Καλώς τον κι ας άργησε

Και εκεί που έλεγα όλα καλά και έβαλα την ζωή μου σε ενα ρυθμό, να σου το νέο "θέμα". Άρχισε με συμπτώματα όπως το να θέλω να ασκηθώ και να χάσω κάποια περιττά κιλά, αίσθηση για ζωή και πολύ χορό... Μετά περάσαμε στα φτερουγίσματα. Ένα βήμα τη φορά. Προσπαθούσα να δω τι είναι αυτό που με μεταμορφώνει σιγά σιγά και είναι τόσο ύπουλο που δεν μπορώ να το προσδιορίσω και να του ανακόψω τη φόρα την οποία είχε πάρει. Μέχρι που μια ωραιότατη μέρα (ή για να ακριβολογώ, μια ωραιότατη νύχτα) να σου και η έκδηλη εμφάνιση του.

Με είχε επισκεφθεί για ΑΚΟΜΑ μία φορά ο φτερωτός θεούλης και το βέλος του χτύπησε διάνα! Όλα τα άλλα άρχισαν να φαντάζουν μικρότερα και πολύ λίγα. Να μην τα πολυλογώ, το πρόσωπο του ενδιαφέροντός μου είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να το προσεγγίσω, τουλάχιστον ερωτικά. Φιλικά και πολύ μου είναι. Είχε πολύ καιρό να μου χτυπήσει την πόρτα ένα τέτοιο συναίσθημα και ήρθε για την πιο απίθανη περίπτωση. Πάλι κάποιος μου κάνει πλάκα θα έλεγα.

Η κατάληξη είναι εδώ και λίγες μέρες να θυμίζω ερωτευμένη έφηβη. Αλλά μήπως και είναι μια άμυνα του οργανισμού στα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό σε πολιτικο-οικονομικό επίπεδο στην χώρα μας; Βλέπω ότι ακόμα και αυτό το "άπιαστο όνειρο" μου δίνει άλλη διάθεση, άλλα κίνητρα για να ξεφύγω από την γενική μουνταμάρα και απαισιοδοξία που επικρατεί και ακόμα και να μείνει όνειρο, θα έχω κερδίσει. Τί θα έχω κερδίσει; Μα, στιγμές παιδικές. Γιατί παιδικές; Γιατί όταν ερωτεύεται ο άνθρωπος κυριαρχούν ως επί το πλείστον αγνά και τρυφερά συναισθήματα. Το αν θα το αποκαλύψω σε αυτό το άτομο το τι νιώθω; Σίγουρα, αλλά όχι ακόμα. Είναι νωρίς. Ένα βήμα τη φορά για να μην φάμε τα μούτρα μας και χαθεί όλη αυτή η μαγεία. Άλλωστε να μην γίνομαι και αχάριστη, έχω έναν καλό του λόγο όποτε συζητήσουμε και την προοπτική να γίνουμε, τουλάχιστον, δύο καλοί φίλοι.
 Και όπως λέει και μια φίλη μου: μια αγκαλιά αξίζει όσο τίποτα άλλο στον κόσμο και δεν στοιχίζει τίποτα σε αυτόν που τη δίνει και αυτόν που την παίρνει.

Το συμπέρασμα: ακόμα και αν μοιάζει με μακρινό και ανεκπλήρωτο έρωτα, δείτε τα θετικά,πάντα υπάρχουν. Και μην ξεχνάτε ότι μια αγκαλιά σας αποφορτίζει και σας γεμίζει με ηρεμία, αγάπη και ένα γενικό όμορφο συναίσθημα χαράς και ευεξίας!

