tag:blogger.com,1999:blog-54756646367500815382024-03-13T08:49:58.085+02:00Μίνα ΤσιμόγιαννηMίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.comBlogger33125tag:blogger.com,1999:blog-5475664636750081538.post-40308630163353783082021-02-20T17:53:00.000+02:002021-02-20T17:53:13.426+02:00Τρεις κύκλοι<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Υπάρχουν τριών ειδών κύκλοι στη
ζωή μας, εκτός της άμεσης οικογένειάς μας. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Στον εξωτερικό κύκλο, τον πιο
μακρινό από τον πυρήνα –όπου πυρήνας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός– ανήκουν οι
γνωστοί μας. Οι απλοί γνωστοί. Αυτοί είναι οι δάσκαλοι των μαθητικών μας χρόνων. Οι περισσότεροι συμφοιτητές, κατά τη διάρκεια των σπουδών, και οι
συνάδελφοι ως εργαζόμενοι ενήλικες. Στην ίδια ‘κατηγορία’
ανήκει και πληθώρα άλλων ατόμων που γνωρίζουμε όλοι μας, λιγότερο ή
περισσότερο, μέσω του διαδικτύου ή των λοιπών κοινωνικών μας επαφών.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο εξωτερικός μας κύκλος είναι ο
πιο ευρύς. Είναι με λίγα λόγια, όλοι οι άνθρωποι που συναναστρεφόμαστε σχεδόν
σε καθημερινή βάση. Είναι οι άνθρωποι που όταν τους δούμε θα ανταλλάξουμε δύο
κουβέντες, που θα συζητήσουμε ανώδυνα και, συνήθως, ακίνδυνα θέματα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Στη συνέχεια ακολουθεί ο
ενδιάμεσος κύκλος, ο οποίος είναι σαφώς πολύ μικρότερος από τον πρώτο. Στον
ενδιάμεσο κύκλο ανήκουν άτομα που έχουν έρθει πιο κοντά μας. Άνθρωποι με τους
οποίους θα πάμε για έναν καφέ, ένα ποτό (καλά στην προ καραντίνας και κορωνοϊού εποχή). Άνθρωποι με τους οποίους συνήθως θα
πούμε τα νέα της επικαιρότητας και θα γελάσουμε. Ωστόσο, δεν θα μάθουν για τους
φόβους μας, για τα προσωπικά μας σκοτάδια, για τις πραγματικές σκέψεις μας. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Τέλος, υπάρχει ο εσωτερικός
κύκλος, ο μικρότερος από όλους, ο οποίος όμως έχει άμεση επαφή με τον πυρήνα,
με εμάς. Σε αυτόν τον κύκλο ανήκουν μετρημένοι άνθρωποι. Μετρημένοι στα δάχτυλα
του ενός χεριού. Συνήθως περισσεύουν και δάχτυλα μετρώντας τους. Είναι
οι άνθρωποι που θα δουν τα ερεβώδη σκοτάδια σου, τις μέρες που φαίνεται πως
τίποτα δεν πηγαίνει καλά, αλλά και οι άνθρωποι που θα δουν το φως να αναβλύζει
μέσα από κάθε πόρο του δέρματός σου και της ψυχής σου. Είναι ο ώμος που θα
κλάψεις και που, φυσικά, θα κλάψουν κι αυτοί στον δικό σου. Είναι τα άτομα που έχει
γίνει αυτό το μαγικό κλικ, η υπέροχη αυτή σύνδεση, και που ξέρεις πως θα είναι
δίπλα σου για πάντα. Είναι οι άνθρωποι που θα έδινες και τη ζωή σου για να
είναι καλά. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Για μένα οι άνθρωποι του
εσωτερικού μου κύκλου είναι τρεις όλοι κι όλοι. Είναι φίλοι καρδιάς και ζωής που μπορώ να τους πω ό,τι πραγματικά σκέφτομαι, με
βασανίζει, με κάνει χαρούμενη. Άνθρωποι που με έχουν στηρίξει (και θέλω να
πιστεύω ότι τους έχω στηρίξει κι εγώ με τη σειρά μου) στις χαρές και στις
λύπες. Είναι φίλοι ζωής και νιώθω πραγματικά τυχερή και ευλογημένη που, με
τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ήρθαν στη ζωή μου και την άλλαξαν εκ βάθρων.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Τρεις κύκλοι, λοιπόν. Τρεις
αποστάσεις που παίρνεις από τον κοινωνικό σου περίγυρο χωρίς, ωστόσο, αυτό να
σημαίνει ότι οι τρεις αυτοί κύκλοι δεν μπορούν να επικοινωνούν και άτομα να
μεταπηδούν από το ένα στάδιο στο άλλο. Το θέμα είναι να μάθουμε όλοι αφενός να
διαχωρίζουμε σωστά τους ανθρώπους κι αφετέρου να μην φοράμε παρωπίδες και να
επιτρέπουμε την ελεύθερη διέλευση από τον έναν κύκλο στον άλλον. Πολλές φορές πονάει κανείς όταν απομακρύνει ή απομακρύνεται μόνος του ένας άνθρωπος από τη ζωή μας, ειδικά όταν μέχρι πρότινος ανήκε στους πολύ κοντινούς και δικούς μας ανθρώπους, αλλά είναι αναγκαίο ώστε να υπάρχει ισορροπία και ψυχική ηρεμία. Αλλά όλα αυτά είναι για καλό και μόνο... </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p></o:p></p>Mίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5475664636750081538.post-63844678500152193192020-01-19T18:07:00.000+02:002020-01-19T18:16:11.516+02:00Τί θέλει ο άνθρωπος από τη ζωή του;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "arial" , "sans-serif";">Το
πρώτο που λέμε όλοι μας, σε κάθε ευκαιρία που θα ευχηθούμε στους άλλους, τυπικά
ή ουσιαστικά, είναι Υγεία και Αγάπη. Πολλοί προσθέτουν και Δύναμη. Το πρώτο και
κυριότερο όλων είναι η υγεία. Χωρίς αυτήν δεν έχουμε τίποτα, κι ας είστε και εκατομμυριούχοι.
Αν έχεις την υγεία σου, σωματική και πνευματική, μπορείς να χαρείς την αγάπη.
Την αγάπη των γονιών, των παιδιών, των συντρόφων, των φίλων. Και αν έχεις και
την υγεία σου και την αγάπη, έστω και κάποιων από των παραπάνω, έχεις και
δύναμη να προχωρήσεις. <o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "arial" , "sans-serif";">Ακούω
κόσμο να λέει δεν με αγαπάει κανείς. Αυτό είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο να
συμβεί. Απλά δεν ξέρουμε να τη "διαβάζουμε", να την αναγνωρίζουμε. Ο
καθένας μας έχει το δικό του τρόπο έκφρασης. Είναι κι αυτοί πάντα, φυσικά, που
λένε λόγια όσο είσαι καλά και όσο μπορούν να κερδίσουν κάτι από σένα. Αλλά δεν
θα ασχοληθώ με αυτούς.<o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "arial" , "sans-serif";">Ορισμένοι
είναι εκδηλωτικοί οπότε λένε σ' αγαπώ σε κάθε ευκαιρία- φήμες λένε ότι υπάρχουν-
και το εννοούν πραγματικά. Ωστόσο, μερικές λέξεις τις έχουμε κάνει πασατέμπο
και τις φτύνουμε συνεχώς χάνοντας έτσι την ουσία τους, την αξία τους... </span></div>
<div style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "arial" , sans-serif; text-indent: 36pt;">Ορισμένοι
άλλοι επιλέγουν να μην μιλάνε ποτέ για ό, τι νιώθουν, αλλά να το δείχνουν με
πράξεις. Μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα δώρο έτσι στο ξεκάρφωτο, μια επίσκεψη
έκπληξη, αλλά και ουσιαστική παρουσία στις χαρές και τις στενοχώριες του ατόμου
που αγαπάνε. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "sans-serif";">Αυτές
είναι οι έκδηλες περιπτώσεις. Υπάρχει και κάτι ακόμα…<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "sans-serif";"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "sans-serif";"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "sans-serif";">Να
προσέχεις.... </span></b><span style="font-family: "arial" , "sans-serif";"><o:p></o:p></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyzgndzURxDjUdvInYqkz_xnmpqqQjI7pp8hIGnk6vRjDWxb6gBqlL5G8o9iB-nrxBsTOG7T8ssIAt6SAR-QKlgt5RWlXiRE3wBee_78JfDZ2gYhXXUwFxwHK7MmP5jZ8gVbKmKqN_gE_3/s1600/getImage.webp" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="405" data-original-width="720" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyzgndzURxDjUdvInYqkz_xnmpqqQjI7pp8hIGnk6vRjDWxb6gBqlL5G8o9iB-nrxBsTOG7T8ssIAt6SAR-QKlgt5RWlXiRE3wBee_78JfDZ2gYhXXUwFxwHK7MmP5jZ8gVbKmKqN_gE_3/s320/getImage.webp" width="320" /></a></div>
<b><span style="font-family: "arial" , "sans-serif";"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "sans-serif";"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "sans-serif";"> Δεν
σημαίνει ότι ο άλλος είναι απρόσεκτος. Σημαίνει, να προσέχεις, να είσαι καλά,
μου λείπεις, σε αγαπάω και σε θέλω στη ζωή μου. Θα το πει ο γονιός στο παιδί
του, και το αντίστροφο, θα το πει κάποιος προς τον σύντροφό του, θα το πει ένας
φίλος προς έναν άλλον φίλο του. Παρ' όλα αυτά είναι εξίσου δύσκολο να το πεις
όσο και το σ' αγαπώ.<o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "sans-serif";"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "sans-serif";">Είσαι
καλά; Πώς ήταν η μέρα σου;</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , sans-serif; text-indent: 36pt;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , sans-serif; text-indent: 36pt;"> Πόσες φορές το έχουμε πει ή το έχουμε ακούσει και
δεν του έχουμε δώσει σημασία; Δείχνει ενδιαφέρον, αγάπη, ανάγκη να ακούσεις ότι
ο άλλος είναι καλά.</span></div>
<div style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "arial" , "sans-serif"; mso-bidi-font-weight: bold;">Πολλοί φοβούνται, ντρέπονται να πουν «σε αγαπάω». Είναι
και οι καιροί έτσι που έχουμε αποξενωθεί από όλους. Ωστόσο, όλοι μας έχουμε
κάποιον να αγαπάμε και να μας αγαπάει. Ακόμα και να μην μας το λέει, σίγουρα με
κάποιον τρόπο θα μας το δείχνει. Ακόμα και μια αγκαλιά, ένας καφές, ένα
τηλέφωνο ή ένα απλό να προσέχεις είναι μικροί και όμορφοι τρόποι για να πεις
και να σου πουν ότι σε αγαπάνε!</span><span style="font-family: "arial" , "sans-serif";"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "sans-serif";"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span></span><span style="font-family: "arial" , "sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Δεν
είμαστε μόνοι μας, κανένας δεν είναι μόνος του. Και με την αγάπη των φίλων, των
συντρόφων και των ατόμων της οικογένειάς μας μπορούμε να ξεπεράσουμε όλα τα
προβλήματα. Με μικρές πράξεις και μικρές κουβέντες… Αρκεί να είμαστε ανοιχτοί,
θετικοί και αισιόδοξοι για ό, τι πρόβλημα κι αν έχουμε. Η οικονομική κρίση
είναι μια ευκαιρία για να φύγουμε λίγο από την καταναλωτική σκέψη. Τα
καταναλωτικά αγαθά δεν είναι το παν στη ζωή μας. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Η υγεία μας και η αγάπη των γύρω μας
είναι τα πάντα. Η αισιοδοξία πως δεν θα αφήσουμε κανέναν και τίποτα να μας
λυγίσει, από τη στιγμή που έχουμε έστω και έναν άνθρωπο δίπλα μας, είναι το
κλειδί για να ξεπεράσουμε όλα τα εμπόδια και να ξεκινάμε κάθε μέρα με ένα
χαμόγελο τη μέρα μας.<o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Mίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5475664636750081538.post-64350258199709798142020-01-13T20:52:00.003+02:002020-12-06T11:40:14.280+02:00Η χαρά του να δίνεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjk-mQHEv9y4zMGq4wuja2K_EIMFM-z9YTwVt2oij-zvubxw9buxj_zkX5JtqOXfKxSZphLh1wZy86Xrvz5dSh20YjsTP30cVy1GpYYW6fB99a_mZ-rvLpf4cCIr4xDTymPulmZ00kDASeX/s1600/top30_6.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1066" data-original-width="1600" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjk-mQHEv9y4zMGq4wuja2K_EIMFM-z9YTwVt2oij-zvubxw9buxj_zkX5JtqOXfKxSZphLh1wZy86Xrvz5dSh20YjsTP30cVy1GpYYW6fB99a_mZ-rvLpf4cCIr4xDTymPulmZ00kDASeX/s320/top30_6.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span face=""arial" , "sans-serif"" style="background: white; color: black;">Μία φορά
κι έναν καιρό ήταν μια παρέα αποτελούμενη από τέσσερα άτομα. Τέσσερα άτομα πολύ
διαφορετικά μεταξύ τους. </span><span face=""arial" , "sans-serif"" style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="background: white; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span face=""arial" , "sans-serif"" style="color: black;">Ο ένας γκρίνιαζε, έκλαιγε, ήταν γενικά απαισιόδοξος, είτε είχε
κάποιο πραγματικό πρόβλημα είτε όχι. Ο δεύτερος ήταν ο καβγατζής της παρέας που
με κάθε λόγο και αφορμή συνεχώς έβριζε, φώναζε. Ο τρίτος ήταν ο πιο κλεισμένος
στον εαυτό του. Τι να έκανε άλλωστε με αυτούς που είχε μπλέξει; Δεν ήταν
δυνατόν να τον "ξεκλειδώσουν". Μιλούσε μόνο όταν ήταν απαραίτητο και
ποτέ για σοβαρά, κατ' αυτόν, θέματα μιας και ο ένας θα έφερνε την καταστροφή
και ο άλλος θα ξεκινούσε φασαρίες.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<br /></div>
<div style="background: white; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span face=""arial" , "sans-serif"" style="border: 1pt none; color: black; padding: 0cm;">Υπήρχε και ένας τέταρτος η ήσυχη (και όμορφη) δύναμη, ο οποίος
ήταν αισιόδοξος, χαμογελαστός, με έναν καλό λόγο πάντα για όλους. Έκλαιγαν;
Έτρεχε να παρηγορήσει. Φώναζαν; Έτρεχε να λύσει τις όποιες διαφορές όμορφα κι
ωραία. Συνεχώς ενθάρρυνε και βοηθούσε όλους τους φίλους και γνωστούς, κι όχι
μόνο τα άτομα της παρέας. Στον μόνο που δεν πολυπλησίαζε ήταν σε αυτόν που ήταν
ο κλεισμένος στον εαυτό του. Δεν ήξερε τι να του πει και τι να του κάνει. Μέχρι
που..... Μέχρι που κάποια στιγμή βρέθηκαν οι δυο τους. Συζήτησαν αρχικά περί
ανέμων και υδάτων μέχρι που ξαφνικά έγινε το κλικ και ο μαγκωμένος φίλος της
παρέας άρχισε να ξεκλειδώνει, χωρίς εμφανή σημάδια αρχικά. </span><span face=""arial" , "sans-serif"" style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<br /></div>
<div style="background: white; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span face=""arial" , "sans-serif"" style="border: 1pt none; color: black; padding: 0cm;">Ο καιρός περνούσε και φαινομενικά τίποτα δεν άλλαζε σε αυτή την
ετερόκλητη παρέα. </span><span face=""arial" , "sans-serif"" style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<br /></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background: white; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; text-align: justify; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; vertical-align: baseline; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span face=""arial" , "sans-serif"" style="border: 1pt none; color: black; padding: 0cm;">Κάποια στιγμή ο δυνατός,
αισιόδοξος, καλοσυνάτος και πάντα πρόθυμος να βοηθήσει ήρθε αντιμέτωπος με ένα
μεγάλο πρόβλημα, κάτι που όμοιό του μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε κληθεί να
αντιμετωπίσει. Δεν μπορούσε πλέον να δώσει χαρά, βοήθεια και λύσεις στα
προβλήματα των φίλων του. Άρχισε να απομακρύνεται. Μέχρι που..... Μέχρι που
έγινε το θαύμα- το θαύμα που χρωστάει η ζωή σε αυτούς τους ανθρώπους. Ο
γκρινιάρης σταμάτησε να γκρινιάζει, ο καβγατζής ηρέμησε και άρχιζε να σκέφτεται
και να συζητάει. Ο "κλειστός" άρχισε να ανοίγεται και να προσπαθεί να
συζητήσει και να ενωθεί με τους άλλους δύο για να κάνουν μια έκπληξη στον
φίλο τους που τόσο τους είχε ανάγκη. </span><span face=""arial" , "sans-serif"" style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<br /></div>
<div style="background: white; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span face=""arial" , "sans-serif"" style="color: black;">Έτσι λοιπόν αποφάσισαν να του κάνουν μικρές εκπλήξεις. Η αγωνία, η
στενοχώρια για τον φίλο τους, αλλά και η αγάπη τους γι αυτόν τους ένωσε ώστε να
ξεχάσουν τα δικά τους προβλήματα και να δώσουν λίγη χαρά, αγάπη και βοήθεια σε
αυτόν που τους βοηθούσε μέχρι τώρα. <o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<br /></div>
<div style="background: white; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span face=""arial" , "sans-serif"" style="color: black;">Οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες και εν τέλει τα χρόνια περνούσαν.
Οι τρεις αυτοί άνθρωποι έγιναν ένας.... ένας άνθρωπος που από τη μία γκρίνιαζε,
από την άλλη τσακωνόταν, από την τρίτη δεν έκανε καμία προσπάθεια να βοηθήσει
τους άλλους να τον πλησιάσουν και να τον γνωρίσουν. Ένας άνθρωπος που άφησε
στην άκρη όλα τα δικά του προβλήματα και που ξαφνικά έγινε ότι και ο φίλος του.
