ΔΙΗΜΕΡΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΣΠ. ΜΑΡΙΝΑΤΟΥ

     Είπα μια φορά να γράψω και κάτι σχετικό με τα ευρύτερα ενδιαφέροντά μου και για τις ασχολίες μου. Παρασκευή 22 και Σάββατο 23 Ιουνίου, πραγματοποιήθηκε στο πανεπιστήμιο Αθηνών, διήμερο συμπόσιο-συνέδριο στη μνήμη του μεγάλου αρχαιολόγου Σπυρίδωνος Μαρινάτου. Είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω με έναν διαφορετικό τρόπο, όντας στην υποδοχή των συνέδρων και των επισκεπτών, και πραγματικά θεωρώ ότι ήταν εμπειρία ζωής. Θα μου πείτε καλά για ένα συνέδριο κάνεις έτσι;

     Αυτό το συνέδριο,κατ' αρχάς, ήταν εξαιρετικά καλοστημένο από την οργανωτική επιτροπή, την οποία αποτελούσαν οι εξής άνθρωποι: 1) Ελένη Ματζουράνη, καθηγήτρια προϊστορικής αρχαιολογίας και πρόεδρος του τμήματος ιστορίας και αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ, 2) Νάγια Πολυχρονάκου-Σγουρίτσα, καθηγήτρια προϊστορικής αρχαιολογίας και διευθύντρια του τομέα αρχαιολογίας και ιστορίας της τέχνης, του τμήματος ιστορίας και αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ, 3)Λευτέρης Πλάτων, επίκουρος καθηγητής προϊστορικής αρχαιολογίας του τμήματος ιστορίας και αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ, 4)Δημήτρης Κυρτάτας, καθηγητής της ύστερης αρχαιότητας του τμήματος ιστορίας και αρχαιολογίας και κοινωνικής ανθρωπολογίας του πανεπιστημίου Θεσσαλίας και 5)Ναννώ Μαρινάτου, Professor and head of Classics, Department of Classics and Mediterranean Studies, University of Illinois, Chicago.

     Οι σύνεδροι, οι οποίοι έλαβαν λόγο στο βήμα, ήταν οι εξής: α) ο ακαδημαϊκός Σπύρος Ιακωβίδης, β) η Μαρία Παντελίδου- Γκόφα, γ) ο Στυλιανός Αλεξίου, δ) ο Χρήστος Ντούμας, ε) η Χαρά Τζαβέλλα-Evjen, στ) ο Γιάννης Λώλος, ζ) ο Κώστας Κοπανιάς, η) η Όλγα Παλαγγιά, θ) ο Χρύσανθος Κανελλόπουλος, ι) ο Γιώργος Τζωράκης, ια) ο Θεόδωρος Ηλιόπουλος, ιβ) ο Γιάννης Παπαδάτος, ιγ) η Κλαίρη Παλυβού, ιδ) η Γεωργία Κουρτέση-Φιλιππάκη, ιε) ο Γιώργος Βαβουρανάκης, ιστ) ο Χρήστος Μπουλώτης και ιζ) ο Ανδρέας Βλαχόπουλος και φυσικά εννοείται και όλοι όσοι αναφέρθηκαν παραπάνω, μέλη της οργανωτικής επιτροπής. Ενώ μας τίμησε ιδιαιτέρως με την παρουσία του ο Robin Hagg, που ήρθε από την Σουηδία καθώς και πληθώρα άλλων ονομάτων τα οποία είναι αδύνατο να τα θυμηθώ όλα τώρα και να τα αριθμήσω ένα-ένα σε αυτή την ανάρτηση.

     Το πιο σημαντικό, ίσως και πιο σημαντικό και από το γεγονός ότι όλοι είναι γνωστοί μεγάλοι αρχαιολόγοι, καθηγητές κλπ πέρα από τους τίτλους και την καριέρα που έχει ο καθένας τους είναι ότι πρώτα απ' όλα γνώρισα υπέροχους ανθρώπους, με χιούμορ, καλοσύνη, ευγένεια και ήθος. Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής, τί να το κάνεις να είναι κάποιος εξαίρετος επιστήμονας με πάμπολλες εργασίες, δημοσιεύσεις, άρθρα επί άρθρων και στην ουσία να μην είναι άνθρωπος, να είναι απρόσιτος και ιδιαίτερα να ναι απρόσιτος από τους νέους ανθρώπους. Χάνεται όλη η μαγεία! Οι διάλογοι, οι οποίοι πραγματοποιήθηκαν και στα διαλείμματα, πάμπολλοι και πάσης φύσεως. Το συναίσθημα που μου έμεινε είναι μία χαρά και ηρεμία, δεδομένου ότι βρίσκομαι στο μέσον μίας πάρα πολύ δύσκολης εξεταστικής περιόδου. Ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα, για το οποίο θυσίασα πολλές ώρες διαβάσματος, αλλά αυτά τα οποία κέρδισα είναι ανεκτίμητης σημασίας και όσα λόγια και να χρησιμοποιήσω θα είναι λίγα για να σας περιγράψω πόσο όμορφα νιώθω.

