έκρυθμη πολιτική κατάσταση που επικρατεί όλο αυτό το διάστημα που με έχει κάνει να απομονωθώ από όλους και από όλα μη βλέποντας φως να έρχεται από πουθενά. Είναι το θέμα ότι λόγω αυτής της κατάστασης έχουν μειωθεί κατα πολύ οι ψυχολογικές αντοχές. Τα προσωπικά προβλήματα πάσης φύσεως έρχονται δίπλα σου και μοιάζουν ίσως πολύ μεγαλύτερα από ότι πραγματικά είναι, λόγω των μειωμένων αντοχών. Το θέμα είναι ένα: ποια είναι τα ανθρώπινα όρια; Η κοινή απάντηση είναι ότι τα ανθρώπινα όρια είναι πολύ μεγαλύτερα από ότι πιστεύουμε ότι είναι. Αλλά πότε και πώς καταλαβαίνει κανείς ότι έφτασαν αυτά τα όρια και αν κάνεις ένα βήμα μπροστά υπάρχει η απόλυτη προσωπική και συναισθηματική κατάρρευση;
Σήμερα διάβασα ένα άρθρο που έλεγε πόσο έχουν αυξηθεί οι αυτοκτονίες λόγω της οικονομικής κατάστασης... Πράγμα πολύ λυπηρό. Σίγουρα ο θάνατος δεν είναι λύση, αλλά όταν σε πνίγουν όλα το βρίσκεις σαν διέξοδο. Σάμπως εκείνη την ώρα σκέφτεσαι καθαρά;
Εύχομαι να υπήρχαν πραγματικοί φίλοι στις ζωές όλων μας, να υπήρχαν πραγματικά στηρίγματα και να μην έφτανε κανένας σε αυτό το σημείο. Προσωπικά έχω πάψει να ελπίζω. Πάντα βοηθούσα τους ανθρώπους γύρω μου χωρίς να περιμένω ανταπόδοση. Πλέον δεν μπορώ να εμπιστεύτω κανέναν, πληγώθηκα πολύ και από πολλές μεριές. Δεν το κρύβω είμαι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, αλλά δεν μπορώ ούτε να ζητήσω από κάποιον να με βοηθήσει. Ο καθένας με τη σειρά του έχει και αυτός τα δικά του 1002 προβλήματα.
Ξέρω ξέρω, φίλε αναγνώστη, θα μου πεις υπομονή. Ε λοιπόν, εγώ πλέον δεν έχω άλλη υπομονή και δεν ξέρω που θα οδηγήσει πραγματικά αυτό. Δεν έχω δυνάμεις. Αλλά κι εσύ, φίλε αναγνώστη, σταμάτα να κάνεις άλλο υπομονή, όσο υπομένεις τόσο θα σε πατάνε κάτω και δεν θα σε αφήνουν να ανασάνεις. Ξεσηκώσου, αντίδρασε. Εγώ αντιδρώ. Μπορείς κι εσύ. Φυσικά όχι με τον τρόπο τον δικό μου, ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο. Δεν έχει σημασία όμως ο τρόπος, αλλά η αντίδραση. Έφοσον από κάπου έρχεται μια δράση, πρέπει να υπάρξει και μια αντίδραση, και με τους νόμους της φυσικής επιστήμης να το δει κάποιος. Αυτά από μένα, νομίζω ότι αρκούν, αρκέτα φλυάρησα και πάλι!
Καλό κουράγιο σε όλους!!!