Άρχισε να ναι χαμογελαστός, ήρεμος και πάντα πρόθυμος να βοηθήσει. Άλλαξε η ζωή
του προς το καλύτερο. <o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<br /></div>
<div style="background: white; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span face=""arial" , "sans-serif"" style="color: black;">Και το σημαντικότερο; Βρήκε έναν φίλο για μια ζωή! Βρήκε επίσης το
νόημα της ζωής.... Προβλήματα πάντα θα υπάρχουν, άγχη, στενοχώριες, λόγοι για
να κλαίει, να στενοχωριέται, να θυμώνει και να μην ανοίγεται. Το θέμα
είναι να τα ξεπερνάς όλα αυτά και να είσαι εκεί για τους λίγους και εκλεκτούς,
για τον έναν φίλο που ήταν εκεί για σένα και ας το έκανε ασυναίσθητα και να μην
έχει καταλάβει ακόμα αν και τι έχει κάνει. Η χαρά του να δίνεις ξεπερνάει
οποιαδήποτε άλλη χαρά. Σε κάνει άλλον άνθρωπο. Καλύτερο; Έτσι πιστεύω!<o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Mίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5475664636750081538.post-80067207072619060982019-12-18T12:56:00.001+02:002019-12-18T12:56:43.721+02:00Τα καλύτερα βιβλία του 2019 και ευχές για το 2020! <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Φέτος ήταν μια περίεργη, και αρκετά δύσκολη, χρονιά από πολλές απόψεις. Ακόμα και στα βιβλία, διάβασα το καλύτερο για μένα, πολλά διαμάντια, αλλά και πολλά άλλα που είτε τα τελείωσα με το ζόρι είτε τα άφησα στη μέση (ή ούτε καν έφτασα σε δύο περιπτώσεις τη μέση). Ωστόσο, θα αναφέρω τα καλύτερα του έτους, αυτά που με άγγιξαν, με συγκίνησαν, με προβληματισαν, με έβαλαν να σκεφτώ πολλά άλλα πράγματα πέραν των προσωπικών μου προβλημάτων. Ως είθισται αυτή η λίστα περιλαμβάνει το top 10.<br />
Λοιπόν, έχουμε και λέμε:<br />
1) Ειρήνη Βαρδάκη - Ανάρμοστον εστί: το πρώτο βιβλίο που διάβασα δυο φορές, και είχα χρόνια να το κάνω αυτό. Το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει ποτέ<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHW4G2conoB5vR_KXUZp-kC028jF6Mshu_ONkkG9YwzzgBb7OGhVSTZGNTxqLlUqRDEC4jfTip591scx2s4Qst4ozwrjWxcX7ViDRmjdOJoj2hmogLgxXZnj9ImY9lxbBmfYJDQYU2Bx9o/s1600/anarmoston-esti-9789606207792-200-1394910.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHW4G2conoB5vR_KXUZp-kC028jF6Mshu_ONkkG9YwzzgBb7OGhVSTZGNTxqLlUqRDEC4jfTip591scx2s4Qst4ozwrjWxcX7ViDRmjdOJoj2hmogLgxXZnj9ImY9lxbBmfYJDQYU2Bx9o/s1600/anarmoston-esti-9789606207792-200-1394910.jpg" /></a></div>
<br />
2) Στέφαν Τσβάιχ - Σκακιστική νουβέλα: ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDNPWUQWTOxPtO6Jf17etctluZQ0odG5QZpUFVP2ICJuOYbWWuCCINtQAlaFhLIzSfq60vBiN2low8DUW22bUQXpWRAwN9jiSBmWEDeKpqXMZJpyixd21VeZCnaDdJgMjxCF1n9t6H6bQe/s1600/24343494-38c7-40e6-b267-3df6e98d15b5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="650" data-original-width="464" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDNPWUQWTOxPtO6Jf17etctluZQ0odG5QZpUFVP2ICJuOYbWWuCCINtQAlaFhLIzSfq60vBiN2low8DUW22bUQXpWRAwN9jiSBmWEDeKpqXMZJpyixd21VeZCnaDdJgMjxCF1n9t6H6bQe/s320/24343494-38c7-40e6-b267-3df6e98d15b5.jpg" width="228" /></a></div>
<br />
3) Δημήτρης Σίμος - Τοξικά μάτια: η στροφή προς κάτι νέο, κάτι διαφορετικό και αξιόλογο από έναν συγγραφέα που αγαπήσαμε όλοι από το πρώτο του βιβλίο<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmEdyFlOzgaNFTaORiiXrcYB696k_JURbupaYP9Eu4Z4hBsaCQ95-oLLfXvuhLwSfnISd0HCAGBmDpGhXZ8-_JfGgCGF33AeJ1ArMqHqy7rkuJL_LXQBsxO8wpcRWgFv26TsGf7OCQ5IAi/s1600/46136519._SY475_.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="475" data-original-width="304" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmEdyFlOzgaNFTaORiiXrcYB696k_JURbupaYP9Eu4Z4hBsaCQ95-oLLfXvuhLwSfnISd0HCAGBmDpGhXZ8-_JfGgCGF33AeJ1ArMqHqy7rkuJL_LXQBsxO8wpcRWgFv26TsGf7OCQ5IAi/s320/46136519._SY475_.jpg" width="204" /></a></div>
<br />
4) Andrea Camilleri - Δίχτυ ασφαλείας: ένας ήρωας, Ο Μονταλμπανο, που μεγαλώνει και ωριμάζει μαζί με τον συγγραφέα του. Ένα πολύ δυνατό βιβλίο από πολλές απόψεις<br />
5) J. Ricardo Pedro - Το δικό σου πρόσωπο θα ειναι το τελευταιο: απόλυτα καινοτόμο, έξυπνο, συναισθηματικά φορτισμένο βιβλίο που έχει να πει πολλά σε όποια χέρια και να πέσει<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJNYEE0qpTNmvwVPuM2ZhyTJV74nsp3od8RhucAxJgZ-5lJU3CYEuRid2rxsx4S5h4A1fhefmv5TciXxRp1ArinDMuiugtSsP3oKa64i_G-O3oh6HsUsmDfttovdEfgQrxyJrm07dU4fmr/s1600/9EF0C8FEA0B73E4A74C0CC39C6036349.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="355" data-original-width="250" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJNYEE0qpTNmvwVPuM2ZhyTJV74nsp3od8RhucAxJgZ-5lJU3CYEuRid2rxsx4S5h4A1fhefmv5TciXxRp1ArinDMuiugtSsP3oKa64i_G-O3oh6HsUsmDfttovdEfgQrxyJrm07dU4fmr/s320/9EF0C8FEA0B73E4A74C0CC39C6036349.jpg" width="225" /></a></div>
<br />
6) Arne Dahl - 6x2: ο συγγραφέας που δεν παύει κάθε φορά να με εκπλήσσει. Ένα βιβλίο που θίγει τόσο τις ανθρώπινες σχέσεις όσο και τα παιδικά τραύματα, μπαίνοντας στα σκοτεινά νερά ενός διαταραγμενου μυαλού<br />
7) Jeffrey Archer - Τα χρονικά των Κλιφτον (η εφταλογια στα δικά μου μάτια είναι ένα μεγάλο βιβλίο): εξαιρετική γραφή, με την οποία περιγράφει με ιδιαίτερη μαεστρία από τα πιο απλά μέχρι να πιο πολύπλοκα θέματα. Μια σειρά βιβλίων που απλά δεν μπορείς να την αφήσεις από τα χέρια σου<br />
8) Ethan Cross - Ο ποιμένας: ένα έξυπνο παιχνίδι μεταξύ του καλού και του κακού στις απόλυτες μορφές του. Ένα παιχνίδι στο οποιο κάποιος κλέβει, είναι προδεδικασμενο ότι θα χάσεις ή μήπως όχι;<br />
9) Στέφαν Τσβάιχ - ο φόβος: χωρίς άλλο σχόλιο. Βαθύ ψυχογράφημα συναισθημάτων<br />
10) Ειρήνη Βαρδάκη - το Ρ της ερωμένης: αν και περσινό, που το διάβασα φέτος μετά το ανάρμοστον εστί, είναι από τα πολύ πολύ καλά βιβλία που έχω διαβάσει. Ποιος είναι ο καλός, ποιος ο κακός, ποιος αγαπάει πραγματικά και ποιος όχι, δεν είναι ποτέ σίγουρο... μέχρι την τελευταία σελίδα.<br />
Εύχομαι σε όλους καλές γιορτές. Το 2020 να μας βρει υγιείς και αγαπημένους, αφήνοντας στην άκρη έχθρες που βασίζονται σε θέματα που δεν προσβάλλουν, δεν υποβαθμίζουν και δεν κρίνουν την αξία, την δουλειά και την προσωπικότητα του άλλου.<br />
Να έχουμε μια καλή αναγνωστικα χρόνια, όλοι οι λάτρεις του βιβλίου!<br />
<div>
<br /></div>
</div>
Mίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5475664636750081538.post-72016351439187584822019-06-23T12:20:00.002+03:002019-06-23T17:03:38.159+03:00Ο κχαμ ικλιλό aka Τοξικά Μάτια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Ο Δημήτρης Σίμος είναι ένα νέο παιδί, με πολύ χιούμορ και εξαιρετικά ταλαντούχο, το οποίο όλοι τον έχουμε γνωρίσει τουλάχιστον τα τελευταία τρία χρόνια μέρα από τα βιβλία του στις εκδόσεις Bell, μέσα από τα βιβλία του με πρωταγωνιστή τον Χρήστο Καπετάνο: Τα βατράχια (2018), Τυφλά ψάρια (2018), Τοξικά μάτια (2019).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα Τοξικά Μ...άτια ήρθαν για να ταράξουν τα σκοτεινά νερά τόσο του αστυνόμου Καπετάνου, όσο και της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας γενικά. Πρόκειται για ένα βιβλίο σταθμός στην πορεία του Δημήτρη, με το οποίο ανέβασε εξαιρετικά ψηλά τον πήχη και τώρα μόνο αγωνία μπορεί να έχει κανείς για το τί άλλο μπορεί να γράψει! </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXvkZt9AYeOt6p6oIHWYXAiY2iPW996k7um8czvIwomDhTCpkKwr3Mo38AIB9_SKbY85l3dmp9jaDMNmAIuTmfyLVUYK8KOKWJMI-H7uSa_10e8Z9nI8W6G_i64ai6PyZgBKXDZ5SbvWgJ/s1600/62121336_10217584727662932_976960628679770112_n.jpg" imageanchor="1" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: transparent; clear: right; color: #0066cc; float: right; font-family: Times New Roman; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; orphans: 2; text-align: center; text-decoration: underline; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="576" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXvkZt9AYeOt6p6oIHWYXAiY2iPW996k7um8czvIwomDhTCpkKwr3Mo38AIB9_SKbY85l3dmp9jaDMNmAIuTmfyLVUYK8KOKWJMI-H7uSa_10e8Z9nI8W6G_i64ai6PyZgBKXDZ5SbvWgJ/s320/62121336_10217584727662932_976960628679770112_n.jpg" width="256" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXvkZt9AYeOt6p6oIHWYXAiY2iPW996k7um8czvIwomDhTCpkKwr3Mo38AIB9_SKbY85l3dmp9jaDMNmAIuTmfyLVUYK8KOKWJMI-H7uSa_10e8Z9nI8W6G_i64ai6PyZgBKXDZ5SbvWgJ/s1600/62121336_10217584727662932_976960628679770112_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Αρχικά, ο τίτλος του βιβλίου είναι ένα πολύ πετυχημένο λογοπαίγνιο για τους δύο βασικούς άξονες στους οποίους κινείται το βιβλίο. Δεν μένει όμως στους δύο μόνο αυτούς άξονες. Είναι ίσως το πιο πολυεπίπεδο βιβλίο των τελευταίων ετών. Ρίχνει στο τραπέζι τον τζόγο παράνομων ιπποδρομιών, πολιτική διαφθορά (για όσους έχουν διαβάσει τα προηγούμενα βιβλία του, θα θυμηθούν παλιές γνώριμες φυσιογνωμίες), περιβαλλοντική καταστροφή που την βλέπουμε να "ανθίζει" ποικιλοτρόπως όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια και πολλά πολλά άλλα ακόμα. Ενώ η γραφή του έχει βελτιωθεί πάρα πολύ. Δεν φοβάται πλέον να γίνει δηκτικός, ενώ λίγο πιο μετά ευαίσθητος και εν γένει πιο συνειδητοποιημένος και απελευθερωμένος.</div>
<div style="text-align: justify;">
Θα ήθελα να μείνω όμως σε μερικά άλλα θέματα. Το πρώτο που με εντυπωσίασε ήταν η έντονη δημιουργία αντιθετικών ζευγών τα οποία διατρέχουν όλο το βιβλίο: καλού και κακού, ξένου και οικείου, μοναχικότητας και ομαδικότητας και πάει λέγοντας. Η τόλμη του να καταπιαστεί με τις κοινότητες των Ρομά και στην ουσία να τους παρουσιάσει από μια άλλη ματιά, που δεν την ξέρουμε και δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε να παρουσιάζεται σε ένα βιβλίο. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη κοινότητα, ιδιαίτερων ανθρώπων, οι οποίοι γνωρίζουν και βλέπουν τη ζωή από μια άλλη σκοπιά που δεν έχουμε συνηθίσει να τη διαβάζουμε και σίγουρα οι περισσότεροι από μας δεν τη γνωρίζουμε. Αν τους πειράξεις, μαύρο φίδι που σε έφαγε. Αν όμως τους φερθείς καλά, μόνο καλά έχεις να προσμένεις ως ανταπόδοση. Δεν αναφέρω κάτι άλλο παραπάνω για να μην κάνω spoiler. Η σεξουαλική απελευθέρωση της αδερφής του Καπετάνου από τη μία και η επόμενη μέρα στην προσωπική ζωή του ίδιου του Καπετάνου ήταν επίσης μια ευχάριστη και άκρως ενδιαφέρουσα έκπληξη. </div>
<div style="text-align: justify;">
Αν και θα μπορούσα να γράψω πολλές σελίδες ακόμα, θα αναφέρω για το τέλος την δικαίωση, την κάθαρση αν προτιμάτε, που έρχεται στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου. Παλιοί γνώριμοι παίρνουν αυτό που τους αξίζει- από δική τους επιλογή; από θεία δίκη; πάντως όχι από τον Καπετάνο, αν και έβαλε το χεράκι του, αλλά δεν ήταν αυτός που "πάτησε τη σκανδάλη". Οι υπαίτιοι βρίσκουν τον μπελά τους και αποδίδεται δικαιοσύνη ποικιλοτρόπως. Ενώ, ένας εκ των αναμεμειγμένων στις παράνομες δραστηριότητες, που πραγματεύεται το βιβλίο, αποφασίζει ότι θέλει να βοηθήσει πραγματικά για τη διαλεύκανση της διπλής- για να μην πω τριπλής- υπόθεσης, και έτσι μιλάει στον μόνο άνθρωπο που θέλει, πρέπει, και έχει εμπιστοσύνη πως όλα θα πάρουν το δρόμο που τους πρέπει. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον Καπετάνο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Για να κλείσω κάπου εδώ την κριτική-σύντομη παρουσίαση του Δημήτρη Σίμου και του βιβλίου του Τοξικά Μάτια, θα ήθελα να έχετε όλοι στο νου σας τον τίτλο του πρώτου κεφαλαίου "Ο κχαμ ικλιλό", που σημαίνει Ο ήλιος βγήκε. Για μένα θα μπορούσε να ήταν αυτός ο τίτλος του βιβλίου. Γιατί ναι, όσο σκοτεινά θέματα και να πιάνει, μέσα από τη γραφή του και την όλη του διαπραγμάτευση με τα θέματα που θίγει (και φαίνεται ότι τα έχει ψάξει και ερευνήσει σε βάθος) στο τέλος ο ήλιος βγαίνει</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο ΚΧΑΜ ΙΚΛΙΛΟ λοιπόν! Είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί! </div>
</div>
Mίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5475664636750081538.post-41946241817511280002019-06-20T20:57:00.002+03:002019-06-20T20:57:40.642+03:00Κρυσταλλία- Το Ρ της ερωμένης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify;">
Τώρα που τέλειωσα και τα τρία
βιβλία της Ειρήνης Βαρδάκη, θα ήθελα να γράψω για τα δύο πρώτα. Για το
Ανάρμοστον εστί, άλλωστε, έγραψα αναλυτικά σε άλλο <span lang="EN-US" style="margin: 0px;">post</span>.</div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κρυσταλλία</b></div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDY3FClAao6ihWGUTq6ExbSEIiDESo3xuCpbZ21zmJreoHCbn2ZIgh45PMm4Ix_HfBcqIqOxjyN2-ItBzgBHPOkNsaVrVRNIP2WSlCYnMo-Saj6BpruhiAd8nFNLtKKHdEd162cNOnRABB/s1600/%25CE%25BA%25CF%2581%25CF%2585%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25AF%25CE%25B1+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CF%2584%25CE%25BF+%25CF%2581+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25B5%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25BC%25CE%25AD%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: transparent; clear: right; color: #0066cc; float: right; font-family: Times New Roman; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; orphans: 2; text-align: center; text-decoration: underline; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><img border="0" data-original-height="1022" data-original-width="1600" height="204" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDY3FClAao6ihWGUTq6ExbSEIiDESo3xuCpbZ21zmJreoHCbn2ZIgh45PMm4Ix_HfBcqIqOxjyN2-ItBzgBHPOkNsaVrVRNIP2WSlCYnMo-Saj6BpruhiAd8nFNLtKKHdEd162cNOnRABB/s320/%25CE%25BA%25CF%2581%25CF%2585%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25AF%25CE%25B1+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CF%2584%25CE%25BF+%25CF%2581+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25B5%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25BC%25CE%25AD%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" width="320" /></a>Ο πατέρας της της έλεγε από όταν
ήταν πολύ μικρή «είσαι η δύναμη και η αδυναμία μου», «τα φουστάνια θα στα μάθει
η μάνα σου, εγώ όμως θα ντύσω την ψυχή σου με παντελόνια»… Κι αυτό ακριβώς
έκανε. Της έμαθε να μιλάει, να φέρεται… να αγαπάει με όλη της την ψυχή το έμαθε
μόνη της μέσα στη ζωή όταν αγάπησε για πρώτη της (και τελευταία, όπως φάνηκε)
φορά στη ζωή της. </div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify;">
Για να γλιτώσει έναν γάμο που δεν
ήθελε φεύγει με το πλοίο από Κρήτη για Αθήνα. Ξεκινάει δουλειά ως σερβιτόρα.
Κάνει εφήμερες σχέσεις. Μέχρι που γνωρίζει τον Νικόλα. Έρωτας κεραυνοβόλος και
για τους δύο. Έρωτας γεμάτος πάθος. Το πάθος εκείνο που σε γεμίζει τόσο, μέχρι
που σε κάνει αλλόφρονα. </div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify;">
Σε όλο το βιβλίο, λυπάσαι την
Κρυστάλλινη, τσαντίζεσαι με τον Νικόλα κι έχεις ένα περίεργο συναίσθημα για τη
Γωγώ. Ένα ερωτικό τρίγωνο με τον Νικόλα να είναι ο αναποφάσιστος της παρέας. Να
μην θέλει την ηρεμία του, να τον τρελαίνει ο πόθος του για την Κρυστάλλινη, να
επιζητά και πάλι την ηρεμία του. Δύο γυναίκες που τον αγάπησαν πραγματικά. Η
ανιδιοτέλεια της Κρυστάλλινης όμως σε κάνει να την αγαπήσεις κι εσύ. Να
αγαπήσεις αυτές τις άψυχες σελίδες χαρτιού. Υπάρχει άραγε αυτή η αγάπη
πραγματικά; Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει. </div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify;">
Λίγες σελίδες πριν το τέλος (αυτό
το τέλος που λέει πάντα η Ειρήνη ότι είναι οριστικό, σκληρό και αμετάκλητο στα
βιβλία της, κάτι που ίσως εδώ ισχύει περισσότερο σε σύγκριση με τα επόμενα
βιβλία) συγχωρείς από καρδιάς τον Νικόλα, τον κατανοείς και σου γίνεται όχι
μόνο συμπαθής, αλλά αγαπητός. Η τελευταία σελίδα, μισή ανάσα πριν κλείσεις το
βιβλίο σε αφήνει με ένα γλυκόπικρο αίσθημα και όλως παραδόξως με ένα χαμόγελο. </div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify;">
Μία πραγματικά πολύ καλή πρώτη
προσπάθεια της Ειρήνης να μας πάρει από το χέρι και να μας πάει σε έναν κόσμο,
σε μια ιστορία που εκτυλίσσεται σε διάρκεια μερικών ετών και απλά να σε
ταξιδέψει.</div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Το Ρ της ερωμένης</b></div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify;">
Η Αγγελική, μια καθηγήτρια μέσης
εκπαίδευσης, κουρασμένη από την καθημερινότητα και τη στασιμότητα της ζωής σε
όλα τα επίπεδα. Στη δουλειά, στο σπίτι, στη συζυγική ζωή. Ένας γάμος που έχει
βαλτώσει. </div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify;">
Ο Σέργιος, ο σύζυγος της Αγγελικής,
βαλτωμένος κι αυτός σε έναν γάμο που μένουν και οι δύο από συνήθεια, που έχει χαθεί
και η τελευταία σπίθα και μία επαγγελματική αποτυχία που τον φέρνει στο αμήν.