     Ήταν επίσης ένα δείγμα του ότι ακόμα και σε δύσκολους καιρούς (με την οικονομική κρίση η οποία μαστίζει τη χώρα μας, την κοινωνία η οποία είναι διχασμένη και επικρατεί ένα είδος αναρχίας και την ψυχολογία όλων που έχει φτάσει σε οριακά σημεία λίγο πριν από το να αρχίσουμε όλοι μαζί να παίρνουμε ψυχοφάρμακα και αντικαταθληπτικά) υπάρχουν πράγματα τα οποία γίνονται σε επιστημονικό και πολιτιστικό-πολιτισμικό επίπεδο που σου ανεβάζουν τη διάθεση, σου δίνουν λίγο κουράγιο να πάρεις μια ανάσα για να συνεχίσεις τον δύσκολο, ατομικό και συλλογικό, αγώνα! Πράγματα πολλά και όμορφα μπορούν να γίνουν σε όλους τους τομείς αρκεί να υπάρχει συνεργασία, καλή θέληση και όρεξη για δουλειά και επικοινωνία!

     Τέλος, για να μην μακρυγορώ άλλο, θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα αυτές τις δύο μέρες, την κυρία Ελένη Ματζουράνη και την κυρία Νάγια Σγουρίτσα, οι οποίες ήταν πολύ ζεστές και υπομονετικές μαζί μου καθώς και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κύριο Γιώργο Βαβουρανάκη, ο οποίος είναι αυτός που μου έστειλε το e-mail για το αν θα μπορούσα να βοηθήσω, διαφορετικά θα το ζούσα όλο αυτό υπό μία άλλη πολύ διαφορετική σκοπιά. Δεν θα μου είχε δοθεί η ευκαιρία να μιλήσω με όλους αυτούς τους ανθρώπους που είτε πλησίασα εγώ είτε σε λίγες περιπτώσεις ήρθαν και με πλησίασαν εκείνοι για να μοιραστούν μαζί μου μια μικρή ιστορία από την καριέρα τους, από την σταδιοδρομία τους και ακόμα και από τα φοιτητικά τους χρόνια.

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΗΤΑΝ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ!!!!!!
    

Υπάρχουν άνθρωποι....

