Λέξεις χωρίς προορισμό, λέξεις χωρίς παραλήπτη. Μία εσωτερική αναζήτηση στον βυθό της ψυχής μου. Ακόμα και οι σκέψεις, αποτελούνται από λέξεις. Λέξεις που δεν ειπώνονται φωναχτά, αλλά είναι παρούσες. Πως να εκφράσεις κάτι για το οποίο οι λέξεις είναι φτωχές; Οι πίνακες ζωγραφικής, τα τραγούδια όλα φτιαγμένα από λέξεις και σκέψεις. Ακόμα και μια αγκαλιά, πόσες λέξεις κρύβει από πίσω της; Απλά, όλοι μας διαλέγουμε κάποιες φορές να μιλήσουμε και κάποιες άλλες όχι.
Εδώ και αρκετό καιρό λέω κάποια πράγματα, ενώ κάποια άλλα τα κρατάω για τον εαυτό μου. Κάποια επιλέγω να τα πω, κάποια άλλα όχι. Γιατί; Πάντως ότι γιατί ντρέπομαι ή για άλλους λόγους. Ο λόγος είναι μόνο ένας... Δεν μπορώ να βρω τις σωστές λέξεις για να περιγράψω κάποια πράγματα, κάποια αισθήματα και συναισθήματα.
Από που να ξεκινήσω....; Από μια ψυχή που τη νιώθω πιο κοντά και από την ίδια μου τη μητέρα, που είναι δίπλα μου, με ενδιαφέρον, με υπομονή, με κατανόηση, με συμβουλές... Που είναι δίπλα μου όταν θα μπορούσε κάλλιστα να μην ανακατευτεί καθόλου διότι είναι αρμοδιότητα άλλων. Σε αυτόν τον άνθρωπο χρωστάω πάρα πολλά. Και είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους που με έχουν δει να κλαίω και να απογοητεύομαι σε πολύ μεγάλο βαθμό. Όσες φορές και να πω ή να γράψω πόσο αγαπάω αυτόν τον άνθρωπο και πόση ευγνωμοσύνη του χρωστάω είναι τόσο λίγο......
Ένα άλλο άτομο που το γνωρίζω λίγο καιρό σχετικά και όμως έχω δεθεί τόσο πολύ. Δεν ξέρω πως να το παρομοιάσω. Είναι σα να βλέπω τον χαρακτήρα μου, τα συναισθήματά μου για άτομα ή/και καταστάσεις σε έναν άλλον άνθρωπο, διαφορετικής ηλικίας. Μέσα από κάποια προβλήματα και απώλειές του, βλέπω και ξαναζώ δικές μου καταστάσεις. Γυρνάω τον χρόνο πίσω, στις 13/6/2004 και την περίοδο αμέσως μετά από κείνη την ημερομηνία και τα ξαναζώ όλα με την ίδια ένταση.... Για να μην πω και με μεγαλύτερη ένταση από τότε, διότι αυτός ο διαολεμένος χρόνος, εν τέλει, δεν γιατρεύει πληγές όπως λένε ή όπως θέλουν να πιστεύουν πολλοί. Βλέπω σε αυτόν τον άνθρωπο κομμάτια του εαυτού μου... Μια σκληρή πανοπλία, με χιούμορ ή οποιοδήποτε άλλο κάλυμμα και από μέσα... Βατερλό, κρανίου τόπος και μια γλυκιά ψυχή! Μια φίλη που δεν θέλω να χάσω ποτέ και που θέλω να μαι δίπλα της σε όσα περισσότερα πράγματα μπορώ να βοηθήσω...
Ένα τρίτο άτομο που γνώρισα πριν πολύ λίγο καιρό και που είναι σαν τη χαμένη μου αδερφή. Ένα άτομο που παρότι με ξέρει ελάχιστα, είναι από την αρχή κοντά μου, να μου αναπτερώσει το ηθικό, να με κάνει να χαμογελάσω, να συζητήσουμε ό,τι μας νευριάζει και μας αγχώνει. Ένα άτομο που συνηθίζω να το αποκαλώ "η χαρά της ζωής" και που είναι από τα πιο αξιόλογα και ειλικρινή άτομα που έχω γνωρίσει ποτέ. Για μένα είναι φίλη και αδερφή και είναι τόσο περίεργο αυτό. Συνήθως χρειάζομαι πολύ περισσότερο καιρό για να αρχίσω να νιώθω άνετα με κάποιον, να ανοιχτώ κάπου. Για αυτό μπορώ μόνο να την παρομοιάσω με την χαμένη μου αδερφή.. Αν και όπως είπα και στην αρχή για κανένα από αυτά τα άτομα δεν έχω τις σωστές λέξεις... Και οι λέξεις που γράφω και άλλες τόσες που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή είναι τόσο άχαρες...
Τέλος, είναι ένα ακόμα άτομο που εδώ και 7χρόνια είναι η παρέα μου... η καλή μου φίλη, ένα άτομο που αγαπάω τόσο πολύ και δεν του το έχω πει ποτέ. Ή σχεδόν ποτέ. Δεν ξέρω τι να γράψω και πως να το γράψω...
Είναι μια περίοδος που είμαι μόνη μου... Πιο μόνη από ποτέ από πολλές απόψεις... Από θέμα ερωτικής σχέσης, από το ότι περιστοιχίζομαι καθημερινά από δεκάδες γνωστούς, αλλά νιώθω ότι υπάρχουν τοίχοι μεταξύ μας ή που τους δημιουργώ εγώ ή αυτοί.. Και είναι πολύ περίεργο να είσαι κάθε μέρα με γνωστούς, να μιλάς, να γελάς και πάλι να βλέπεις σα να μην έχει ιδιαίτερο νόημα. Μόνη εξαίρεση αυτοί οι τέσσερεις άνθρωποι που τους χρωστάω κυριολεκτικά τη ζωή μου! Που είναι για μένα όσα έγραψα, όσα δεν μπορώ να γράψω και άλλα πόσα δεν μπορώ να εκφράσω με κάποιο δυνατό τρόπο!