Στο σπίτι κατανόηση καμία. Σκασμένος όπως είναι παίρνει το αμάξι και βγαίνει
στην βροχή, που θυμίζει τροπικό κλίμα, όπως άλλωστε συμβαίνει και τα τελευταία
χρόνια στην Ελλάδα. Ένα τρακάρισμα και του παρουσιάζει μπροστά την Ευρυδίκη,
τον παιδικό ανεκπλήρωτο έρωτα. </div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify;">
Ο Σέργιος και η Ευρυδίκη,
παντρεμένοι και οι δύο, ξεκινούν μία σχέση με φλογερό πάθος. Ή μήπως όχι; Μήπως
ο ένας από τους δύο είναι πραγματικά ερωτευμένος μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο,
ρουφώντας στιγμές χαράς για πολλές ζωές και μήπως ο άλλος καταστρώνει ένα
προσωπικό σχέδιο για να επέλθει η ευτυχία του;</div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify;">
Σε όλο το βιβλίο δεν είναι
ξεκάθαρη η σκιαγράφηση της Ευρυδίκης. Μία την συμπαθείς, την καταλαβαίνεις, τη
δικαιολογείς, την επόμενη στιγμή την απεχθάνεσαι και θες να σπάσεις στο ξύλο
και αυτήν και τον Σέργιο. Η Αγγελική βρίσκεται πλέον σε ένα τέλμα, ψυχολογικό,
συναισθηματικό… Κι εκεί που πάει να πιάσει πάτο… εκεί που έχει πιάσει πάτο,
παίρνει φόρα και αρχίζει να ανεβαίνει. </div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify;">
Όλοι πληρώνουν στο τέλος το
τίμημα των επιλογών και των πράξεών τους, είτε ευθύνονται άμεσα είτε έμμεσα.
Καθοριστικός ο ρόλος της εξάχρονης Νεφέλης, η οποία για μένα είναι η απόλυτη
πρωταγωνίστρια. Αυτή που λόγω ηλικίας είναι στο περιθώριο και ταυτόχρονα και
στο επίκεντρο όλων των πρωταγωνιστών. </div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify;">
Από το Ρ της ερωμένης η Ειρήνη θεωρώ
πως πλέον βρίσκει τα δικά της προσωπικά πατήματα και τα βήματά της πλέον είναι
ΆΛΜΑΤΑ! Πρωτοπρόσωπη πλέον αφήγηση, καλύτερα και πιο ξεκάθαρα ψυχογραφήματα των
ηρώων της. Ήρωες που γίνονται φίλοι μας. Οι φίλοι εκείνοι που τη μία τους αγαπάμε
και την άλλη στιγμή τσακωνόμαστε μαζί τους, μέχρι την επόμενη να τους αγαπήσουμε
και πάλι δυνατότερα από πριν. </div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify;">
Το Ρ της ερωμένης είναι πολύ
ατμοσφαιρικό με μικρές ανάσες που μας χαρίζονται μέσα από μικρά χιουμοριστικά
αποσπάσματα, τα οποία κρατάνε άψογα τις ισορροπίες…</div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify;">
Μέχρι που ήρθε το Ανάρμοστον εστί
και οι ισορροπίες μας πήγαν περίπατο, με το καλύτερο βιβλίο, όχι μόνο της Ειρήνης,
αλλά ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια (όχι μόνο από Έλληνα
συγγραφέα, αλλά και από μεγάλα ονόματα ξένων συγγραφέων)!</div>
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike></div>
Mίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5475664636750081538.post-71050380590154040942019-06-03T22:16:00.000+03:002019-06-03T22:16:04.163+03:00Ειρήνη Βαρδάκη- Ένα αστέρι της ελληνικής λογοτεχνίας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
Ειρήνη
Βαρδάκη. Νέα, ωραία, ανερχόμενη, ταλαντούχα και πολλά υποσχόμενη συγγραφέας,
ένας καταπληκτικός Άνθρωπος. Τα βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις <span lang="EN-US" style="margin: 0px;">Bell</span>: Κρυσταλλία (2017), Το ρ
της ερωμένης (2018), Ανάρμοστον εστί (2019).</div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify;">
<span style="margin: 0px;"> </span>Η
έκπληξη τεράστια. Κατά την ταπεινή προσωπική μου γνώμη είναι ό,τι καλύτερο
έχουμε σήμερα στην ελληνική λογοτεχνία, πόσο μάλλον στο ψυχολογικό θρίλερ. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0f9TVBLTS0eHtH7PCve9kLO2PUaksVdocSCEFpM9qVxjCu6mnV6cr94W2geXFjpin7lXCwAPUeCInwJT-o0i6zOdQZYg1b0g4igL24pZNLyfDktPETVglDU0yZcgI3Zpyej6zAiC53Nmd/s1600/%25CE%2595%25CE%25B9%25CF%2581%25CE%25AE%25CE%25BD%25CE%25B7+%25CE%2592%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B4%25CE%25AC%25CE%25BA%25CE%25B7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="892" data-original-width="896" height="318" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0f9TVBLTS0eHtH7PCve9kLO2PUaksVdocSCEFpM9qVxjCu6mnV6cr94W2geXFjpin7lXCwAPUeCInwJT-o0i6zOdQZYg1b0g4igL24pZNLyfDktPETVglDU0yZcgI3Zpyej6zAiC53Nmd/s320/%25CE%2595%25CE%25B9%25CF%2581%25CE%25AE%25CE%25BD%25CE%25B7+%25CE%2592%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B4%25CE%25AC%25CE%25BA%25CE%25B7.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div align="center" style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: center;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ανάρμοστον εστί</b></div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify;">
<span style="margin: 0px;"> </span>Μία
γυναίκα, η Άννα, μετά από επίθεση που δέχτηκε βρίσκεται σε κώμα. Καταλαβαίνει
τα πάντα, δεν μπορεί όμως να επικοινωνήσει με τους γύρω της. Το σώμα που της
ανήκει δεν την υπακούει. Ο σύζυγος, ο Μάρκος, καταρρακωμένος θα βρει παρηγοριά
στην κολλητή της φίλη, Έλλη. Ο γιος της, Γιάννης, ένα εφτάχρονο παιδί. Ο
εραστής της, Δημήτρης, σε άθλια κατάσταση επίσης. Ο αστυνόμος Λαέρτης καλείται
να λύσει τον γρίφο της αποτρόπαιας αυτής πράξης. Έξι βασικοί χαρακτήρες, που
παρουσιάζονται με πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Μας περιγράφουν τον πόνο τους, τους
φόβους τους και όλα όσα νιώθουν και σκέφτονται. Έξι χαρακτήρες που γίνονται
αμέσως οικείοι, που τους καταλαβαίνεις εξ αρχής σε βάθος. Ή μήπως όχι; Μήπως
έχουν όλοι ανομολόγητα μυστικά;</div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify;">
<span style="margin: 0px;"> </span>Η
εξέλιξη καταιγιστική. Στο δεύτερο μισό του βιβλίο μάλιστα, κυριολεκτικά
διαβάζει κανείς με κομμένη την ανάσα. Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να
διαβάζει δύο σελίδες χωρίς να έχω ανασάνει, να κοντεύω να σκάσω. Η αίσθηση που
μου άφηνε, τόσο κατά τη διάρκεια του άυπνου Σαββατοκύριακου που πέρασα μαζί με
το βιβλίο αυτό, όσο και για μέρες μετά, είναι μοναδική. Οι ταχυκαρδίες όποτε
κάνω μια στάση από τις καθημερινές μου ασχολίες μου κάνουν συντροφιά. Το δε
στομάχι κόμπος. </div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify;">
<span style="margin: 0px;"> </span>Δεν
ήταν λίγες οι φορές που με τσάκωσα με δάκρυα στα μάτια. Έντονα συναισθήματα που
δεν πίστευα ότι μπορεί να τα νιώσει κανείς διαβάζοντας (και διαβάζω, χωρίς μέρα
παύσης, πάρα πολλά χρόνια τώρα).</div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify;">
<span style="margin: 0px;"> </span>Από
την ώρα που έκλεισε και η τελευταία σελίδα έψαχνα να βρω μια παρομοίωση για την
αίσθηση που είχα τόσο διαβάζοντάς το, όσο και μέρες μετά, ακόμα και τώρα που
γράφω αυτό το κείμενο. Έξι μέρες μετά βρήκα ακριβώς την αίσθηση αυτή. Σα να σε
έχουν δέσει μέσα σε μαύρο αδιάβροχο πανί και να σε έχουν πετάξει σε δεξαμενή.
Δεν περνάει νερό, ωστόσο νιώθεις την πίεση του νερού σε όλο σου το σώμα, ενώ
σταδιακά αρχίζει και σου λείπει το οξυγόνο.</div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify;">
<span style="margin: 0px;"> </span>Οι
συμβολισμοί σε αυτό το βιβλίο είναι παραπάνω από εμφανείς. Οι ηθικές αξίες
έχουν χαλαρώσει όσο δεν πάει. Ο 21<sup>ος</sup> αιώνας είναι, δυστυχώς, αιώνας
παρακμής. Η ανειλικρίνεια και οι λυκοφιλίες (ακόμα και αυτές που κρατάνε
χρόνια) δίνουν και παίρνουν. </div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify;">
<span style="margin: 0px;"> </span>Η
Ειρήνη Βαρδάκη σε παίρνει από το χέρι στην πρώτη σελίδα, σε οδηγεί σε
επικίνδυνα μονοπάτια του μυαλού και της ψυχής των ανθρώπων. Με τη λυρικότητά
της σε ανεβάζει στον ουρανό και με την ωμή ρεαλιστικότητά της σε αφήνει ξαφνικά
και πέφτεις σε ελεύθερη πτώση σε τσιμεντένιο έδαφος γεμάτο καρφιά. Άνθρωποι που
«δεν έχουν δώσει δικαιώματα» στον υπόλοιπο κοινωνικό τους περίγυρο. </div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
Ωστόσο, τι
γίνεται όταν οι πόρτες κλείνουν και είναι πια στον δικό του χώρο; Διαβάστε το
και θα το ανακαλύψετε! Σας υπόσχομαι πως θα κάνετε ένα μοναδικό ταξίδι που θα
θυμάστε, αν όχι για πάντα, για πολύ καιρό σίγουρα. Ένα βιβλίο που θα μπορούσα
άνετα να το δω στην τηλεόραση σε σειρά! </div>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 13.33px; text-align: justify;">
<span style="margin: 0px;"> </span></div>
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike></div>
Mίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5475664636750081538.post-80382017827672041262014-03-03T18:29:00.002+02:002014-03-03T18:29:36.074+02:00ΦΙΛΙΑ, το πιο ιερό από όλα τα αφηρημένα ουσιαστικά!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Η φιλία και η αγάπη που προκύπτει από αυτήν είναι το πιο ιερό πράγμα στον κόσμο τούτο! Ακούω από παιδί τους δικούς μου να λένε ότι τον φίλο τον διαλέγεις, σε αντίθεση με τον γείτονα ή τον συγγενή. Και ακριβώς επειδή έχεις τη δυνατότητα να διαλέξεις να μπει στη ζωή σου ή να μείνει ως απλός γνωστός, συνήθως είναι φίλος, αδερφός και οικογένεια μαζί. Μία φιλία προκύπτει με πολλούς και διάφορους τρόπους. Ας παραθέσω μία δική μου περίπτωση... η οποία ταυτίζεται αρχικά απόλυτα με τα δεδομένα του 21ου αιώνα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μιλάω με μια καλή μου φίλη στο facebook και από κάτω σχολιάζουν πολλοί και διάφοροι. Με έναν άνθρωπο ταυτιζόμαστε σε πάρα πολλά σημεία, οπότε παρότι δεν τον ξέρω αποφασίζω να του στείλω αίτημα για να γίνουμε "διαδικτυακοί φίλοι". Εν τέλει, αυτός ο κάποιος ανήκει στο ίδιο επάγγελμα και έχει την ίδια λατρεία...τις γάτες! Ωστόσο, για αρκετό καιρό δεν μιλάμε μέχρι ένα βράδυ που απλά με έπιασε η βαρεμάρα και έστελνα σε πολύ κόσμο για να υπάρξει συζήτηση και να περάσει η ώρα. Μιλάμε λίγο... υπάρχει κάποιο πρόβλημα, ωστόσο καταλήγουμε να γελάμε. Μετά από λίγες μέρες ξαναμιλάμε και ενώ ο άλλος είναι πλέον πολύ καλύτερα είμαι εγώ κομμάτια. Πέρα από όλα τα άλλα εκείνο το βράδυ μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μία ερώτηση που δέχτηκα και που δεν μου την έχει κάνει κυριολεκτικά κανείς και ποτέ (και με εξέπληξε με ιδιαίτερα ευχάριστο τρόπο): "Έχεις σκεφτεί ποτέ τί σου αρέσει πραγματικά και που θα μπορούσε να σε κάνει ευτυχισμένη;" Μια ερώτηση φαινομενικά απλή, αλλά ουσιαστικά αρκετά δύσκολη. Λίγους μήνες πίσω είχα βρει την απάντηση σε αυτή την ερώτηση, οπότε αποδείχτηκε εύκολη απάντηση. Η υπόλοιπη συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από αυτή την ερώτηση και την απάντηση που δέχτηκα. Έτσι η συζήτηση συνεχίστηκε αρκετές μέρες. </div>
<div style="text-align: justify;">
Μετά από αρκετό καιρό, και εφόσον ο καθένας είχε ανοίξει τα εσώψυχά του και είχε εκφράσει τα παράπονα και τα προβλήματα που τον στεναχωρούσαν, αποφασίστηκε από κοινού να τα πούμε από κοντά για ένα καφέ. Αρχικά, το δικό μου κίνητρο ήταν γύρω από την απάντηση που είχα δώσει εκείνο το πρώτο βράδυ που μιλήσαμε. Συναντιόμαστε και ενώ πάντα είμαι πολύ κλειστή και σφιγμένη όταν πρωτογνωρίζω έναν άνθρωπο από κοντά, μετά την πρώτη ώρα νιώθω τόσο καλά σα να ήξερα τον άλλον χρόνια ολόκληρα. Η συνάντηση κλείνει με μια αγκαλιά και μια υπόσχεση για τον επόμενο καφέ σύντομα. Όπως και γίνεται έκτοτε... Μέσα σε διάστημα 3μηνών από εκείνο τον πρώτο καφέ έχουν ακολουθήσει πολλοί άλλοι ακόμα. Ατελείωτες ώρες συζητήσεων και από κοντά και ηλεκτρονικά. </div>
<div style="text-align: justify;">
Τρεις μήνες μετά... πλέον είναι Φίλη και Αδερφή....! Ένα άτομο που με έχει στηρίξει σε πολύ άσχημες μέρες μέσα σε αυτούς τους 3 μήνες, ένα άτομο που έχει βρεθεί δίπλα μου στην μεγαλύτερη χαρά μου και ένα άτομο που του χρωστάω πολλά περισσότερα από ό,τι έχω πει ή έχω αφήσει να εννοηθεί (τι και γιατί δεν λέω, δεν είναι ούτε ο τόπος ούτε ο χρόνος κατάλληλος). Αυτό που θα πω όμως από εδώ γιατί ούτε από κοντά μπορώ να πω- λόγω του χαρακτήρα μου που είναι κάτι που ξεστομίζω εξαιρετικά σπάνια- ούτε από κάπου αλλού είναι ότι αυτή την ψυχή την αγαπάω εξαιρετικά πολύ! Για μένα έχει μεγάλη σημασία και διαφορά το "Σ'αγαπώ" και το "Love you" από το "Σ'αγαπάω"! Και είναι κάτι που ούτε το λέω εύκολα, αλλά ούτε και το γράφω... Είναι πολύτιμη λέξη που κρύβει πολύτιμα αισθήματα για να σπαταλάται απερίσκεπτα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Οπότε, εσύ που κατάλαβες ποια είσαι... ένα δημόσιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και ένα δημόσιο Σ'ΑΓΑΠΑΩ (μην το παίρνεις και πολύ πάνω σου, 5-10άνθρωποι το διαβάζουν, χαχαχαχαχα)!!! Βοήθειά σου, θα με "λουστείς" για πολύύύύύύύύύύ καιρό ακόμα!!!! ;)</div>
</div>
Mίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5475664636750081538.post-85909447089507008902014-01-19T02:40:00.001+02:002014-01-19T02:40:46.718+02:00Λέξεις φτωχές... Αγάπη και ευγνωμοσύνη!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Λέξεις χωρίς προορισμό, λέξεις χωρίς παραλήπτη. Μία εσωτερική αναζήτηση στον βυθό της ψυχής μου. Ακόμα και οι σκέψεις, αποτελούνται από λέξεις. Λέξεις που δεν ειπώνονται φωναχτά, αλλά είναι παρούσες. Πως να εκφράσεις κάτι για το οποίο οι λέξεις είναι φτωχές; Οι πίνακες ζωγραφικής, τα τραγούδια όλα φτιαγμένα από λέξεις και σκέψεις. Ακόμα και μια αγκαλιά, πόσες λέξεις κρύβει από πίσω της; Απλά, όλοι μας διαλέγουμε κάποιες φορές να μιλήσουμε και κάποιες άλλες όχι.</div>
<div style="text-align: justify;">
Εδώ και αρκετό καιρό λέω κάποια πράγματα, ενώ κάποια άλλα τα κρατάω για τον εαυτό μου. Κάποια επιλέγω να τα πω, κάποια άλλα όχι. Γιατί; Πάντως ότι γιατί ντρέπομαι ή για άλλους λόγους. Ο λόγος είναι μόνο ένας... Δεν μπορώ να βρω τις σωστές λέξεις για να περιγράψω κάποια πράγματα, κάποια αισθήματα και συναισθήματα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Από που να ξεκινήσω....; Από μια ψυχή που τη νιώθω πιο κοντά και από την ίδια μου τη μητέρα, που είναι δίπλα μου, με ενδιαφέρον, με υπομονή, με κατανόηση, με συμβουλές... Που είναι δίπλα μου όταν θα μπορούσε κάλλιστα να μην ανακατευτεί καθόλου διότι είναι αρμοδιότητα άλλων. Σε αυτόν τον άνθρωπο χρωστάω πάρα πολλά. Και είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους που με έχουν δει να κλαίω και να απογοητεύομαι σε πολύ μεγάλο βαθμό. Όσες φορές και να πω ή να γράψω πόσο αγαπάω αυτόν τον άνθρωπο και πόση ευγνωμοσύνη του χρωστάω είναι τόσο λίγο......</div>
<div style="text-align: justify;">