     Υπάρχουν περίοδοι στην ζωή όλων μας που καλά είναι όλες οι κοινωνικές εκφάνσεις της ζωής μας, αλλά έρχεται και η στιγμή που πρέπει να δούμε λίγο που πατάμε και που βρισκόμαστε... Αυτό το διάστημα ποικίλει από άνθρωπο σε άνθρωπο, αλλά είναι απαραίτητο για την εσωτερική διοργάνωση του καθενός. Σε τέτοιες στιγμές βρίσκει κανείς μπροστά του ό,τι γκάφα έχει κάνει, ό,τι αληθινό και ό,τι ψεύτικο υπάρχει γύρω του αναγνωρίζοντάς το πολύ πιο εύκολα από όταν είσαι σε καθημερινή τριβή με αυτό. Για παράδειγμα, πόσοι δεν είχαμε την ανάγκη απομόνωσης και ενώ περιμέναμε ότι κάποιοι "φίλοι" θα ενδιαφερθούν να βοηθήσουν ή εν πάσει περιπτώσει να πάρουν ένα τηλέφωνο να δουν αν ζεις ή αν πέθανες, και ποτέ δεν έγινε κάτι τέτοιο. Και φυσικά μετά από όλο αυτό αρχίσαμε να ξεκαθαρίζουμε τί αξίζει να κρατήσουμε και τί όχι, τί είναι αληθινό και τί είναι ψεύτικο!
     Υπάρχουν επίσης άνθρωποι που τους θεωρούσαμε φίλους, όπως προείπα και παραπάνω, και τελικά δεν ήταν τίποτα παραπάνω από το να βρουν κάποιον να περνάνε τον ελεύθερο χρόνο μόνο με χαβαλέ. Υπάρχουν λίγοι ακόμα όμως που από εκεί που δεν το περιμένεις λόγω του ότι έχουν παρόμοια βιώματα, έχοντας ζήσει παρόμοιες καταστάσεις έρχονται, σου δίνουν το χέρι και σε τραβάνε μέσα από τον λάκκο με την κινούμενη άμμο που όσο μένεις τόσο βουλιάζεις περισσότερο. Φυσικά, σε καμία περίπτωση δεν περιστοιχιζόμαστε από ανθρώπους που είναι παρόμοιοι με εμάς, που έχουν ζήσει παρόμοιες εμπειρίες με εμάς, αλλά αυτοί οι άνθρωποι είναι που έχουν πάντα μια λίγο πιο ξεχωριστή θέση στην καρδιά του καθενός. Και συνήθως εμφανίζονται από το πουθενά, απότομα, αλλά δεν εξαφανίζονται καθόλου απότομα, ίσα ίσα αντιθέτως μένουν φίλοι και σύμμαχοι για μια ζωή, άσχετα όλα τα άλλα αν έρχονται και παρέρχονται. Και αυτό είναι και το ωραίο του πράγματος! Ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή έχεις έναν φίλο να μοιραστείς τον προβληματισμό σου, την λύπη σου και εννοείται την χαρά σου. Αυτόν τον φίλο είμαι χαρούμενη που τον βρήκα τόσο νωρίς στην ζωή μου, γιατί πολλές φορές φεύγει η ζωή πολλών ανθρώπων και ακόμα τον ψάχνουν.
     Υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να ναι τυλιγμένοι με την κάπα της δυστυχίας, είτε είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα είτε ένα φανταστικό δημιούργημα του μυαλού τους, και μόλις τους δώσει κάποιος μια αγκαλιά μεταμορφώνονται, ξεπηδάνε άμεσα από το μαύρο στο άσπρο σα να ήρθε η καλή νεράιδα με το μαγικό της ραβδάκι και έκανε το θαύμα της. Ωστόσο, χρείαζεται αυτό το έναυσμα για να ξεκολλήσουν από τον φαύλο κύκλο μιας αέναα δύσκολης και απροσπέλαστης κατάστασης.
     Τέλος, υπάρχουν, δυστυχώς, άνθρωποι που βλέπουμε καθημερινά να παρατάνε τον αγώνα της ζωής (γιατί τί άλλο είναι η ζωή πέρα από έναν συνεχή αγώνα εναλασσόμενης χαράς και λύπης;) απλά επειδή περνάνε άλλη μια δοκιμασία. Όλοι ανεξαιρέτως όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα, όσο μεγάλο ή μικρό και αν είναι, το φανταζόμαστε τεράστιο, κάτι που συνυπολογίζεται ως το τέλος του κόσμου, λ.χ. η οικονομική κατάσταση στην χώρα μας που έχει ήδη αριθμήσει εκατοντάδες αυτοκτονίες. Ωστόσο, δεν είναι λύση μια αυτοκτονία, δεν λύθηκε το πρόβλημα απλά επειδή εγώ, εσύ ή οποιοσδήποτε άλλος έβαλε τέρμα στη ζωή του. Για να έρθω στο παράδειγμα των αυτοκτονιών που βλέπουμε καθημερινά πλέον λόγω της οικονομικής κρίσης και που πολλές οικογένειες ζουν κάτω ή κοντά στο επίπεδο της φτώχειας (και η δική μου οικογένεια είναι μία από αυτές): έστω ότι ο κ. Κώστας που αντιμετωπίζει προβλήματα οικονομικά και δεν μπορεί να βρει δουλειά και... και... και... δεν μπορεί να αντέξει άλλο την κατάσταση και αυτοκτονεί. Τί έγινε; Λύθηκε το πρόβλημα της οικογένειας; Δεν νομίζω, γιατί μπορεί να μειώθηκε ένα πιάτο φαΐ από το τραπέζι, αλλά προέκυψαν πολλά άλλα έξοδα, όπως είναι αυτά της κηδείας, όπως είναι αυτά των όποιων χρεών είχε πίσω του ο κυρ Κώστας (γιατί δυστυχώς δεν υπάρχει Έλληνας σήμερα που να μην έχει κάποια χρέη είτε προς τράπεζες είτε οποιαδήποτε άλλη οφειλή). Υπάρχουν πάντα κάποιοι που θέλουν να βοηθήσουν και σίγουρα πρέπει να υπάρχουν κάποιοι από το περιβάλλον όλων μας που καλούνται και είναι πρόθυμοι να αναλάβουν το πιο δύσκολο έργο σε μια περίπτωση κάποιου ανθρώπου που περνάει τόσο δύσκολα. Αυτοί συνήθως δεν έχουν να σου δώσουν λεφτά ή ένα πιάτο φαΐ  αλλά έχουν μια ανοιχτή αγκαλιά να σε περιμένει και ανοιχτά αυτιά για να σε ακούσουν και να προσπαθήσουν να βρουν μαζί σου μια λύση. Ο ένας με τον άλλον.... Μόνο αν βοηθηθούμε ο ένας με τον άλλον θα βγούμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο, αλλά να βοηθηθούμε όχι να καταλήξουμε πάλι να βγάζουμε τα μάτια μας, σαν να είμαστε σε εμφύλιο πόλεμο!