Η φιλία και η αγάπη που προκύπτει από αυτήν είναι το πιο ιερό πράγμα στον κόσμο τούτο! Ακούω από παιδί τους δικούς μου να λένε ότι τον φίλο τον διαλέγεις, σε αντίθεση με τον γείτονα ή τον συγγενή. Και ακριβώς επειδή έχεις τη δυνατότητα να διαλέξεις να μπει στη ζωή σου ή να μείνει ως απλός γνωστός, συνήθως είναι φίλος, αδερφός και οικογένεια μαζί. Μία φιλία προκύπτει με πολλούς και διάφορους τρόπους. Ας παραθέσω μία δική μου περίπτωση... η οποία ταυτίζεται αρχικά απόλυτα με τα δεδομένα του 21ου αιώνα.
Μιλάω με μια καλή μου φίλη στο facebook και από κάτω σχολιάζουν πολλοί και διάφοροι. Με έναν άνθρωπο ταυτιζόμαστε σε πάρα πολλά σημεία, οπότε παρότι δεν τον ξέρω αποφασίζω να του στείλω αίτημα για να γίνουμε "διαδικτυακοί φίλοι". Εν τέλει, αυτός ο κάποιος ανήκει στο ίδιο επάγγελμα και έχει την ίδια λατρεία...τις γάτες! Ωστόσο, για αρκετό καιρό δεν μιλάμε μέχρι ένα βράδυ που απλά με έπιασε η βαρεμάρα και έστελνα σε πολύ κόσμο για να υπάρξει συζήτηση και να περάσει η ώρα. Μιλάμε λίγο... υπάρχει κάποιο πρόβλημα, ωστόσο καταλήγουμε να γελάμε. Μετά από λίγες μέρες ξαναμιλάμε και ενώ ο άλλος είναι πλέον πολύ καλύτερα είμαι εγώ κομμάτια. Πέρα από όλα τα άλλα εκείνο το βράδυ μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μία ερώτηση που δέχτηκα και που δεν μου την έχει κάνει κυριολεκτικά κανείς και ποτέ (και με εξέπληξε με ιδιαίτερα ευχάριστο τρόπο): "Έχεις σκεφτεί ποτέ τί σου αρέσει πραγματικά και που θα μπορούσε να σε κάνει ευτυχισμένη;" Μια ερώτηση φαινομενικά απλή, αλλά ουσιαστικά αρκετά δύσκολη. Λίγους μήνες πίσω είχα βρει την απάντηση σε αυτή την ερώτηση, οπότε αποδείχτηκε εύκολη απάντηση. Η υπόλοιπη συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από αυτή την ερώτηση και την απάντηση που δέχτηκα. Έτσι η συζήτηση συνεχίστηκε αρκετές μέρες.
Μετά από αρκετό καιρό, και εφόσον ο καθένας είχε ανοίξει τα εσώψυχά του και είχε εκφράσει τα παράπονα και τα προβλήματα που τον στεναχωρούσαν, αποφασίστηκε από κοινού να τα πούμε από κοντά για ένα καφέ. Αρχικά, το δικό μου κίνητρο ήταν γύρω από την απάντηση που είχα δώσει εκείνο το πρώτο βράδυ που μιλήσαμε. Συναντιόμαστε και ενώ πάντα είμαι πολύ κλειστή και σφιγμένη όταν πρωτογνωρίζω έναν άνθρωπο από κοντά, μετά την πρώτη ώρα νιώθω τόσο καλά σα να ήξερα τον άλλον χρόνια ολόκληρα. Η συνάντηση κλείνει με μια αγκαλιά και μια υπόσχεση για τον επόμενο καφέ σύντομα. Όπως και γίνεται έκτοτε... Μέσα σε διάστημα 3μηνών από εκείνο τον πρώτο καφέ έχουν ακολουθήσει πολλοί άλλοι ακόμα. Ατελείωτες ώρες συζητήσεων και από κοντά και ηλεκτρονικά.
Τρεις μήνες μετά... πλέον είναι Φίλη και Αδερφή....! Ένα άτομο που με έχει στηρίξει σε πολύ άσχημες μέρες μέσα σε αυτούς τους 3 μήνες, ένα άτομο που έχει βρεθεί δίπλα μου στην μεγαλύτερη χαρά μου και ένα άτομο που του χρωστάω πολλά περισσότερα από ό,τι έχω πει ή έχω αφήσει να εννοηθεί (τι και γιατί δεν λέω, δεν είναι ούτε ο τόπος ούτε ο χρόνος κατάλληλος). Αυτό που θα πω όμως από εδώ γιατί ούτε από κοντά μπορώ να πω- λόγω του χαρακτήρα μου που είναι κάτι που ξεστομίζω εξαιρετικά σπάνια- ούτε από κάπου αλλού είναι ότι αυτή την ψυχή την αγαπάω εξαιρετικά πολύ! Για μένα έχει μεγάλη σημασία και διαφορά το "Σ'αγαπώ" και το "Love you" από το "Σ'αγαπάω"! Και είναι κάτι που ούτε το λέω εύκολα, αλλά ούτε και το γράφω... Είναι πολύτιμη λέξη που κρύβει πολύτιμα αισθήματα για να σπαταλάται απερίσκεπτα.
Οπότε, εσύ που κατάλαβες ποια είσαι... ένα δημόσιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και ένα δημόσιο Σ'ΑΓΑΠΑΩ (μην το παίρνεις και πολύ πάνω σου, 5-10άνθρωποι το διαβάζουν, χαχαχαχαχα)!!! Βοήθειά σου, θα με "λουστείς" για πολύύύύύύύύύύ καιρό ακόμα!!!! ;)