Ένα άλλο άτομο που το γνωρίζω λίγο καιρό σχετικά και όμως έχω δεθεί τόσο πολύ. Δεν ξέρω πως να το παρομοιάσω. Είναι σα να βλέπω τον χαρακτήρα μου, τα συναισθήματά μου για άτομα ή/και καταστάσεις σε έναν άλλον άνθρωπο, διαφορετικής ηλικίας. Μέσα από κάποια προβλήματα και απώλειές του, βλέπω και ξαναζώ δικές μου καταστάσεις. Γυρνάω τον χρόνο πίσω, στις 13/6/2004 και την περίοδο αμέσως μετά από κείνη την ημερομηνία και τα ξαναζώ όλα με την ίδια ένταση.... Για να μην πω και με μεγαλύτερη ένταση από τότε, διότι αυτός ο διαολεμένος χρόνος, εν τέλει, δεν γιατρεύει πληγές όπως λένε ή όπως θέλουν να πιστεύουν πολλοί. Βλέπω σε αυτόν τον άνθρωπο κομμάτια του εαυτού μου... Μια σκληρή πανοπλία, με χιούμορ ή οποιοδήποτε άλλο κάλυμμα και από μέσα... Βατερλό, κρανίου τόπος και μια γλυκιά ψυχή! Μια φίλη που δεν θέλω να χάσω ποτέ και που θέλω να μαι δίπλα της σε όσα περισσότερα πράγματα μπορώ να βοηθήσω... </div>
<div style="text-align: justify;">
Ένα τρίτο άτομο που γνώρισα πριν πολύ λίγο καιρό και που είναι σαν τη χαμένη μου αδερφή. Ένα άτομο που παρότι με ξέρει ελάχιστα, είναι από την αρχή κοντά μου, να μου αναπτερώσει το ηθικό, να με κάνει να χαμογελάσω, να συζητήσουμε ό,τι μας νευριάζει και μας αγχώνει. Ένα άτομο που συνηθίζω να το αποκαλώ "η χαρά της ζωής" και που είναι από τα πιο αξιόλογα και ειλικρινή άτομα που έχω γνωρίσει ποτέ. Για μένα είναι φίλη και αδερφή και είναι τόσο περίεργο αυτό. Συνήθως χρειάζομαι πολύ περισσότερο καιρό για να αρχίσω να νιώθω άνετα με κάποιον, να ανοιχτώ κάπου. Για αυτό μπορώ μόνο να την παρομοιάσω με την χαμένη μου αδερφή.. Αν και όπως είπα και στην αρχή για κανένα από αυτά τα άτομα δεν έχω τις σωστές λέξεις... Και οι λέξεις που γράφω και άλλες τόσες που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή είναι τόσο άχαρες... </div>
<div style="text-align: justify;">
Τέλος, είναι ένα ακόμα άτομο που εδώ και 7χρόνια είναι η παρέα μου... η καλή μου φίλη, ένα άτομο που αγαπάω τόσο πολύ και δεν του το έχω πει ποτέ. Ή σχεδόν ποτέ. Δεν ξέρω τι να γράψω και πως να το γράψω...</div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι μια περίοδος που είμαι μόνη μου... Πιο μόνη από ποτέ από πολλές απόψεις... Από θέμα ερωτικής σχέσης, από το ότι περιστοιχίζομαι καθημερινά από δεκάδες γνωστούς, αλλά νιώθω ότι υπάρχουν τοίχοι μεταξύ μας ή που τους δημιουργώ εγώ ή αυτοί.. Και είναι πολύ περίεργο να είσαι κάθε μέρα με γνωστούς, να μιλάς, να γελάς και πάλι να βλέπεις σα να μην έχει ιδιαίτερο νόημα. Μόνη εξαίρεση αυτοί οι τέσσερεις άνθρωποι που τους χρωστάω κυριολεκτικά τη ζωή μου! Που είναι για μένα όσα έγραψα, όσα δεν μπορώ να γράψω και άλλα πόσα δεν μπορώ να εκφράσω με κάποιο δυνατό τρόπο! </div>
</div>
Mίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5475664636750081538.post-82957155180337457392013-12-23T01:28:00.001+02:002013-12-23T09:21:55.237+02:00Για τον χρονο που φευγει, για τον χρονο που ερχεται...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Το 2013 ήταν για μένα μια πολύ δύσκολη χρονιά για πολλούς και διάφορους λόγους: Προσωπικούς, οικογενειακούς, συναισθηματικούς κ.ο.κ. Ήταν μια γεμάτη χρονιά, με πολύ διάβασμα για να πάρω το πτυχίο της σχολής, με παρακολούθηση πολλών διαλέξεων και συνεδρίων για κάτι που πλέον δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτό. Μια γεμάτη χρονιά με πολλούς και αγαπημένους, όμως, φίλους παρέα. Συγγνώμη αν κάποιες φορές γίνομαι γκρινιάρα, κατα βάθος είμαι παραπονιάρα. Κάποιους σας γνώρισα αρχικά μέσω διαδικτύου, κάποιους μέσω διαλέξεων, κάποιους σας ήξερα και σας έμαθα λίγο καλύτερα, κάποιους- λίγους- σας έμαθα καλύτερα μέσω των δύο ανασκαφών που πήρα μέρος. Και γι αυτό είμαι τόσο ευγνώμων σε ό,τι υπάρχει εκεί πάνω, είτε λέγεται Θεός, είτε λέγεται με 1002 άλλα ονόματα. Τόσοι πολλοί άνθρωποι, που με έκαναν να νιώθω τόσο όμορφα και τιμή μου που είστε φίλοι μου! </div>
<div style="text-align: justify;">
Εύχομαι και το 2014 να είμαστε παρέα, ακόμα πιο κοντά και πιο αγαπημένοι, ασχέτως αποστάσεως. Εύχομαι να έχετε όλοι υγεία, αγάπη, τύχη και λεφτά (απαραίτητα στις μέρες μας, όλο και περισσότερο ) και ό,τι άλλο επιθυμείτε για σας, την οικογένειά σας και όσους αγαπάτε. Εύχομαι να πραγματοποιηθούν 2014 ευχές, στον καθένα ξεχωριστά από εσάς, για τη νέα χρονιά που θα έρθει. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwnG3utibxV4xQKjGSZa16dIlxMiCDgCE9dFXlLycm1NjeHsNTAaS-54jA-3qDAMDlhdj32a55FJEnBdfkftrs1-RB0uY7gR__oHSaSPbFMsFmgnMDJ8yL-8l7hNTWxHZmUTPot08jIZQ0/s1600/thanks_cat-rose.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="259" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwnG3utibxV4xQKjGSZa16dIlxMiCDgCE9dFXlLycm1NjeHsNTAaS-54jA-3qDAMDlhdj32a55FJEnBdfkftrs1-RB0uY7gR__oHSaSPbFMsFmgnMDJ8yL-8l7hNTWxHZmUTPot08jIZQ0/s320/thanks_cat-rose.gif" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θα προσπαθήσω να σας αναφέρω όλους (να με συγχωρέσετε εάν ξεχάσω κάποιον, ένα μυαλό χειμώνα-καλοκαίρι-η σειρά είναι εντελώς τυχαία): κ. Νάγια Σγουρίτσα (για όλα, μα για όλα όσα έχει κάνει για μένα), κ. Άννα Γραμμένου (για την εμπιστοσύνη και τα καλά της λόγια), κ. Αφροδίτη Χασιακού, κ. Μεταξία Τσιποπούλου, κ. Αντώνη Βασιλάκη- ευχαριστώ πρόσθετα για την εμπιστοσύνη, κ. Κατερίνα Κολτσίδα, Ιωάννα Σπετσιώτη, Κώστας Πασχαλίδης, Ειρήνη (γνωστή ως Alma Libre), Βάλια Παπαναστασοπούλου, Γιούλικα Χριστακοπούλου, Ελένη Δρακάκη, Ιωάννα Κωστοπούλου, Αθηνά Μαντάλα, Μερύλια Καμπύλαυκου, Δέσποινα Μωυσσίδου, Πόπη Σαρρή, Οδυσσέας Μεταξάς, Μανώλης Παπουτσάκης- ο συντηρητής της καρδιάς μας, Δέσποινα Γαβριελάτου, Ζέτα Ξεκαλάκη, Βασίλης Χρυσικόπουλος, Μαριάννα Ψυρρή, Παναγιώτης Μιχαλόπουλος, Φλώρα Θεοδώρου, Χριστίνα Στάικου, κ. Μαρία Χατζιδάκη, Κέλλυ Χριστοδούλου, Αναστασία Μαραγκού, Αλεξάνδρα Σόχου, Δώρα Γεροδήμου, Χρήστος Βλαχάκης, Χριστίνα Δεσαλέρμου, Γιώργος Κυριακόπουλος, Χρυσάνθη Γάλλου, Michael Boyd, κ. Κάτια Μαντέλη, Γεωργία Φλούδα, Γεωργία Δελακά, Μαρία Τσιούτσια, Δώρα Βερράρου, Γιάννος Πέτρου, Γιώργος Αθανασόπουλος, κ. Μάκης Μεταξάς, Βιβή Κουτσούρη, Ηλίας Σαραντίδης, Γιώργος Αθανασόπουλος, Μαρία Σπίθα, Κατερίνα Νάκα, Έλενα Τσιμτσιλή, Ντέπυ Χατζιδάκη...</div>
<div style="text-align: justify;">
Άφησα για το τέλος δύο ξεχωριστά άτομα για μένα για το 2013.... την χαρά της ζωής Εύη Τσώτα, που έχει πάντα μια μεγάλη ανοιχτή αγκαλιά για όλους και παρότι την γνώρισα στο τελευταίο κομμάτι του 2013 από την πρώτη στιγμή ένιωσα σα να βρήκα τη χαμένη αδερφή μου, σα να την ήξερα χρόνια.... και την Πέγκυ Ρίγγα, πρώτη δασκάλα στο πεδίο της ανασκαφής. Μπορεί να μου έβγαλε την ψυχή, αλλά τα γέλια που έχουμε κάνει, τις μεταμεσονύκτιες συζητήσεις και τα κυνηγητά ζουζουνιών στις 3.30 το πρωί, το κοινό-μαύρο-χιούμορ, η στήριξή της σε δύσκολες μέρες, η άλλοτε συγκαλλημένη και άλλοτε εκδηλωμένη αγάπη της (κάτι που με έχει συγκινήσει πολλές φορές και είναι η πρώτη φορά που το αναφέρω) είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που θα έχω να θυμάμαι για τον χρόνο που φεύγει και την ευχαριστώ πραγματικά από καρδιάς! <br />
Σας ευχαριστώ όλους, και πάλι, και εύχομαι το 2014 να έχει μερικά παραπάνω καλά στο σάκο του κρυμμένα και πολύ λιγότερες στεναχώριες!!!! Όπως και να έχει, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΘΑ ΤΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ!</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAMDx4W7BElrDJMLH6sKjJVVyyHesmQ2K-KkKnc4FwG-5MJKbqCV5ikUjpS0srrLUQtF3x0TOIXp_FtGQzAuoUneNahfvR8Eklsz4YPRyJDIW8U0MhaqiptyAkLqItoiQ8CTeEqCTGvP9h/s1600/22291944-happy-new-year-2014-written-on-christmas-ball-on-black-background.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAMDx4W7BElrDJMLH6sKjJVVyyHesmQ2K-KkKnc4FwG-5MJKbqCV5ikUjpS0srrLUQtF3x0TOIXp_FtGQzAuoUneNahfvR8Eklsz4YPRyJDIW8U0MhaqiptyAkLqItoiQ8CTeEqCTGvP9h/s320/22291944-happy-new-year-2014-written-on-christmas-ball-on-black-background.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Mίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5475664636750081538.post-65793222979043039362013-12-01T21:40:00.000+02:002013-12-03T13:08:39.311+02:00ΠΑΙΔΕΙΑ: Οδηγός που να αποδιοργανώσετε μια χώρα σε χρόνο dt<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Με αφορμή όλα όσα διαδραματίζονται το τελευταίο διάστημα στον τομέα της παιδείας αποφάσισα να γράψω αυτή την ανάρτηση. Παρατηρώ τις εξελίξεις το τελευταίο διάστημα. Άλλες με επηρεάζουν άμεσα, άλλες έμμεσα, άλλες καθόλου, αλλά δεν περνάνε απαρατήρητες, όπως και να έχει. </div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Παιδέια!</b> Ο χαμός προσωποποιημένος. Λόγω της περιβόητης διαθεσιμότητας, ξεκίνησαν κινητοποιήσεις από 9-10 Σεπτεμβρίου και συνεχίζονται ακόμα και τώρα που μιλάμε. Δεν αντιλέγω, είναι πολύ σοβαρό το θέμα, διότι πρακτικά δεν θα μπορούν να λειτουργούν τα πανεπιστήμια ομαλά με περικοπές τόσο μεγάλου αριθμού προσωπικού. Ήδη δεν μπορούσε να γίνει σωστή και καλή δουλειά και να εξυπηρετηθούν επαρκώς οι φοιτητές και οι καθηγητές. Τώρα ένα παραπάνω. Ωστόσο, μετράμε ήδη 13 εβδομάδες κινητοποιήσεων με κλειστό το πανεπιστήμιο και το πολυτεχνείο Αθηνών και ΤΙΠΟΤΑ άλλο. Δεν προχωρούν σε διάλογο, με εξαίρεση την τελευταία εβδομάδα που είδαμε και ακούσαμε τί έγινε όταν οι περισσότεροι από τους διοικητικούς ήθελαν να συνεχίσουν την απεργία, αλλά με προσωπικό ασφαλείας. Να μπορούν να πραγματοποιούνται μαθήματα και, το πιο σημαντικό, να μπορούν οι καθηγητές να μπουν στα γραφεία τους. Θεωρώ απαράδεκτη τη στάση τους. Ναι, μόνο με αδιαλαξία ίσως κερδίσουν κάτι, αλλά υπάρχει και πιο ήπια μορφή διαμαρτυρίας. Είδε κανείς σας να ιδρώνει το αυτί κανενός; Να αλλάξει κάτι 13εβδομάδες τώρα; <br />
Από την άλλη, πάλι, κάποια εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν τα έχουν ακουμπήσει καθόλου (βλ. πανεπιστήμιο Καλαμάτας, Πάντειος). Γιατί άραγε; Είναι μήπως τα πιο σημαντικά τμήματα; Όχι φυσικά. Απλά όλοι ξέρουμε ποιανού τόπος είναι η Καλαμάτα και πόσοι υπουργοί και βουλευτές είναι "καθηγητές"-φαντάσματα στα τμήματα της Παντείου. <br />
'Ενα είναι το σίγουρο. Αποσαθρώνουν την παιδεία από τις ρίζες της. Την αποτελειώνουν θα έλεγα, με συνοπτικές διαδικασίες. Ένα είναι το σίγουρο. Αποσαθρώνουμε μόνοι μας, ακόμα πιο γρήγορα, ό,τι δεν κατάφεραν αυτοί (βλ. πολιτική ηγεσία του τόπου) να κάνουν σε ικανοποιητικό, για αυτούς, βαθμό. Πόσα παιδιά από επαρχία πληρώνουν νοίκια, λογαριασμούς απλά για να έχουν ένα σπίτι στην Αθήνα να κάθεται. Σα να μην έφταναν όλα τα άλλα οικονομικά -και όχι μόνο- προβλήματα που έχουν ήδη όλες οι οικογένειες. </div>
<div style="text-align: justify;">
Πόσα παιδιά τελείωσαν το καλοκαίρι και θέλουν να ορκιστούν να πάρουν το πτυχίο για το οποίο κόπιασαν τόσα χρόνια. Πόσα παιδιά περίμεναν αυτή την τελευταία τους εξεταστική για να πάρουν το πτυχίο του. Πόσα παιδιά περίμεναν να περάσει η διατριβή τους για παραδώσουν τα χαρτιά στις εργασίες τους και να συνεχίσουν να έχουν δουλειά (πολλοί από αυτούς είναι πλέον άνεργοι). Πόσα παιδιά με όνειρα πέρασαν στο πανεπιστήμιο με όνειρα- τα οποία, εκ των πραγμάτων, θα τους τα τσεκουρώσουν μόλις ξεκινήσουν τα μαθήματα και δουν πως δουλεύει (ή καλύτερα δεν δουλεύει) το σύστημα- και πριν ξεκινήσουν κάν, πριν κάν γραφτούν στις σχολές τους βρίσκονται στον αέρα. Πόσα παιδιά που έχουν υποτροφίες από το εξωτερικό, και λογοδοτούν σε οργανισμούς του εξωτερικού, χρειάζονται να συνεχίσουν επίσημα την έρευνά τους για να συνεχίσουν να χρηματοδοτούνται και με όλα αυτά, είναι έτοιμοι να χάσουν τις επιδοτήσεις. Πόσα παιδιά.... Τόσα κι άλλα τόσα.<br />
Εν τέλει, οι κύριοι και οι κυρίες που έχουν κλείσει το πανεπιστήμιο και το πολυτεχνείο της Αθήνας, πληρώνονται κανονικότατα και κάθονται στο σπιτάκι τους, ενίοτε και στις καφετέριες έχοντας λύσει το πρόβλημά τους. Κάποια άλλη απτή κινητοποίηση, μήπως είδε κανείς σας; Εδώ είχαν εξαγγείλει πορεία στο κέντρο της Αθήνας τον περασμένο μήνα και επειδή έτυχε να βρέχει, βαρέθηκαν τα πουλάκια μου να βγουν έξω, μην κρυώσουν κιόλας. Αυτοί είναι οι επαναστάτες μας! <br />
Και απάντηση σε όλα αυτά; Καμία. Για το πρώτο δίμηνο τα ΜΜΕ δεν είχαν καμία είδηση (μόνο 1-2κανάλια περνούσαν το θέμα στα ψιλά χαρίζοντάς του 10-20δευτερόλεπτα). Οι φοιτητές των παρατάξεων, και όχι μόνο, μείναν άπραγοι μέχρι και την περασμένη βδομάδα, μέχρι που φοβήθηκαν ότι θα ανοίξει, επιτέλους, το πανεπιστήμιο και προέβηκαν σε κατάληψη- για να μαστε σίγουροι βρε αδερφέ, μην γίνει καμιά στραβή. Οι καθηγητές δεν μπορούν να μπουν στα γραφεία τους, διότι οι σχολές και οι πύλες φρουρούνται από μικρή μερίδα απεργών, οι οποίοι είναι έτοιμοι να τους λιντσάρουν, αλλά ακόμα και να περάσουν από το "μπλόκο" των απεργών οι είσοδοι στις σχολές είναι κλειδωμένες και οι καθηγητές έχουν μόνο κλειδιά για τα γραφεία τους. Τέλος, όλοι οι υπόλοιποι είναι εντελώς στον κόσμο τους... Με πρώτο και καλύτερο.... τον..... Πρύτανη του πανεπιστημίου Αθηνών! Ήταν τόσο κουρασμένος από τον μηδενικό διάλογο και τη μηδενική δουλειά όλο αυτό το διάστημα που αποφάσισε να πάει ένα ταξιδάκι στο εξωτερικό για να παίξει θέατρο και εκεί (γιατί εδώ παίζει θέατρο πολύ καιρό, κοροϊδεύοντάς μας κατάμουτρα). <br />
ΚΑΙ ΝΑΙ, με όλα αυτά τα υπέροχα, νομίζω πως παίρνουμε μια πολύ καλή ιδέα όλοι μας, ότι αυτή η χώρα δεν θα πάει ποτέ μπροστά. Γιατί έχουμε αυτή την κωλο-νοοτροπία (ας μου επιτραπεί η λέξη) του Ελληναρά, δυστυχώς. Μας αρέσει να έχουμε πάντα σκοτάδι από πάνω μας. Δεν αλλάζουμε. Εκεί σε πείσμα της ανάπτυξης, μένουμε σταθεροί στην μιζέρια μας και την αυτοκαταστροφή μας. ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΣ!</div>
</div>
Mίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5475664636750081538.post-56380487134595702562013-09-17T21:22:00.000+03:002013-09-17T21:22:06.216+03:00Πόνος- Ανάσα- Ζωή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Πόνος
</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Πόνος
αποχαιρετισμού</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Σφίγγοντας
γροθιά τα χέρια</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Με μια
ελπίδα</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Να ξημερώσει
μία άλλη μέρα</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Μια καλύτερη
μέρα</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Μια μέρα
χωρίς πόνο</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Μια μέρα
που δεν θα δακρύζει η καρδιά</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Κι αλήθεια
το δάκρυ αυτό καίει σα φωτιά</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Κατακλύζει
τα πάντα χωρίς να αφήνει περιθώρια</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Περιθώρια
σκέψης</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Περιθώρια