Zωή με χίλια

 Άνθρωποι ψάχνουν ανθρώπους, ανθρώπινη επαφή χωρίς να είναι διαθέσιμοι ουσιαστικά να επικοινωνήσουν, μα μόνο να τους αγαπήσουν για να νοιώσουν κι’ αυτοί κάποιοι. Μα ποτέ οι ίδιοι δεν δίνουν λίγη αγάπη, λίγη ουσιαστική αγάπη. Μένουν στα τέσσερα ντουβάρια τους κλεισμένοι αγκαλιά με ένα lap-top, κάνοντας chat ανούσια επί ώρες στο Facebook και το twitter.  Μιλώντας για πράγματα που ποτέ αλλιώς δεν θα έλεγαν. Μα μήπως είναι κάτι και αυτό; Όλα ακριβαίνουν, οι μισθοί μειώνονται, οι δουλειές λιγοστεύουν, η στεναχώρια στην ψυχή των ανθρώπων αυξάνεται, τα χρέη αυξάνονται και αυτά, οι ώρες ύπνου μειώνονται, τα περιθώρια στενεύουν για όλους και όλοι απλά το δέχονται ή βρίζουν και "επαναστατούν" μέσα από το σπίτι τους, μέσα από τον καναπέ τους. Όλοι αποχαυνωμένοι σε ένα μαραφέτι, την Τηλοψία! Φοιτητές αφήνουν τις σχολές τους και την επιστημονική μόρφωσή τους απογοητευμένοι από το σύστημα και την κατάσταση γύρω τους. Μα είναι λύση αυτή;
Σκεφτόμαστε όλοι ανεξαιρέτως ότι αν τραβήξουμε κουπί στη βάρκα μας θα κουραστούμε και ότι ίσως κάπου χτυπήσουμε και βουλιάξει. Και για αυτό δεν λύνουμε καν τα σχοινιά για να ξεκινήσουμε να πάμε κάπου. Μα κι αν κάνουμε κουπί. Κι αν κουραστούμε. Κι αν σταματήσουμε. Κι αν χτυπήσουμε κάπου. Κι αν βουλιάξει η βάρκα. Τι θα κάνουμε; Το βρίσκετε σωστό να κάτσουμε να πνιγούμε; Το επιτρέπετε αυτό στον εαυτό σας; Κολυμπήστε,  π’ ανάθεμα σας, κολυμπήστε, κάπου θα βγείτε και θα σωθείτε. Ακόμα και αν πνιγείτε στην προσπάθεια, θα ξέρετε ότι προσπαθήσατε, ότι Ζήσατε! Ζήστε τη Ζωή σας, μη φοβάστε! Μην επιτρέπετε σε κανέναν να σας χαλάσει αυτό το όνειρο. Η ζωή σας είναι δική σας, μην της συμπεριφέρεστε σαν να είναι κάποιου άλλου, κοιτάζοντάς την παθητικά να περνάει. Αγαπήστε με όλο σας το είναι, γλεντήστε με φίλους, με την οικογένειά σας, ακόμα και με τους ξένους. Παρασύρετέ τους σε έναν χορό! Η ζωή είναι τόσο μικρή όσο ένα τραγούδι! Για άλλους κρατάει 2-3 λεπτά και σε άλλους μπορεί να φτάσει τα 7 ή ακόμα και τα 10λεπτά! Το σίγουρο είναι ότι είναι πολύ μικρή, οπότε Ζήστε και Διασκεδάστε, ό,τι σημαίνει για τον καθένα σας διασκέδαση. Και προπαντός Χορέψτε! Έτσι φεύγουν οι καημοί από μέσα σας, χορεύοντας. Σε ότι ρυθμό σας κάνει κέφι. Ένας τρόπος επικοινωνίας είναι και αυτός. Κι αν χορεύετε μόνοι σας; Τότε ίσως να επικοινωνήσετε για πρώτη φορά ουσιαστικά με τον εαυτό σας. Μην καταπιέζετε τα συναισθήματά σας, βγάλτε τα προς τα έξω σε αυτούς που αγαπάτε, που θέλετε να πείτε ένα ευχαριστώ, ένα «Σ’ αγαπάω», ένα συγνώμη, μα κι αν ακόμη κάποιος σας στεναχωρεί, σας καταπιέζει, σας νευριάζει. Εκφράστε το κι αυτό. Ο συσσωρευμένος πόνος, θυμός και καταπίεση είναι που κάνουν την μεγαλύτερη ζημιά.
Μην αυτοκαταστρέφεστε, μην κάνετε αυτήν την χάρη σε κανέναν. Ο άνθρωπος πρέπει να χαμογελάει για πολλούς λόγους: Χαμογελώντας έρχεται η όρεξη για γέλιο και χαρά, το γέλιο δίνει ζωή και σας προσθέτει χρόνια και το πιο σημαντικό; Κάνει τους εχθρούς να ανησυχούν και να σκάνε! Μην αφήνετε την μιζέρια να σας κατακλείσει. Γιατί τότε πανηγυρίζουν οι εχθροί!
Ευχαριστώ τους φίλους και τους εχθρούς μου, αυτούς που με αγαπάνε αλλά και με μισούνε!

Καλή αρχή!

           Να μαι κι εγώ! Σκεφτόμουν πολύ καιρό τώρα να δημιουργήσω ένα blog που να γράφω ό,τι θέλω, να επισυνάπτω τους προβληματισμούς μου και να αποτυπώνω ό,τι εν πάσει περιπτώσει έχει αυτό το κεφάλι μέσα. Και να μετά από πολύ καιρό σκέψης,αποφάσισα να κάνω αυτό το βήμα.
           Λίγα λόγια για μένα.. Είμαι 22ετών, μένω στην Αθήνα και σπουδάζω στη φιλοσοφική σχολή στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Τον ελεύθερο μου χρόνο, τον περνάω είτε συζητώντας με φίλους και γνωστούς, είτε διαβάζοντας κάποιο βιβλίο είτε απλά χορεύοντας. Αγαπάω δύσκολα, αλλά όταν αγαπήσω είναι για πάντα, όσο και απίθανο να ακούγεται. Για αυτό και οι άνθρωποι που αγαπάω πραγματικά όπως και να έρθουν τα πράγματα μένουν πάντα στο μυαλό μου και την καρδιά μου.
           Είμαστε λοιπόν μαζί σε ένα νέο ταξίδι.... Τον προορισμό θα τον βρούμε στην πορεία!
           Το moto μου για την ζωή; Οδηγώντας στο αντίθετο ρεύμα, με τα φρένα σπασμένα και χωρίς οδηγό! Ζήστε το κάθε λεπτό ενεργά και όχι αποκοιμισμένοι σε ό,τι θέλουν οι άλλοι να σας κάνουν!
           Αυτά για τώρα, τα υπόλοιπα τα βλέπουμε στην πορεία.