ανάσας</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Περιθώρια
ελπίδας</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Πώς ζει
κανείς χωρίς ελπίδα;</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Πώς
ζω κι εγώ;</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Πώς ζεις
κι εσύ;</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Νομίζω
πως πλέον ζούμε από συνήθεια</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Κι αρνούμαστε
να πάρουμε την ανάσα</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Να φύγουμε
από τον πόνο</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Να ζήσουμε
τη ζωή</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Να αγαπήσουμε
τη ζωή….</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Πάρε
αυτή την ανάσα κι έλα μαζί μου</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Κι άφησέ
με να έρθω μαζί σου</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Να παλέψουμε
μαζί</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Να γίνουμε
πιο δυνατοί…</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-themecolor: text1;">Έλα……..</span></div>
</div>
Mίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5475664636750081538.post-66963586689393272282013-02-23T14:52:00.001+02:002013-02-28T23:01:06.949+02:00Ανθρώπινες επαφές<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Ανθρώπινες επαφές, άνθρωποι που σου δίνουν ζεστασιά και αγάπη και σε φέρνουν κοντά τους. Άνθρωποι που έχεις να μοιραστείς μαζί τους ένα κοινό πρόβλημα, μία κοινή εμπειρία, κάτι κοινό τέλος πάντων. Άνθρωποι που είναι στο κοινωνικό σου περιβάλλον με κοινά ενδιαφέροντα. Άνθρωποι κάθε ηλικίας και κάθε ιδιοσυγκρασίας χαρακτήρα (ευαίσθητοι, γλυκείς, απότομοι, αυστηροί). Άνθρωποι κάθε επαγγελματικής ειδικότητας. Άνθρωποι, άνθρωποι, άνθρωποι... Ακόμα και περπατώντας στον δρόμο συναντάς χιλιάδες κάθε μέρα, αλλά επιλέγεις να μοιραστείς την ψυχή σου με πολύ περιορισμένο αριθμό. Λίγοι και καλοί! </div>
<div style="text-align: justify;">
Προσωπικά (όσοι με γνωρίζουν λίγο καλύτερα το ξέρουν καλά), είμαι ένας κλειστός χαρακτήρας, δεν ανοίγομαι εύκολα. Επικοινωνιακή και κοινωνική είμαι, αλλά επιλέγω πολύ προσεχτικά σε ποιον θα μιλήσω λίγο παραπάνω, να πω προσωπικά μου βιώματα και προβληματισμούς. Τα τελευταία χρόνια τρεις άνθρωποι είναι αυτοί που με γνωρίζουν καλά και έχουμε μοιραστεί ευχάριστα και δυσάρεστα. Θέλω τόσο πολύ να τις ευχαριστήσω για τα όμορφα συναισθήματα που μου έχουν βγάλει, για τις όμορφες συζητήσεις μας, για τους προβληματισμούς που έχουμε μοιραστεί, για όλα... Είμαι πολύ ευτυχισμένη και τυχερή που τις γνωρίζω! Έχω περάσει και περνάω πολύ δύσκολες καταστάσεις, σε πολλούς τομείς της ζωής μου, αλλά χαίρομαι που τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον ξέρω ότι έχω δίπλα μου κάποιους ανθρώπους. Ένα ευχαριστώ δεν είναι τίποτα, αλλά είναι κάτι για να αρχίσει κανείς. </div>
<div style="text-align: justify;">
Οι ανθρώπινες επαφές είναι το μόνο στήριγμα, εν τέλει, στην εποχή που ζούμε. Τώρα που έχουν καταρρεύσει τα πάντα, είναι το μόνο που μένει για να πιαστούμε και να μείνουμε δυνατοί για να μπορέσουμε να ξανασταθούμε στα πόδια μας. Γιατί αργά ή γρήγορα θα επανέλθουμε, δεν μας φοβάμαι, είμαστε σκληρά καρύδια οι Έλληνες. Άλλωστε, μια γρήγορη ματιά στην ιστορία να ρίξει κανείς, αυτά τα σκαμπανεβάσματα είναι πολύ πιο συχνά από ό,τι φαντάζεται κάποιος. Οπότε, ας κρατήσουμε το μόνο που μπορεί να μείνει σταθερό μέσα από κάθε πολιτικο-οικονομική κρίση... τις ανθρώπινες επαφές. Και τί εννοώ λέγοντας ανθρώπινες επαφές; Μια βόλτα με έναν δικό μας άνθρωπο, έναν φίλο, μια συζήτηση για τα προβλήματα του καθενός, για τα κοινά ενδιαφέροντα, ακόμα και μια αγκαλιά μπορεί να βοηθήσει. Όλα αυτά, και πολλά άλλα ακόμα, μπορούν να βοηθήσουν στην ψυχολογική ενίσχυση όλων μας και στη βαθιά στερέωση της αγάπης και της φιλίας με τους δίπλα μας. Πολλές φορές και μια αγκαλιά, χωρίς καθόλου λόγια, μπορεί να γεμίσει έναν άνθρωπο ενέργεια και δύναμη να προχωρήσει. Και τώρα θα μου πείτε, τί γίνεται όταν κάποιος ντρέπεται...;! Ε , πολύ απλά θα ξεντραπεί.... (Μην κοιτάτε που το λέει ο πιο ντροπαλός άνθρωπος του πλανήτη... Ώρες ώρες - μιά φορά στα 1000 χρόνια- αφήνω στην άκρη όλες τις ντροπές και αγκαλιάζω αυτούς που αγαπάω, αυτούς που θέλω να ευχαριστήσω! Ωρες ώρες, το τονίζω, γιατί όσοι με ξέρουν καλύτερα, θα σπεύσουν να μου την πουν για το ποιες είναι αυτές οι ώρες!)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYQgTAQjStgXwBLNfsB7NNaIpCNHeBq5Ytzh_Dfc6YY3QPgvaz_Uad-xg7tQ8PfyE7f6ZDCvhuYFPhtW4hiFvVgtZSdm46uVHj7NFFnKBKkojctI-GgFrVaForx9r358gGJqEEfDdWPKkm/s1600/lovers_rock.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="229" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYQgTAQjStgXwBLNfsB7NNaIpCNHeBq5Ytzh_Dfc6YY3QPgvaz_Uad-xg7tQ8PfyE7f6ZDCvhuYFPhtW4hiFvVgtZSdm46uVHj7NFFnKBKkojctI-GgFrVaForx9r358gGJqEEfDdWPKkm/s320/lovers_rock.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Mίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5475664636750081538.post-5103146884271582082012-10-20T19:08:00.001+03:002012-10-20T19:08:42.903+03:00Ευχαριστώ, μια λέξη που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τί είναι ευγνωμοσύνη; Τί σημαίνει ένα ευχαριστώ; Τί σου κοστίζει για να το πεις; Τί κερδίζει ο άλλος ακούγοντάς το; Ερωτήματα που ευτυχώς δεν είναι δύσκολο να απαντηθούν. Πόσοι λέτε ευχαριστώ όταν κάποιος σας προσφέρει κάτι, από ένα ποτήρι νερό ως και τη μεγαλή δυνατή βοήθεια ως αρωγός σε κάποιο σας πρόβλημα; Πόσο συχνά λέτε ευχαριστώ; Θα μου πεις, καλά ρε συ Μίνα, δεν ξέρουμε τί να κάνουμε, εσένα περιμέναμε; Δυστυχώς, βλέπω πολλούς ανθρώπους που δεν ξέρουν από ευχαριστώ και τα θεωρούν όλα δεδομένα, σε μια κοινωνία, σε μια ζωή που τίποτα απολύτως δεν είναι και δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο.<br />
Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει τίποτα, γιατί πρέπει να κάνει κάτι (με μόνη εξαίρεση την αγάπη και την προσφορά μιας μάνας προς το παιδί της, το οποίο δεν το ρωτά εάν θέλει να έρθει σε τούτο τον κόσμο και οφείλει να το στηρίξει τουλάχιστον μέχρι να ναι σε ηλικία και κατάσταση που να μπορεί να ναι ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος που να μπορεί να σταθεί μόνος του στην κοινωνία). Ο καθένας κάνει ό,τι πραγματικά του κάνει κέφι, ό,τι τον ευχαριστεί και για όποιον θέλει, που συνήθως είναι άτομα που συμπαθεί ιδιαιτέρως και άτομα τα οποία τα αγαπάει. Επομένως, όταν λαμβάνουμε την συναισθηματική εύνοια κάποιου, οφείλουμε να τον ευχαριστούμε. Το "ευχαριστώ" που θα πεις σε κάποιον δεν είναι μόνο μια λέξη. Είναι πολλά παραπάνω και από κάπου πρέπει να ξεκινήσεις. Θα μου πεις, πολλά τα κάνουμε και από κοινωνική υποχρέωση, όπως για παράδειγμα να πάρουμε τηλέφωνο έναν φίλο, έναν συνάδελφο, την ημέρα που γιορτάζει και να του ευχηθούμε χρόνια πολλά. Ε, εγώ δεν αναφέρομαι στις αναγκαστικές συνθήκες αυτής της βάρβαρης ζωής...<br />
Όταν κάποιος σου συμπαραστέκεται σε μια δύσκολη στιγμή, όταν σου προσφέρει την πολύτιμη βοήθειά του, αν μη τι άλλο, πρέπει να του είσαι ευγνώμων. Ξεκινάς λέγοντας, ίσως και παραπάνω από μία φορά, ευχαριστώ. Συνεχίζεις κατά τις δυνάμεις και τις δυνατότητές σου να τον βοηθάς και εσύ όταν χρειαστεί κάτι και πάει λέγοντας. Αλλά δεν βοηθάς μόνο γιατί σε βοήθησε ή γιατί σου συμπαραστάθηκε, αλλά γιατί έτσι νιώθεις, γιατί και αν δεν είχε μεσολαβήσει πρώτη η δική του βοήθεια, σε κάποια πρώτη του ανάγκη, θα ήσουν εκεί δίπλα του.<br />
Εσένα δεν θα σου κοστίσει τίποτα να ανοίξεις το στόμα και να πεις 4πολύ απλές συλλαβές: "ΕΥ- ΧΑ- ΡΙ- ΣΤΩ", σε αυτόν όμως ήδη θα έχεις προσφέρει πολλά περισσότερα από όσα φαντάζεσαι. Πρώτα από όλα δείχνεις ότι του αναγνωρίζεις την προσπάθεια, την βοήθεια και ότι καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν υποχρεωμένος να κάνει τίποτα από όσα έκανε. Δεύτερον, πολλές φορές ένα "ευχαριστώ" κρύβει μέσα του και ένα μεγάλο "σ'αγαπώ"...<br />
<br />
Προσωπικά, θέλω να ευχαριστήσω άλλη μια φορά, και δημόσια, έναν άνθρωπο που εδώ και αρκετό καιρό είναι ΠΑΝΤΑ δίπλα μου, στα ευχάριστα, στα δυσάρεστα, στην ανάγκη. Πρόκειται για έναν πραγματικά αξιόλογο άνθρωπο, έναν υπέροχο άνθρωπο, έναν άνθρωπο που τον ευχαριστώ πρώτα από όλα γιατί υπάρχει στη ζωή μου, που μου δόθηκε η ευκαιρία και μόνο να τον γνωρίσω.<br />
Είναι απίστευτο το γεγονός ότι ένας, και μόνον, άνθρωπος μπορεί να σε κάνει να νιώσεις τόσο όμορφα... Ποιος είναι, τελικά, ο πραγματικός φίλος; Αυτός που θα είναι δίπλα σου σε μια άσχημη στιγμή, σε μια δύσκολη φάση. Αυτός που θα χαρεί μαζί σου με την χαρά σου. Αυτός που θα χαρεί όταν σε δει ότι είσαι καλά. Αυτός που θα σε βοηθήσει όταν του ζητηθεί. Μα πάνω από όλα αυτός που θα προσφερθεί να σε βοηθήσει χωρίς, ή πριν καν, του ζητηθεί. Δεν έχει σημασία πόσο μικρό ή μεγάλο θα ναι αυτό το "κάτι" που θα κάνει. Μην ξεχνάτε, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος για τίποτα, ούτε καν λόγω κοινωνικών συνθηκών (απλούστατα, αν δεν είναι ούτε τυπικός στις κοινωνικές του υποχρεώσεις και σχέσεις, θεωρείται από αγενής εώς εντελώς γαιδούρι).<br />
Για αυτόν τον άνθρωπο λοιπόν, τρέφω απεριόριστη ευγνωμοσύνη και απεριόριστη αγάπη. Του οφείλω τόσα, μα τόσα, πολλά. Όσα ευχαριστώ και να πω, πάλι λίγα θα ναι. Είναι ένας άνθρωπος, που είναι Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ (με όλα τα γράμματα κεφαλαία) και που πάντα θα έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.<br />
<br />
Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω ! ! !</div>
Mίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5475664636750081538.post-29086182354293494282012-08-12T20:27:00.000+03:002012-08-12T20:27:11.394+03:00May I have a hug, please?<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Όταν βρίσκεται κανείς σε συστηματική ανάπαυση, κάθεται και σκέφτεται και ό,τι χαίρεται θυμάται! Σήμερα θα υμνήσω, και πάλι, ένα βιβλίο που το λατρεύω, που μου άλλαξε ριζικά τον τρόπο με τον οποίο δρω, και ναι, αν ενοχλεί κάποιους για το πως συμπεριφέρομαι τα τελευταία 2-3χρόνια, μπορούν όλοι μαζί να πάνε να δείρουν την Βιβή (αστειεύομαι φυσικά!)! Ο τίτλος του εν λόγω βιβλίου; "Μπορώ να έχω μια αγκαλιά παρακαλώ;"<br />
Από την αρχή, ξεκινώντας να το διαβάσει κανείς γράφει κάτι που τότε έκανα περισσότερο, αν και είναι ένα διάστημα που πάλι το κάνω και με εκνευρίζω: από τότε που βγήκε το ευχαριστώ χάθηκε το σ'αγαπώ. Πόσες φορές δεν μας έχει τύχει να ξεκινάμε να γράφουμε ένα μήνυμα, ή κάτι τέλος πάντων, και ενώ πάμε να γράψουμε "σ'αγαπάω" τελικά γράφουμε "σε ευχαριστώ"; Τουλάχιστον προσωπικά πιάνω τον εαυτό μου τελευταία να το κάνω όλο και πιο συχνά και θέλω μια σφαλιάρα να συνέλθω. Αν θέλετε να βοηθήσετε, όσοι με ξέρετε προσωπικά, και σας πω ή σας γράψω "σ' ευχαριστώ" δώστε μου μια σφαλιάρα ή στην ανάγκη βρίστε με να συνέλθω!<br />
<div style="text-align: left;">
Μέσα στις σελίδες αυτές βρήκα ένα ποίημα που αυτή τη περίοδο με εκφράζει περισσότερο από ποτέ.</div>
<div style="text-align: center;">
Τί είναι όταν μια κλαις και μια γελάς;</div>
<div style="text-align: center;">
Είναι που δεν ξέρεις τί θέλεις, </div>
<div style="text-align: center;">
που δεν ξέρεις που πας. </div>
<div style="text-align: center;">
Τί είναι όταν νιώθεις τον παλμό </div>
<div style="text-align: center;">
στο λαιμό να χτυπάει;</div>
<div style="text-align: center;">
Είναι ψάρι σε γυάλα που σπαρταράει,</div>
<div style="text-align: center;">
πουλί σε κλουβί που δεν κελαηδάει.</div>
<div style="text-align: center;">
Τί είναι που μια πηγαίνεις και μια γυρίζεις;</div>
<div style="text-align: center;">
Είναι που τον δρόμο σου ψάχνεις</div>
<div style="text-align: center;">
και σε βέλος ελπίζεις.</div>
<div style="text-align: center;">
Τί είναι,</div>
<div style="text-align: center;">
όταν δεν ξέρεις αν μισείς ή αν αγαπάς,</div>
<div style="text-align: center;">
όταν τη μία τρέχεις, την άλλη σταματάς.</div>
<div style="text-align: center;">
Είναι</div>
<div style="text-align: center;">
το ποτήρι της ψυχής που ξεχειλίζει</div>
<div style="text-align: center;">
η ανοχή, που τον όρκο της σκίζει.</div>
<div style="text-align: center;">
Είναι</div>
<div style="text-align: center;">
η τόλμη που λύνει τα δεσμά.</div>
<div style="text-align: center;">
Είναι</div>
<div style="text-align: center;">
η άνοιξη, που στην καρδιά ξεκινά.</div>
<div style="text-align: center;">
Τί' ναι αυτό που μια σε κάνει να πετάς</div>
<div style="text-align: center;">
και μια να γονατίζεις;</div>
<div style="text-align: center;">
Είναι η δύναμη που κουβαλάς,</div>
<div style="text-align: center;">
πότε τη βλέπεις, πότε τη φτύνεις.</div>
<div style="text-align: center;">
Τί είναι</div>
<div style="text-align: center;">
όταν θες να ανοίξεις το παράθυρο να φύγεις,</div>
<div style="text-align: center;">
να σκοτωθείς ή να πετάξεις;</div>
<div style="text-align: center;">
Είναι</div>
<div style="text-align: center;">
μια ψυχή ιδρωμένη που στη σάρκα δεν χωράει</div>
<div style="text-align: center;">
και φωνάζει, ουρλιάζει, τον λυτρωμό της ζητάει.</div>
<div style="text-align: center;">
Τί είναι</div>
<div style="text-align: center;">
όταν θέλεις να βάλεις φωτιά,</div>
<div style="text-align: center;">
να κάψεις, να καείς;</div>
<div style="text-align: center;">
Είναι</div>
<div style="text-align: center;">
το χαμόγελο που γλυκαίνει τον Κόσμο,</div>
<div style="text-align: center;">
η ελπίδα κι η ανάσα της ζωής,</div>
<div style="text-align: center;">
η ομορφιά της απρόβλεπτης καρδιάς,</div>
<div style="text-align: center;">
της απείθαρχης ψυχής...</div>
<div style="text-align: center;">
Κάθε λεπτό χαμένο, ένα δάκρυ χυμένο</div>
<div style="text-align: center;">
και κάθε χτύπος της καρδιάς, μια ελπίδα ομορφιάς.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Τί χρειάζεται για να τα καταφέρεις; </div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Χρειάζεται ισορροπία.</div>
<div style="text-align: left;">
Να αισθάνεσαι αρκετά δυνατός ώστε να μην φοβάσαι και αρκετά αδύναμος ώστε να μην φέρεσαι εγωιστικά. Να αισθάνεσαι αρκετά έξυπνος ώστε να τολμάς και αρκετά ανόητος ώστε να μην φέρεσαι ανόητα. Να αισθάνεσαι αρκετά ικανός ώστε να πραγματοποιείς και αρκετά ανίκανος ώστε να μην λαιμαργείς. Αρκετά πλούσιος ώστε να απολαμβάνεις και αρκετά φτωχός ώστε να προσπαθείς. Αρκετά εγωιστής ώστε να προχωράς και αρκετά μετριοπαθής ώστε να σέβεσαι. Αρκετά φιλόδοξος ώστε να παλεύεις και αρκετά μεγαλόψυχος ώστε να εκτιμάς και να απολαμβάνεις. Αρκετά "κακός" ώστε να προστατεύεσαι και αρκετά "καλός" ώστε να θυμάσαι, να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι.</div>
<div style="text-align: left;">
Και χρειάζεται ακόμη να αισθάνεσαι...</div>
<div style="text-align: left;">
Αρκετά παιδί ώστε να μπορείς να βλέπεις τη ζωή σαν ένα καινούριο βιβλίο και αρκετά μεγάλος ώστε να μπορείς να το διαβάσεις! Να γίνεσαι ένα με αυτό, να μη μένεις ξένος μέσα του. Να το ξεφυλλίζεις με αγάπη και όχι από απλή υποχρέωση. Να ξεχνάς όλα τα άλλα βιβλία και να το ζεις σαν να είναι αυτό το μοναδικό. Να μη μένεις θεατής αλλά να γίνεσαι εσύ ο πρωταγωνιστής του. Να μην το διαβάζεις για να πλουτίσεις με ακόμη έναν τίτλο την πνευματική σου βιβλιοθήκη, αλλά για να πάρεις και να δώσεις κάτι ωραίο από αυτό και σε αυτό.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Μέσα από αυτό το βιβλίο θυμήθηκα πολλά, κατάλαβα πολλά, άλλαξα πολλα (δυστυχώς, όμως, γυρνάω που και που στις παλιές κακές μου συνήθειες). Είναι ένα βιβλίο που πάντα έχει μια ξεχωριστή θέση μέσα μου και όχι μόνο στη βιβλιοθήκη μου. Χαίρομαι που όταν το διάβασα, θέλησα και επικοινώνησα με τη δημιουργό του, γνώρισα έναν υπέροχο άνθρωπο, έναν καλό φίλο (τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω)! </div>
<div style="text-align: left;">
Κάποια στιγμή διάβασα μέσα " αν κάποιοι γινόταν να δώσουν τη ζωή τους για τη ζωή ενός άλλου θα το έκαναν χωρίς δεύτερη σκέψη και νιώθοντας ικανοποίηση που έστω και με αυτό τον τρόπο, θα κατάφερναν να σώσουν τη ζωή του." Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι έκανα μια τέτοια κίνηση κάποια στιγμή και ποτέ δεν μαθεύτηκε (και ακόμα δεν έχει μαθευτεί στον άμεσο ενδιαφερόμενο, αλλά ούτε, εννοείται, και στον οικογενειακό περίγυρο). Είναι το μυστικό μου και το λέω σε εσάς, γιατί ούτε είστε ή γνωρίζετε αυτό το άτομο. Κάποια στιγμή ένας αγαπημένος μου άνθρωπος χρειαζόταν επειγόντως αίμα, δύο-τρεις φιάλες, για ένα χειρουργείο. Το έμαθα εντελώς τυχαία, πήγα στο νοσοκομείο, τσακώθηκα με 5-6γιατρούς και εν τέλει κατάφερα να τους πείσω να δώσω δύο μαζεμένες φιάλες για να σωθεί αυτό το άτομο. Μπορεί να σωνώταν ούτως ή άλλως, μπορεί πάλι και όχι. Εγώ είχα κάνει αυτό που ένιωθα τότε ως πρέπον και δεν το μετάνιωσα, και δεν το μετανιώνω, ούτε για ένα λεπτό. Μου είχαν αριθμήσει ένα σωρό κινδύνους οι γιατροί με αυτή μου την πράξη. Ε και; Αν χρειαζόταν και πάλι θα το έκανα. Δεν ξέρω αν είμαι τόσο καλή ώστε να το έκανα για τον οποιονδήποτε, αλλά σίγουρα για κάποιους ανθρώπους που είναι πολύ κοντά μου και τους νιώθω "οικογένειά" μου, θα το ξαναέκανα και πάλι δεν θα μάθαινε κανείς τίποτα. Στις εποχές που ζούμε, όλο και πιο δύσκολα συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν γίνεται και καθόλου. Οπότε απλά μην αφήνεται να περνάνε οι μέρες χωρίς να λέτε και να δείχνετε την αγάπη σας στους γύρω σας.</div>
<div style="text-align: left;">
Για να προλάβω τυχόν αντιδράσεις που σίγουρα θα έρθουν από μια πλευρά, όχι δεν είμαι τόσο καλή και ευαίσθητη όσο δείχνω κάποιες φορές και σε κάποιους ανθρώπους. Απλά και ΜΟΝΟ ξέρω να αναγνωρίζω (ή έτσι πιστεύω) τους ανθρώπους που αξίζει να έχω δίπλα μου και να τους αγαπάω με ό,τι σημαίνει αυτό, όποια ιδιότητα και να έχουν (σύντροφοι, φίλοι, φίλες, συγγενείς, καθηγητές, μαθητές και πάει λέγοντας). Δεν είναι πολλά τα άτομα για τα οποία θα έκανα πάλι κάτι τέτοιο, ίσως είναι 1-2 μετρημένα, και είναι αυτά που αφήνω να γνωρίζουν ότι ό,τι και να χρειαστεί, θα είμαι εκεί, ανά πάσα ώρα και στιγμή. Και ναι, αυτή τη στιγμή φτάνω τα ώραια της "γλυκύτητας" και της "καλοσύνης" μου, και αρκετά για σήμερα!</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Κλείνοντας, ήταν μια καλή ευκαιρία να (ξανα)πω στη φίλη μου τη Βιβή ένα μεγάλο ευχαριστώ και ότι την αγαπάω! Επειδή αν δεν είχε πέσει αυτό το βιβλίο στα χέρια μου, πολύ απλά, θα είχα μείνει για πολλά χρόνια ένας άνθρωπος περισσότερο κλειστός και φαινομενικά αχάριστος, που δεν χαμογέλαγε, δεν εκφραζόταν, και φυσικά, θα ήμουν ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Αγκαλιάστε, αγαπήστε και δείξτε το (μην το πείτε αν δεν μπορείτε, αλλά δείξτε το- και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να το δείξει κανείς από μια αγκαλιά;)</div>
<div style="text-align: left;">
Όσο για αυτά τα 1-2άτομα, φροντίζω να γίνει κατανοητό πως ό,τι και να χρειαστεί είμαι εδώ!!Φροντίστε το και εσείς για όσους αγαπάτε!</div>
<div style="text-align: left;">
Καλό βράδυ σε όλους σας!</div>
</div>Mίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5475664636750081538.post-11381153243580167542012-07-30T21:16:00.000+03:002012-07-30T21:16:42.623+03:00Δική σου επιλογή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πολλές φορές μας συμβαίνουν πράγματα και φέρνουμε την καταστροφή, ενώ άλλες φορές πάλι τα αγνοούμε παντελώς σα να μην έγιναν ποτέ. Έχω καταλήξει, εδώ και λίγο καιρό, στο ότι όπως τα βλέπεις και τα σκέφτεσαι, έτσι και τα βιώνεις, χωρίς να σημαίνει ότι αυτή είναι και η πραγματικότητα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν πάντα ένας απαισιόδοξος άνθρωπος, με αποτέλεσμα να βλέπω γύρω μου τα πάντα να καταστρέφονται και όσο τα έβλεπα έτσι, τόσο χειρότερα γινόντουσαν. Κατά περιόδους προσπαθούσα να δω τα πράγματα από μια διαφορετική σκοπιά, λίγο πιο αισιόδοξη. Και τα κατάφερνα. Αλλά πάντα για λίγες ώρες, το πολύ για μία- δύο μέρες. <br />
Πολύ πρόσφατα με θυμήθηκε ένα παλιό πρόβλημα υγείας που είχα αμελήσει, μιας και δεν με ενοχλούσε. Είχα φρικτούς πόνους, που ευτυχώς με την πάροδο των ημερών έχουν μειωθεί αισθητά. Όλως περιέργως, δεν με κατέβαλε αυτό το περιστατικό, παρότι με τσάντισε, ομολογουμένως, πάρα πολύ. Μου έδωσε την ευκαιρία να κάτσω πολλές ώρες μόνη μου, να σκεφτώ 1002 πράγματα, να δω ποιοι είναι αυτοί που με αγαπούν και με νοιάζονται πραγματικά, να φτιάξω πλάνα για το χειμώνα που έρχεται και να αποφασίσω, τελικά, να δράσω στη ζωή με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από ό,τι μέχρι τώρα. Η καρδιά και η ψυχή δεν αλλάζουν, αλλά μπορεί να αλλάξει ο τρόπος σκέψης και αντιμετώπισης των όποιων προβλημάτων, που παρουσιάζονται στη ζωή ενός ανθρώπου. Ήταν για μένα πολύ καινούριο, και παράξενο, να βρίσκομαι τόσο πολύ έξω από τα νερά μου και να μη χάνω το χαμόγελό μου (εκτός από μία και μόνο πραγματικά δύσκολη μέρα). Βλέπω ότι αυτό με βοήθησε αρκετά. Φυσικά δεν έγινε κάποιο κλικ μέσα μου, ξαφνικά, αλλά σε αυτή τη πρώτη προσπάθεια με βοήθησαν, εν αγνοία τους, κάποιοι άνθρωποι που ήταν και είναι δίπλα μου αυτό το διάστημα. Ονόματα δεν θα πω, ξέρουν αυτοί που ενδιαφέρθηκαν, που μιλούσαμε, που επικοινωνούσαμε καθ' οποιονδήποτε τρόπο!<br />
Δεν γράφω όμως, αυτό το κείμενο, για να μιλήσω πάλι για μένα. Θέλω απλά να παραθέσω ένα κείμενο που μου το είχαν στείλει πριν αρκετά χρόνια με e-mail σε powerpoint και ενώ το είχα αγνοήσει τότε εντελώς, τώρα πια του δίνω άλλη αξία. Γιατί όλα είναι θέμα επιλογών. Δική σου επιλογή είναι αν θες να είσαι αισιόδοξος. Δική σου επιλογή είναι αν θες να είσαι απαισιόδοξος. Αλλά είναι επιλογή και όχι αναγκαστική συνθήκη, ακόμα και στις πιο δύσκολες περιπτώσεις.<br />
<br />
"Ο Τζέρυ είναι ο μάνατζερ ενός εστιατορίου.<br />
Είναι πάντα σε πολύ καλή διάθεση!<br />
Αν κάποιος τον ρωτήσει τί κάνει αυτός θα<br />
απαντήσει: Αν μπορούσα να μαι καλύτερα,<br />
θα έπρεπε να έχω άλλον έναν Τζέρυ!<br />
Πολλοί από τους συναδέλφους του παραιτήθηκαν<br />
όταν αυτός άλλαζε αφεντικό, ώστε να τον<br />
ακολουθήσουν από εστιατόριο σε εστιατόριο!<br />
Γιατί; Διότι ο Τζέρυ ήταν παρακινητής από την<br />
φύση του. Αν κάποιος συνάδελφος είχε μια<br />
άσχημη μέρα, ο Τζέρυ ήταν εκεί για να του πει<br />
πως μπορεί να το δει από τη θετική πλευρά.<br />
Βλέποντας αυτή την κατάσταση, πήγα και τον<br />
ρώτησα ένα πρωί, από περιέργεια...<br />
Δεν το καταλαβαίνω.. Κανείς δεν μπορεί να<br />
είναι τόσο θετικό άτομο όλη την ώρα..<br />
Πώς το κάνεις αυτό;<br />
Ο Τζέρυ απάντησε: Κάθε πρωί που ξυπνώ<br />
έχω δύο επιλογές, να είμαι σε καλή ή σε κακή<br />
διάθεση. Πάντα διαλέγω να μαι σε καλή!<br />
Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, μπορώ να μαι<br />
το θύμα ή να διδάσκομαι κάτι από αυτό.<br />
Διαλέγω πάντα να διδάσκομαι κάτι.<br />
Κάθε φορά που κάποιος με πλησιάζει με<br />
παράπονα, μπορώ να επιλέξω να ακούω τα<br />
παράπονα αυτά ή να επισημάνω τη θετική<br />
πλευρά της ζωής. Πάντα διαλέγω τη θετική<br />
πλευρά.<br />
Μα δεν είναι πάντα τόσο εύκολο, απάντησα.<br />
Κι όμως είναι, απάντησε ο Τζέρυ.<br />
Η ζωή έχει να κάνει με επιλογές. Αν αφήσεις<br />
απ' έξω όλα τα σκουπίδια, όλες οι καταστάσεις<br />
καταλήγουν σε δύο επιλογές. Εσύ διαλέγεις<br />
πως να αντιδράσεις σε όλες τις καταστάσεις.<br />
Εσύ διαλέγεις πως οι άνθρωποι θα επηρεάσουν<br />
τη ζωή σου. Εσύ διαλέγεις αν θα είσαι σε καλή<br />
ή σε κακή διάθεση. Είναι δική σου επιλογή πως<br />
θα ζήσεις τη ζωή σου.<br />
Μερικά χρόνια αργότερα....<br />
Άκουσα ότι ο Τζέρυ έκανε κάτι κατά λάθος,<br />
που κανείς δε φανταζόταν ότι μπορεί να<br />
γίνει στις επιχειρήσεις των εστιατορίων.<br />
Άφησε ανοιχτή τη πίσω πόρτα του εστιατορίου του.<br />
Και μετά;;<br />
Νωρίς το πρωί τον λήστεψαν τρεις ένοπλοι άνδρες.<br />
Τί ήθελαν;<br />
Λεφτά!<br />
Όσο ο Τζέρυ προσπαθούσε να ανοίξει το<br />
χρηματοκιβώτιο, το χέρι του, τρέμοντας από<br />
νευρικότητα, γλίστρησε από τον συνδυασμό.<br />
Οι ληστές πανικόβλητοι τον πυροβόλησαν.<br />
Ευτυχώς τον βρήκαν γρήγορα και τον πήγαν<br />
γρήγορα στο νοσοκομείο.<br />
Μετά από 18 ώρες εγχείρηση και βδομάδες<br />
με εντατική παρακολούθηση, ο Τζέρυ βγήκε<br />
από το νοσοκομείο με σημάδια από τις σφαίρες<br />
να φαίνονται ακόμα στο σώμα του.<br />
Είδα τον Τζέρυ 6μήνες περίπου μετά το ατύχημα.<br />
Όταν τον ρώτησα τι κάνει, μου είπε:<br />
Αν μπορούσα να μαι καλύτερα θα είχα άλλον έναν<br />
Τζέρυ, θές να δεις τις ουλές μου;<br />
Αρνήθηκα να δω τις ουλές του, αλλά τον ρώτησα<br />
τί πέρασε από το μυαλό του, όταν γινόταν η ληστεία.<br />
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι ότι έπρεπε<br />
να έχω κλειδώσει τη πίσω πόρτα, απάντησε.<br />
Μετά, όταν ήμουν ξαπλωμένος πάνω στο πάτωμα<br />
χτυπημένος, σκέφτηκα ότι έχω δύο επιλογές,<br />
να ζήσω ή να πεθάνω.<br />
Δεν φοβήθηκες; τον ρώτησα.<br />
Ο Τζέρυ συνέχισε, "οι τραυματιοφορείς ήταν<br />
υπέροχοι. Μου έλεγαν συνέχεια ότι θα γινόμουν<br />
καλά. Αλλά όταν με πήγαν στα εξωτερικά ιατρεία<br />
και είδα τις εκφράσεις των γιατρών όταν είδαν<br />
τα τραύματά μου, τότε φοβήθηκα πραγματικά.<br />
Στα μάτια τους διάβαζα... Είναι νεκρός."<br />
Ήξερα ότι έπρεπε να αναλάβω δράση!<br />
Τί έκανες, τον ρώτησα.<br />
Λοιπόν ήταν μια μεγάλη νοσοκόμα που μου<br />
έκανε ερωτήσεις φωνάζοντας και με ρώτησε<br />
"είσαι αλλεργικός σε κάτι;"<br />
Ναι, απάντησα!<br />
Οι γιατροί και οι νοσοκόμες σταμάτησαν ό,τι<br />
έκαναν σα να περίμεναν την απάντησή μου.<br />
Πήρα μια βαθιά αναπνοή και φώναξα:<br />
"ΣΦΑΙΡΕΣ"!<br />
Ενώ γελούσαν, τους είπα: "διαλέγω να ζήσω,<br />
παρακαλώ πολύ να με εγχειρήσετε σα να μαι<br />
ζωντανός και όχι πεθαμένος".<br />
Ο Τζέρυ έζησε χάρις στην ικανότητα των γιατρών<br />
και την καταπληκτική νοοτροπία του. <br />
Έμαθα από αυτόν ότι, κάθε μέρα επιλέγεις<br />
ή να αγαπήσεις τη ζωή σου ή να τη μισήσεις.<br />
Το μόνο πράγμα που είναι πραγματικά δικό σου<br />
και δεν μπορεί κανείς να σου το πάρει είναι<br />
η νοοτροπία σου.<br />
Έτσι λοιπόν, αν μπορείς να φροντίσεις για αυτό,<br />
η ζωή σου μπορεί να γίνει πιο εύκολη!"<br />
<br />
Πάρτε το παράδειγμα του Τζέρυ και εφαρμόστε το. Δεν είναι εύκολο, το ξέρω. Και εγώ ακόμα στο πρώτο βήμα είμαι. Αλλά με ένα βήμα τη φορά, ανεβαίνοντας ένα μικρό σκαλί κάθε μέρα φτάνει κανείς και στην κορυφή της σκάλας. Και από εκεί από ότι όλα δείχνουν πρέπει να έχει υπέροχη θέα!<br />
Καλό βράδυ και καλή εβδομάδα σε όλους!</div>Mίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5475664636750081538.post-85030120231471784562012-07-27T20:44:00.000+03:002012-07-30T19:31:16.714+03:00Στις δύσκολες στιγμές<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Στις δύσκολες στιγμές ενός ανθρώπου, φαίνονται ποιοι είναι αυτοί που τον αγαπάνε πραγματικά και ποιοι ασχολούνται μαζί του μόνο και μόνο γιατί δεν έχουν κάτι καλύτερο, σε μια δεδομένη χρονική στιγμή, να κάνουν. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που αναθεωρείς όλη σου τη ζωή και όχι πάντα για κακό.<br />
Δύσκολη στιγμή μπορεί να θεωρηθεί οποιαδήποτε περίοδος της ζωής ενός ανθρώπου. Για μένα είναι ο τελευταίος μήνας, αρχικά με ξαφνική ασθένεια μιας φίλης και τώρα με επιδείνωση ενός παλιού ξεχασμένου προβλήματος δικού μου. Είναι βάλσαμο για την ψυχή μου όμως να γυρίζω από τους γιατρούς και να βλέπω 4-5 φίλους που περιμένουν πραγματικά με αγωνία και με αγάπη να μάθουν τί και πώς. Που είναι εκεί να με ακούσουν και να προσπαθήσουν να βοηθήσουν.<br />
Πρίν λίγο καιρό θεώρησα ότι δεν υπάρχει κανείς που να ενδιαφέρεται και να με αγαπάει πραγματικά. Ίσως να μην το έδειχναν όσοι το ένιωθαν για τον πολύ απλό και προφανή λόγο του ότι με έβλεπαν καλά, οπότε όλα ήταν πιο χαλαρά. Μόλις χρειάστηκα τη βοήθειά τους, όχι πολλά, ένα απλό και από καρδιάς ενδιαφέρον, εμφανίστηκαν οι άνθρωποι αυτοί και είναι δίπλα μου 24/7! Από κάποιους το περίμενα, από κάποιους άλλους πάλι όχι. Και εκεί είναι το πιο ωραίο, να βλέπει κανείς δίπλα του ανθρώπους που τους αγαπάει αλλά που δεν περιμένε ποτέ ότι θα τους έχει δίπλα του σε ό,τι και να χρειαστεί. <br />
Μία φίλη μου είπε μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου, αξίζει τον κόπο! Δεν ξέρω αν το έχω μάθει 23 χρόνια τώρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχω μάθει να εκτιμώ και να αγαπάω τους ανθρώπους που με περιβάλουν και που αξίζουν την προσοχή και την αγάπη μου. Μέσα από αυτούς αγαπάω και σέβομαι και τον εαυτό μου, έχω μάθει να δίνω. Και σίγουρα δεν θα μπορούσα να δώσω κάτι αν πρώτα δεν το έχω και να το έχω δουλέψει μέσα μου. Οπότε θεωρώ ότι είμαι σε καλό δρόμο!<br />
Πολλές φορές ακούγεται τετριμμένο και πολυφορεμένο το να λες πολλά ευχαριστώ σε έναν ή περισσότερους ανθρώπους. Δεν με απασχολεί! Έχω πολλά αρνητικά στον χαρακτήρα μου, αχάριστη και αδιάφορη για κάποια πρόσωπα ούτε υπήρξα μέχρι τώρα, ούτε έχω σκοπό να υπάρξω ξαφνικά στα 23 μου! Φυσικά ούτε αγαπάω τους πάντες και με τον ίδιο τρόπο, ούτε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άτομα που απεχθάνομαι. Όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι, και οι νέες εγγραφές στους καταλόγους με τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα, αλλά και ένας άλλος μεγάλος κατάλογος που γράφω όλους όσους μου έχουν φερθεί σκάρτα και δεν αξίζουν το ενδιαφέρον και την αγάπη μου. Αυτός ο δεύτερος κατάλογος είναι που πρέπει πάντα να προσέχουμε και να τον ανανεώνουμε διαρκώς με κάθε ευκαιρία, έχοντας ανοιχτά μάτια, αυτιά και νου και να προσέχουμε λυκοφιλίες! Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τον άλλο κατάλογο!<br />
<br />
Ευχαριστώ όποιον και ό,τι έφερε κοντά μου αυτούς τους 4-5 ανθρώπους! Άσχετα από την όποια ιδιότητα- επάγγελμά τους είναι πάνω από όλα άνθρωποι!! Αυτούς λοιπόν φροντίζω να τους αγαπάω, να τους εκτιμάω όπως πρέπει και να φαίνεται! Για τους υπόλοιπους δε μου καίγεται καρφί ό,τι και να λένε ό,τι και να κάνουν. Ούτε μπορούμε να μαστε αγαπητοί σε όλους ούτε να τους αγαπάμε όλους.. Ο καθένας με ό,τι του ταιριάζει!<br />
Αυτά από μένα!<br />
Καλό βράδυ σε όλους και καλό Σαββατοκύριακο!</div>Mίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5475664636750081538.post-35690239323097875732012-07-24T14:42:00.000+03:002012-07-24T14:42:00.099+03:00Η ώρα των αναμνήσεων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κάθε καλοκαίρι που και πάλι μένω στην Αθήνα, χωρίς διακοπές, ξεθάβω παλιές φωτογραφίες από μίνι και μάξι ταξίδια! Και γιατί αυτό το καλοκαίρι να αποτελέσει εξαίρεση;<br />
<br />
Σήμερα κάνοντας ανασκαφή στα συρτάρια με τις φωτογραφίες, έπεσε πάνω σε αυτές από μονοήμερο ταξίδι στο Λουτράκι και ολιγοήμερες διακοπές στα Καμμένα Βούρλα το 2001 και από ολιγοήμερο ταξίδι στον Πόρο το 2005. Βρίσκει κανείς κρυμμένες αγάπες, σκέψεις και στιγμές μέσα σε αυτές τις φωτογραφίες και συνδέει αναμνήσεις του παρελθόντος με αγάπες και σκέψεις του παρόντος!<br />
<br />
Ας ξεκινήσω με τη μονοήμερη στο Λουτράκι, τέλη Ιουλίου το 2001.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3_uTMrZTmOrVwygRRb-aa3yMs_CuWE5IF_ZWGe_6sA_U0Ij1uXwUBwz-4DBVbz4MtCMfPKbE5WDj4hmQcnpWlpniRGcTyY9fZ5Tz8X9gQ_M9vPFvFnsmiSzwcSEV-4LTSIcPUHZItTIRj/s1600/paliaaaa+011.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="217" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3_uTMrZTmOrVwygRRb-aa3yMs_CuWE5IF_ZWGe_6sA_U0Ij1uXwUBwz-4DBVbz4MtCMfPKbE5WDj4hmQcnpWlpniRGcTyY9fZ5Tz8X9gQ_M9vPFvFnsmiSzwcSEV-4LTSIcPUHZItTIRj/s320/paliaaaa+011.jpg" width="320" /></a></div>
Αυτή τη φωτογραφία την είχα τραβήξει γιατί είχα ερωτευτεί το τοπίο απέναντι, υπέροχο και μαγευτικό σα να βλέπεις εφέ από ταινίες... Κοιτώντας την σήμερα, δύσκολα ερωτεύομαι αυτή τη φωτογραφία για το τοπίο με τα βουνά απέναντι, σε σχέση με την ομορφιά και τη γλυκιά μελαγχολία που σου δημιουργεί το θέαμα των αναποδογυρισμένων βαρκών. Ο συννεφιασμένος ουρανός σου δίνει την εντύπωση ότι είναι μέσα Σεπτεμβρίου και όχι τέλη Ιουλίου. Μία πολύ όμορφη ανάμνηση από κείνες τις μέρες που είμασταν μαζί με αγαπημένους φίλους που τώρα πια ζουν αρκετά μακρία απορροφημένοι με άλλες δικές τους ασχολίες.<br />
<br />
Η επόμενη φωτογραφία είναι τραβηγμένη λίγους μήνες αργότερα στα Καμμένα Βούρλα, 12 χρονών τότε, είχαμε πάει για λίγες μέρες ξεκούρασης πριν ξεκινήσουν τα σχολεία.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjr4EYlwum8r0-jivjVepQUi-eJlTEV0oh8Z8ZLeij7woNeJXGl5tRY60hyiX4s8YuL2sd7DQR3apZaxDJ5cz2yPSXdn7ttqgIvxFCc8s1SrvSPKh-tk1d03h6zamQ5JKiEKos4-iiN8Io2/s1600/paliaaaa+007.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="218" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjr4EYlwum8r0-jivjVepQUi-eJlTEV0oh8Z8ZLeij7woNeJXGl5tRY60hyiX4s8YuL2sd7DQR3apZaxDJ5cz2yPSXdn7ttqgIvxFCc8s1SrvSPKh-tk1d03h6zamQ5JKiEKos4-iiN8Io2/s320/paliaaaa+007.jpg" width="320" /></a></div>
Αυτό ήταν το ξενοδοχείο που μέναμε τότε, αυτό με τους κίονες ιωνικού τύπου! Τη φωτογραφία όμως αυτή δεν την είχα τραβήξει ούτε για το ξενοδοχείο, ούτε για το βουνό που φαίνεται να ορθώνεται σα να ναι τοίχος πολυκατοικίας. Αυτή η καταπληκτική φωτογραφία είχε τραβηχτεί μόνο και μόνο για το λευκό αμάξι που είναι στην είσοδο του ξενοδοχείου. Ναι ναι, καλά ακούσατε. Αυτό το αμάξι άνηκε στο μικρό γιο του ιδιοκτήτη, τον Πέτρο, που τότε τον είχα ερωτευτεί πλατωνικά.<br />
Σήμερα, 11 χρόνια μετά αγαπάω τη διαρρύθμιση του ξενοδοχείου και ιδιαίτερα αυτούς τους κίονες στην πρόσοψη... Βλέπετε πλέον κυλάει στις φλέβες μου, αίμα μελλοντικού αρχαιολόγου, και κάθε άλλο παρά απαρατήρητο περνάει αυτή η φωτογραφία. Σήμερα, το μόνο που μου χαλάει αυτή τη φωτογραφία είναι αυτό το άσπρο αμάξι μπροστά στην είσοδο! Πώς αλλάζουν έτσι οι άνθρωποι περνώντας τα χρόνια...!<br />
<br />
Τέλος, θα αναφερθώ στην ολιγοήμερη απόδρασή μου στον Πόρο το 2005. Αρχικά ως μονοήμερη με το σχολείο, 1η λυκείου τότε, και λίγο καιρό μετά ένα τριήμερο οικογενειακά. Στην εκδρομή με το σχολείο μόνο ευχάριστα δεν είχα περάσει, έχοντας τους καθηγητές να μας απαγορεύουν να πάμε λίγο πιο πέρα από εκεί που θέλανε να κάτσουν οι ίδιοι και φυσικά να μην μας αφήνουν να περάσουμε με το καραβάκι απέναντι στον Γαλατά.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXy85A3oF_177_r0gJCPEkEdlB3Bave79KgMJmVb59vTltvQlv9nJRP2_uJ6Y3zJ8zU9cSvLHOxVstWp43J-fHg1IsAF5AqRpMRNuL42vMmGHB83yv2CtRJ4QF0DX8q6ZM7-9By9qo8e6X/s1600/paliaaaa+001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXy85A3oF_177_r0gJCPEkEdlB3Bave79KgMJmVb59vTltvQlv9nJRP2_uJ6Y3zJ8zU9cSvLHOxVstWp43J-fHg1IsAF5AqRpMRNuL42vMmGHB83yv2CtRJ4QF0DX8q6ZM7-9By9qo8e6X/s320/paliaaaa+001.jpg" width="211" /></a></div>
Ο Γαλατάς όπως φαίνεται από το λιμάνι του Πόρου!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjm87nE1tmbhUyYn9oHn1vMv1jmPXIHExc95IO8HmWV3nokULD382RJw9QHMsnhSO_F6i4kFFEyFkuE5MhIN_lZFygodFMlzNfszXw_X8AOTeW0JKJ_TXqtc1FT8EXm8XopTYx-DzN1lC2N/s1600/paliaaaa+004.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjm87nE1tmbhUyYn9oHn1vMv1jmPXIHExc95IO8HmWV3nokULD382RJw9QHMsnhSO_F6i4kFFEyFkuE5MhIN_lZFygodFMlzNfszXw_X8AOTeW0JKJ_TXqtc1FT8EXm8XopTYx-DzN1lC2N/s320/paliaaaa+004.jpg" width="211" /></a></div>
Από το ρολόι με θέα το λιμάνι και τον Γαλατά απέναντι!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh254ZhZ_uc4hNkG6mJSXkLzCwM0Z4kmyNoDzSuPFHe5FFeEUAl0xGUBo4FYC06RBHmHlnmUPzbtQ-_b0yqL8lAYADWeMG1an6T3eZgGm1vYjyXFzavoozP6XkGKC_VRTW2qA7K5HaOATtW/s1600/paliaaaa+009.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh254ZhZ_uc4hNkG6mJSXkLzCwM0Z4kmyNoDzSuPFHe5FFeEUAl0xGUBo4FYC06RBHmHlnmUPzbtQ-_b0yqL8lAYADWeMG1an6T3eZgGm1vYjyXFzavoozP6XkGKC_VRTW2qA7K5HaOATtW/s320/paliaaaa+009.jpg" width="210" /></a></div>
Το ρολόι πάνω από το λιμάνι!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhU3jr5J17U76Xx0V__hEHGwKj8bMYTeszU8M_V-P0ITEhL4CgRHIhYPqnvE7pUyzaNdJ7obnlFpsNCZPFG_BMjZaZjaaR4uqJDdni3Hhpr5MM1oouVdbugFIqp2iGXmbfK2p8KYQt3GhAu/s1600/paliaaaa+010.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="215" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhU3jr5J17U76Xx0V__hEHGwKj8bMYTeszU8M_V-P0ITEhL4CgRHIhYPqnvE7pUyzaNdJ7obnlFpsNCZPFG_BMjZaZjaaR4uqJDdni3Hhpr5MM1oouVdbugFIqp2iGXmbfK2p8KYQt3GhAu/s320/paliaaaa+010.jpg" width="320" /></a></div>
Η παραλία στο Ασκέλι του Πόρου!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbv93Ur86TKkJEiDn3Xpfa3DgOcOaR8nMm5G3KDExCdFVaRREYiYU_YlQCN5T-x9b1isTOvf_XMOjgk6J4eyUjwl3u21_64wxTpTRtF7SLaCDS5tCiVyf33p4SAjB2PLpMqhuzRGPDIIU5/s1600/paliaaaa+006.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbv93Ur86TKkJEiDn3Xpfa3DgOcOaR8nMm5G3KDExCdFVaRREYiYU_YlQCN5T-x9b1isTOvf_XMOjgk6J4eyUjwl3u21_64wxTpTRtF7SLaCDS5tCiVyf33p4SAjB2PLpMqhuzRGPDIIU5/s320/paliaaaa+006.jpg" width="213" /></a></div>
Το εστιατόριο Σαρωνικός στο Ασκέλι του Πόρου!<br />
<br />
Όλες αυτές οι φωτογραφίες είχαν τραβηχτεί για πολύ συγκεκριμένους λόγους η κάθε μία, αλλά λόγω και κάποιων δυσάρεστων αναμνήσεων και τις δύο φορές που είχα επισκεφθεί αυτό το νησί εκείνη τη χρονιά, προτίμησα απλά να τις καταχωνιάσω σε ένα συρτάρι! Η θεά Τύχη και κάποιες συγκυρίες τις έφεραν όμως και πάλι στην επιφάνεια χθες το βράδυ.<br />
Κοιτώντας τες μετά από τόσα χρόνια, αρχικά δυσκολεύτηκα να θυμηθώ που τις είχα τραβήξει, εκτός από αυτές που φαινόταν το ρολόι πάνω από το λιμάνι του Πόρου. Και όπως τις κοίταγα αναρωτιόμουν για λίγη ώρα ποιο ήταν αυτό το όμορφο μέρος που είχα τόσες φωτογραφίες και που δεν μπορούσα να θυμηθώ. Μέχρι που, ξαφνικά, ήρθε η "θεία έμπνευση". Μετά από τόσα χρόνια, έχω απωθήσει ό,τι άσχημο είχε συμβεί εκείνον τον καιρό σε αυτό το μέρος και μόνο όμορφα συναισθήματα μου δημιουργούνται κοιτώντας αυτές τις φωτογραφίες. <br />
Έξτρα όμορφο είναι όταν ξέρεις ότι πέρα από μακρινούς συγγενείς έχουν ως τόπο καταγωγής αυτό το νησί και άλλα πολύ αγαπημένα σου πρόσωπα. <br />
<br />
Έτσι μπορεί φέτος, από ότι όλα δείχνουν μέχρι στιγμής να μείνω στη θλιβερή Αθήνα αλλά για του χρόνου θα βάλω σίγουρα στο πρόγραμμα λίγες μέρες διακοπές στον Πόρο και στις Σπέτσες!<br />
Ως τότε; Φάτε μάτια ψάρια..... Να ναι καλά οι πάμπολλες φωτογραφίες που έχω το συνήθειο να τραβάω όταν πάω κάπου!!! </div>Mίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5475664636750081538.post-72142024279499492552012-06-24T21:41:00.002+03:002012-07-31T15:24:51.789+03:00ΔΙΗΜΕΡΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΣΠ. ΜΑΡΙΝΑΤΟΥ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Είπα μια φορά να γράψω και κάτι σχετικό με τα ευρύτερα ενδιαφέροντά μου και για τις ασχολίες μου. Παρασκευή 22 και Σάββατο 23 Ιουνίου, πραγματοποιήθηκε στο πανεπιστήμιο Αθηνών, διήμερο συμπόσιο-συνέδριο στη μνήμη του μεγάλου αρχαιολόγου Σπυρίδωνος Μαρινάτου. Είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω με έναν διαφορετικό τρόπο, όντας στην υποδοχή των συνέδρων και των επισκεπτών, και πραγματικά θεωρώ ότι ήταν εμπειρία ζωής. Θα μου πείτε καλά για ένα συνέδριο κάνεις έτσι;<br />
<br />
Αυτό το συνέδριο,κατ' αρχάς, ήταν εξαιρετικά καλοστημένο από την οργανωτική επιτροπή, την οποία αποτελούσαν οι εξής άνθρωποι: 1) Ελένη Ματζουράνη, καθηγήτρια προϊστορικής αρχαιολογίας και πρόεδρος του τμήματος ιστορίας και αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ, 2) Νάγια Πολυχρονάκου-Σγουρίτσα, καθηγήτρια προϊστορικής αρχαιολογίας και διευθύντρια του τομέα αρχαιολογίας και ιστορίας της τέχνης, του τμήματος ιστορίας και αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ, 3)Λευτέρης Πλάτων, επίκουρος καθηγητής προϊστορικής αρχαιολογίας του τμήματος ιστορίας και αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ, 4)Δημήτρης Κυρτάτας, καθηγητής της ύστερης αρχαιότητας του τμήματος ιστορίας και αρχαιολογίας και κοινωνικής ανθρωπολογίας του πανεπιστημίου Θεσσαλίας και 5)Ναννώ Μαρινάτου, Professor and head of Classics, Department of Classics and Mediterranean Studies, University of Illinois, Chicago.<br />
<br />
Οι σύνεδροι, οι οποίοι έλαβαν λόγο στο βήμα, ήταν οι εξής: α) ο ακαδημαϊκός Σπύρος Ιακωβίδης, β) η Μαρία Παντελίδου- Γκόφα, γ) ο Στυλιανός Αλεξίου, δ) ο Χρήστος Ντούμας, ε) η Χαρά Τζαβέλλα-Evjen, στ) ο Γιάννης Λώλος, ζ) ο Κώστας Κοπανιάς, η) η Όλγα Παλαγγιά, θ) ο Χρύσανθος Κανελλόπουλος, ι) ο Γιώργος Τζωράκης, ια) ο Θεόδωρος Ηλιόπουλος, ιβ) ο Γιάννης Παπαδάτος, ιγ) η Κλαίρη Παλυβού, ιδ) η Γεωργία Κουρτέση-Φιλιππάκη, ιε) ο Γιώργος Βαβουρανάκης, ιστ) ο Χρήστος Μπουλώτης και ιζ) ο Ανδρέας Βλαχόπουλος και φυσικά εννοείται και όλοι όσοι αναφέρθηκαν παραπάνω, μέλη της οργανωτικής επιτροπής. Ενώ μας τίμησε ιδιαιτέρως με την παρουσία του ο Robin Hagg, που ήρθε από την Σουηδία καθώς και πληθώρα άλλων ονομάτων τα οποία είναι αδύνατο να τα θυμηθώ όλα τώρα και να τα αριθμήσω ένα-ένα σε αυτή την ανάρτηση.<br />
<br />
Το πιο σημαντικό, ίσως και πιο σημαντικό και από το γεγονός ότι όλοι είναι γνωστοί μεγάλοι αρχαιολόγοι, καθηγητές κλπ πέρα από τους τίτλους και την καριέρα που έχει ο καθένας τους είναι ότι πρώτα απ' όλα γνώρισα υπέροχους ανθρώπους, με χιούμορ, καλοσύνη, ευγένεια και ήθος. Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής, τί να το κάνεις να είναι κάποιος εξαίρετος επιστήμονας με πάμπολλες εργασίες, δημοσιεύσεις, άρθρα επί άρθρων και στην ουσία να μην είναι άνθρωπος, να είναι απρόσιτος και ιδιαίτερα να ναι απρόσιτος από τους νέους ανθρώπους. Χάνεται όλη η μαγεία! Οι διάλογοι, οι οποίοι πραγματοποιήθηκαν και στα διαλείμματα, πάμπολλοι και πάσης φύσεως. Το συναίσθημα που μου έμεινε είναι μία χαρά και ηρεμία, δεδομένου ότι βρίσκομαι στο μέσον μίας πάρα πολύ δύσκολης εξεταστικής περιόδου. Ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα, για το οποίο θυσίασα πολλές ώρες διαβάσματος, αλλά αυτά τα οποία κέρδισα είναι ανεκτίμητης σημασίας και όσα λόγια και να χρησιμοποιήσω θα είναι λίγα για να σας περιγράψω πόσο όμορφα νιώθω.<br />
<br />
Ήταν επίσης ένα δείγμα του ότι ακόμα και σε δύσκολους καιρούς (με την οικονομική κρίση η οποία μαστίζει τη χώρα μας, την κοινωνία η οποία είναι διχασμένη και επικρατεί ένα είδος αναρχίας και την ψυχολογία όλων που έχει φτάσει σε οριακά σημεία λίγο πριν από το να αρχίσουμε όλοι μαζί να παίρνουμε ψυχοφάρμακα και αντικαταθληπτικά) υπάρχουν πράγματα τα οποία γίνονται σε επιστημονικό και πολιτιστικό-πολιτισμικό επίπεδο που σου ανεβάζουν τη διάθεση, σου δίνουν λίγο κουράγιο να πάρεις μια ανάσα για να συνεχίσεις τον δύσκολο, ατομικό και συλλογικό, αγώνα! Πράγματα πολλά και όμορφα μπορούν να γίνουν σε όλους τους τομείς αρκεί να υπάρχει συνεργασία, καλή θέληση και όρεξη για δουλειά και επικοινωνία!<br />
<br />
Τέλος, για να μην μακρυγορώ άλλο, θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα αυτές τις δύο μέρες, την κυρία Ελένη Ματζουράνη και την κυρία Νάγια Σγουρίτσα, οι οποίες ήταν πολύ ζεστές και υπομονετικές μαζί μου καθώς και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κύριο Γιώργο Βαβουρανάκη, ο οποίος είναι αυτός που μου έστειλε το e-mail για το αν θα μπορούσα να βοηθήσω, διαφορετικά θα το ζούσα όλο αυτό υπό μία άλλη πολύ διαφορετική σκοπιά. Δεν θα μου είχε δοθεί η ευκαιρία να μιλήσω με όλους αυτούς τους ανθρώπους που είτε πλησίασα εγώ είτε σε λίγες περιπτώσεις ήρθαν και με πλησίασαν εκείνοι για να μοιραστούν μαζί μου μια μικρή ιστορία από την καριέρα τους, από την σταδιοδρομία τους και ακόμα και από τα φοιτητικά τους χρόνια.<br />
<br />
ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΗΤΑΝ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ!!!!!!<br />
</div>Mίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5475664636750081538.post-2433427076740190122012-06-06T15:59:00.001+03:002012-06-06T15:59:17.531+03:00Υπάρχουν άνθρωποι....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Υπάρχουν περίοδοι στην ζωή όλων μας που καλά είναι όλες οι κοινωνικές εκφάνσεις της ζωής μας, αλλά έρχεται και η στιγμή που πρέπει να δούμε λίγο που πατάμε και που βρισκόμαστε... Αυτό το διάστημα ποικίλει από άνθρωπο σε άνθρωπο, αλλά είναι απαραίτητο για την εσωτερική διοργάνωση του καθενός. Σε τέτοιες στιγμές βρίσκει κανείς μπροστά του ό,τι γκάφα έχει κάνει, ό,τι αληθινό και ό,τι ψεύτικο υπάρχει γύρω του αναγνωρίζοντάς το πολύ πιο εύκολα από όταν είσαι σε καθημερινή τριβή με αυτό. Για παράδειγμα, πόσοι δεν είχαμε την ανάγκη απομόνωσης και ενώ περιμέναμε ότι κάποιοι "φίλοι" θα ενδιαφερθούν να βοηθήσουν ή εν πάσει περιπτώσει να πάρουν ένα τηλέφωνο να δουν αν ζεις ή αν πέθανες, και ποτέ δεν έγινε κάτι τέτοιο. Και φυσικά μετά από όλο αυτό αρχίσαμε να ξεκαθαρίζουμε τί αξίζει να κρατήσουμε και τί όχι, τί είναι αληθινό και τί είναι ψεύτικο!<br />
Υπάρχουν επίσης άνθρωποι που τους θεωρούσαμε φίλους, όπως προείπα και παραπάνω, και τελικά δεν ήταν τίποτα παραπάνω από το να βρουν κάποιον να περνάνε τον ελεύθερο χρόνο μόνο με χαβαλέ. Υπάρχουν λίγοι ακόμα όμως που από εκεί που δεν το περιμένεις λόγω του ότι έχουν παρόμοια βιώματα, έχοντας ζήσει παρόμοιες καταστάσεις έρχονται, σου δίνουν το χέρι και σε τραβάνε μέσα από τον λάκκο με την κινούμενη άμμο που όσο μένεις τόσο βουλιάζεις περισσότερο. Φυσικά, σε καμία περίπτωση δεν περιστοιχιζόμαστε από ανθρώπους που είναι παρόμοιοι με εμάς, που έχουν ζήσει παρόμοιες εμπειρίες με εμάς, αλλά αυτοί οι άνθρωποι είναι που έχουν πάντα μια λίγο πιο ξεχωριστή θέση στην καρδιά του καθενός. Και συνήθως εμφανίζονται από το πουθενά, απότομα, αλλά δεν εξαφανίζονται καθόλου απότομα, ίσα ίσα αντιθέτως μένουν φίλοι και σύμμαχοι για μια ζωή, άσχετα όλα τα άλλα αν έρχονται και παρέρχονται. Και αυτό είναι και το ωραίο του πράγματος! Ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή έχεις έναν φίλο να μοιραστείς τον προβληματισμό σου, την λύπη σου και εννοείται την χαρά σου. Αυτόν τον φίλο είμαι χαρούμενη που τον βρήκα τόσο νωρίς στην ζωή μου, γιατί πολλές φορές φεύγει η ζωή πολλών ανθρώπων και ακόμα τον ψάχνουν.<br />
Υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να ναι τυλιγμένοι με την κάπα της δυστυχίας, είτε είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα είτε ένα φανταστικό δημιούργημα του μυαλού τους, και μόλις τους δώσει κάποιος μια αγκαλιά μεταμορφώνονται, ξεπηδάνε άμεσα από το μαύρο στο άσπρο σα να ήρθε η καλή νεράιδα με το μαγικό της ραβδάκι και έκανε το θαύμα της. Ωστόσο, χρείαζεται αυτό το έναυσμα για να ξεκολλήσουν από τον φαύλο κύκλο μιας αέναα δύσκολης και απροσπέλαστης κατάστασης.<br />
Τέλος, υπάρχουν, δυστυχώς, άνθρωποι που βλέπουμε καθημερινά να παρατάνε τον αγώνα της ζωής (γιατί τί άλλο είναι η ζωή πέρα από έναν συνεχή αγώνα εναλασσόμενης χαράς και λύπης;) απλά επειδή περνάνε άλλη μια δοκιμασία. Όλοι ανεξαιρέτως όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα, όσο μεγάλο ή μικρό και αν είναι, το φανταζόμαστε τεράστιο, κάτι που συνυπολογίζεται ως το τέλος του κόσμου, λ.χ. η οικονομική κατάσταση στην χώρα μας που έχει ήδη αριθμήσει εκατοντάδες αυτοκτονίες. Ωστόσο, δεν είναι λύση μια αυτοκτονία, δεν λύθηκε το πρόβλημα απλά επειδή εγώ, εσύ ή οποιοσδήποτε άλλος έβαλε τέρμα στη ζωή του. Για να έρθω στο παράδειγμα των αυτοκτονιών που βλέπουμε καθημερινά πλέον λόγω της οικονομικής κρίσης και που πολλές οικογένειες ζουν κάτω ή κοντά στο επίπεδο της φτώχειας (και η δική μου οικογένεια είναι μία από αυτές): έστω ότι ο κ. Κώστας που αντιμετωπίζει προβλήματα οικονομικά και δεν μπορεί να βρει δουλειά και... και... και... δεν μπορεί να αντέξει άλλο την κατάσταση και αυτοκτονεί. Τί έγινε; Λύθηκε το πρόβλημα της οικογένειας; Δεν νομίζω, γιατί μπορεί να μειώθηκε ένα πιάτο φαΐ από το τραπέζι, αλλά προέκυψαν πολλά άλλα έξοδα, όπως είναι αυτά της κηδείας, όπως είναι αυτά των όποιων χρεών είχε πίσω του ο κυρ Κώστας (γιατί δυστυχώς δεν υπάρχει Έλληνας σήμερα που να μην έχει κάποια χρέη είτε προς τράπεζες είτε οποιαδήποτε άλλη οφειλή). Υπάρχουν πάντα κάποιοι που θέλουν να βοηθήσουν και σίγουρα πρέπει να υπάρχουν κάποιοι από το περιβάλλον όλων μας που καλούνται και είναι πρόθυμοι να αναλάβουν το πιο δύσκολο έργο σε μια περίπτωση κάποιου ανθρώπου που περνάει τόσο δύσκολα. Αυτοί συνήθως δεν έχουν να σου δώσουν λεφτά ή ένα πιάτο φαΐ αλλά έχουν μια ανοιχτή αγκαλιά να σε περιμένει και ανοιχτά αυτιά για να σε ακούσουν και να προσπαθήσουν να βρουν μαζί σου μια λύση. Ο ένας με τον άλλον.... Μόνο αν βοηθηθούμε ο ένας με τον άλλον θα βγούμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο, αλλά να βοηθηθούμε όχι να καταλήξουμε πάλι να βγάζουμε τα μάτια μας, σαν να είμαστε σε εμφύλιο πόλεμο!</div>Mίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5475664636750081538.post-11663672278639060092012-05-10T15:54:00.004+03:002012-05-10T15:54:51.854+03:00Η Ευγενία όπως την γνώρισα εγώ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζω προσωπικά τον τελευταίο χρόνο, που την γνώριζα αρκετά χρόνια πριν κυρίως μέσα από την μουσική της πριν γίνει ευρέως γνωστή στα media,ο λογος για την Ευγενία Μανωλίδου!<br />
<br />
Αρκετό καιρό πίσω, θυμάμαι τον εαυτό μου να ψάχνω στο ίντερνετ σε μηχανές αναζήτησης για Έλληνες συνθέτες κλασσικής μουσικής για να έχω να ακούω την περίοδο των πανελληνίων όταν θα διαβάζω και ξαφνικά στο google μου εμφανίζει ένα όνομα, αυτό της Ευγενίας. Μπήκα στο σχετικό link από περιέργεια, ήταν το προσωπικό της site που είχε και μικρό δείγμα της δουλειάς της. Άρχιζα να ακούω που και που αυτά τα μικρά αποσπάσματα και έχοντας πάντα στο μυαλό μου να ψάξω να βρω κάπου να αγοράσω αυτά τα cd. Ο καιρός πέρασε και λόγω του φόρτου των πανελληνίων κ των πρώτων δύο ετών στη σχολή το άφησα στην άκρη, όταν ξαφνικά μια μέρα σε ένα ζάπινγκ στην τηλεόραση πέτυχα μια εκπομπή που έλεγε ότι προσεχώς θα ξεκινούσε μια νέα εκπομπή από κάποια με το όνομα Ευγενία Μανωλίδου. ΝΤΙΙΙΙΙΙΝ! ΚΑΜΠΑΝΑΚΙ! Κάποια στιγμή την είδαμε όλοι στη συμμετοχή της στο dancing with the stars και εκεί απέκτησε περισσότερους θαυμαστές από την Ελλάδα αν και ποτέ δεν έπαψαν κάποια κακοπροαίρετα σχόλια. Προσωπικά μου έβγαζε το πρόσωπο της μια ευγένεια και εξ αρχής μου έγινε ιδιαίτερα συμπαθής, οπότε και προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί της μέσω της σελίδας στο facebook που είχε δημιουργήσει εκείνη τη περίοδο, όπως και έγινε. Στην αρχή απαντούσε πολύ διστακτικά και τυπικά στην πορεία ανοίχτηκε και μου μιλούσε σα να ήμουν φίλη της.<br />
<br />
Μετά από αυτά ήθελα πάρα πολύ να τη γνωρίσω από κοντά να δω για τί άνθρωπο πρόκειται και ακόμα περισσότερο για να δω κατά πόσο ευσταθούν όλες αυτές οι άσχημες κριτικές. Έτσι κι έγινε, την γνώρισα στα γυρίσματα της εκπομπής που είχε πέρσι "dancing with the stars daily" και ειλικρινά αν μέχρι τότε την συμπαθούσα μία φορά, πλέον την λάτρεψα! Πιο θετικό, ευγενικό και όμορφο άνθρωπο, τόσο εξωτερικά όσο κυρίως και εσωτερικά, δεν έχω συναντήσει ποτέ ξανά. Έχει ήθος, αρχές και γερά θεμέλια που δημιούργησαν έναν δυνατό χαρακτήρα ο οποίος είναι ζηλευτός από πολλούς για αυτό πιθανόν και όλα αυτά τα αρνητικά σχόλια που έχω ακούσει κατά καιρούς... Φεύγοντας από εκεί, την επόμενη μέρα έτρεξα κατευθείαν να αγοράσω ένα-ένα όλα τα cd της όντας πλέον σίγουρη ότι αυτός ο χαρακτήρας συνοδεύει έναν άρτιο επαγγελματία, έναν άρτιο καλλιτέχνη. Και δεν έπεσα καθόλου έξω... Η μουσική αυτή είναι που με συνοδεύει πάντα και υπάρχει τόσο στο κινητό, στο mp3, στον υπολογιστή και σε όλες τις φάσεις της ζωής μου, βγάζοντας μου ένα γλυκό συναίσθημα και πολλές φορές φέρνοντας μου δάκρυα συγκίνησης στα μάτια αυτή η μουσική που σου δημιουργεί τόσο όμορφες εικόνες, τόσο γερά συναισθήματα!<br />
<br />
Σαν επίλογο θα ήθελα να πω για πολλοστή φορά για πόσο αξιόλογο άνθρωπο πρόκειται. Δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορώ να κρατήσω μια επαφή μαζί της και στα επόμενα χρόνια (έγω πάντως θα το επιδιώξω) πάντως αυτή τη μουσική και τοσό το ήθος όσο και η γλυκύτητα του χαρακτήρα που γνώρισα θα τα έχω για πάντα στην καρδιά μου! Όσο για αυτούς που κατά καιρούς βρίσκονται να βγάλουν την χολή τους, δεν πειράζει, δική τους ζήλια είναι, τα δέντρα που έχουν καρπό να δώσουν όλοι τα πετροβολούν που λέει και το τραγούδι. Τα δέντρα όμως που πέρα από τους καρπούς τους, έχουν και τις ρίζες τους βαθιά στη γη όσο και να φυσάει ο άνεμος δυνατά αυτά είναι ακλόνητα... Όλη η δύναμη όλων μας είναι στον χαρακτήρα που έχουμε χτίσει! ΕΥΓΕΝΙΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΔΥΝΑΤΑ!! :)</div>Mίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5475664636750081538.post-27167003529569444322012-03-16T00:20:00.001+02:002020-12-06T11:42:19.582+02:00HUGS!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span class="sqq">“<a class="sqq" href="http://thinkexist.com/quotation/fear_less-hope_more-eat_less-chew_more-whine_less/165900.html">Fear less, hope more; Eat less, chew more; Whine less, breathe more; Talk less, say more; Love more, and all good things will be yours</a>”</span><br />
<br />
<span class="sqq">Σκεφτόμαι πολύ, να γράψω θέλω... Να σου πω τί νιώθω! Εσύ θες να το ακούσεις όμως ή μήπως θα μιλάω σε έναν παγερά αδιάφορο τοίχο; Να σε πάρω αγκαλιά σα να μην υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο και να μείνω εκεί για ώρες. Μια αγκαλιά... Τί στοιχίζει μια αγκαλιά; Τίποτα από άποψη χρημάτων!</span><br />
<span class="sqq">Τί προσφέρει μια αγκαλιά; Καταιγίδα συναισθημάτων! Συναισθήματα που δεν μπορείς να τα νιώσεις ούτε μιλώντας, ούτε τραγουδώντας ούτε κάνοντας οτιδήποτε άλλο! Δοκιμάστε να αγκαλιάσετε έναν δικό σας άνθρωπο, έναν φίλο, έναν συγγενή, έναν απλό γνωστό που συμπαθείτε δεόντως.... Και παρατηρείστε.... Παρατηρείστε προσεχτικά την έκφραση πριν και μετά! Πόση χαρά έχει κανείς μετά από μια τόσο απλή πράξη αλλά τόσο γλυκιά και ουσιαστική! Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα εκείνη την ώρα... Όλα τα συναισθήματα εκδηλώνονται κ παίρνουν μορφή σε μια κίνηση που δεν χρειάζονται σε τίποτα οι λέξεις! Μια αγκαλιά την ημέρα, όλα τα προβλήματα κάνει πέρα!!!</span><br />
<span class="sqq">Από μικρό παιδί μου άρεσε όταν με αγκάλιαζε κάποιος, αλλά μεγαλώνοντας παρότι το ήθελα άρχισα να είμαι πολύ διστακτική, να κλείνομαι στον εαυτό μου. Μία πολύ καλή μου φίλη, μου έμαθε να τολμώ και πολλές φορές τολμώντας αντί να πάρω το 1 πράγμα που περίμενα, κατέληξα να παίρνω 10! Οπότε τολμήστε, δεν έχετε να χάσετε κάτι. Δεν χρειάζεται να μιλήσετε. Απλά Α Γ Κ Α Λ Ι Α Σ Τ Ε τον άλλον και θα καταλάβει πολλά περισσότερα από ότι να του εκμυστηρεύατε τα συναισθήματά σας επί ώρες. </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPOc-1G7VSlXNTeQb-nyP7ou8Lvbt7O91WvFkM4FzSFoyEbmsGFC9uq6hb_m0avYQ86kNFtqX3-NtpVYBTnyQvGKYSNuldt6lRvhptdK_Je2L3KESBLVureA5exzKtLQsPgt-5MdZZJPCG/s1600/large_dog-and-cat-hugWoofstock2004-320.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPOc-1G7VSlXNTeQb-nyP7ou8Lvbt7O91WvFkM4FzSFoyEbmsGFC9uq6hb_m0avYQ86kNFtqX3-NtpVYBTnyQvGKYSNuldt6lRvhptdK_Je2L3KESBLVureA5exzKtLQsPgt-5MdZZJPCG/s320/large_dog-and-cat-hugWoofstock2004-320.JPG" width="320" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_tq49UBFFqdjsK1qVzg41KBNWRPtTEXfJS5ShyphenhyphenR3GtUsmZRyLrTJC2M1Ck6p5kFTtue4nCRfsVD5DXriDMP16gY0Iv88hsU6wy07pJi_fjQGjCfks0L_XV_QR0P6mgIuAa_tpVjpUB6Vw/s1600/flat,550x550,075,f.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="236" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_tq49UBFFqdjsK1qVzg41KBNWRPtTEXfJS5ShyphenhyphenR3GtUsmZRyLrTJC2M1Ck6p5kFTtue4nCRfsVD5DXriDMP16gY0Iv88hsU6wy07pJi_fjQGjCfks0L_XV_QR0P6mgIuAa_tpVjpUB6Vw/s320/flat,550x550,075,f.jpg" width="320" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuPfoJB-yVMpOBh1B9LmlTOmX-1sBl6VTd0wY5gwub7tUhQpXmDAO-NEGbnpK7KdW9Di4wpnoMrOoSuuSMdRzjc6eNPJtLcCofpQWDqKuTJttB35t6rgZ2Y8yGSgZPGbMM1iH6KUHyg0bg/s1600/two-pandas-hug-on-tree.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuPfoJB-yVMpOBh1B9LmlTOmX-1sBl6VTd0wY5gwub7tUhQpXmDAO-NEGbnpK7KdW9Di4wpnoMrOoSuuSMdRzjc6eNPJtLcCofpQWDqKuTJttB35t6rgZ2Y8yGSgZPGbMM1iH6KUHyg0bg/s320/two-pandas-hug-on-tree.jpg" width="320" /></a></div><br /></div>Mίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5475664636750081538.post-39499474025493917092012-01-28T00:14:00.001+02:002012-01-28T00:16:06.621+02:00Πώς περνάνε τα χρόνια!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Πόσο εύκολα μπορεί μια απλή απογευματινή κουβέντα με την οικογένειά σου, γύρω από την καθημερινότητα να σε κάνει να λησμονήσεις παλιές και πιο όμορφες εποχές... Σήμερα το απόγευμα, ξεκίνησε σαν μια κοινή καθημερινή μέρα που μετά τις δουλειές κάθεσαι με την οικογένεια και συζητάς. Και κατέληξε σε θέματα πολύ λεπτά, ευαίσθητα και όμορφα που συνέβησαν πριν απο 8 και 5 χρόνια αντίστοιχα... Όταν ακόμα πήγαινα σχολείο. Μιλήσαμε για γεγονότα τα οποία τα θυμάμαι σαν χτες και τα αγαπάω σαν να γίνανε μόλις σήμερα.<br />
Πόσο απομακρυνόμαστε οι άνθρωποι άθελά μας καθώς περνάνε τα χρόνια, μεγαλώνοντας και αποκτώντας νέες και περισσότερες ευθύνες; Και δεν μιλάω για απλούς γνωστούς που ούτως ή άλλως αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε κι αυτό. Μιλάω για φίλους, για πολύ αγαπημένα άτομα που έχουν παίξει πρωτεύοντα ρόλο στη ζωή μας. Στην ουσία πότε δεν φεύγουν από την καρδιά και το μυαλό μας, αλλά όλο κάτι θα συμβεί και θα ξεχαστεί ένα τηλέφωνο, για ένα απλό "καλημέρα, τί κάνεις; είμαι εδώ σε θυμάμαι, σε σκέφτομαι και σε αγαπάω!".<br />
Συνειδητοποίησα, λοιπόν, ότι έκανα αυτό που πάντα κατηγορούσα και έλεγα ότι δεν θα το κάνω μεγαλώνοντας... Έχασα επαφή με άτομα που αγαπούσα και που αγαπάω ακόμα, παρότι δεν υπάρχει τηλεφωνική ή άλλη άμεση επαφή! Και κάπου εδώ είναι που έρχεται να μας χτυπήσει την πόρτα και η γνωστή "ρήση" του λαού, "εκτιμάς κάτι όταν το χάνεις"! Ακόμα και αν το αγαπούσες πάντα και αν το εκτιμούσες πάντα, όταν το χάνεις καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν κάτι περιστασιακό, επιφανειακό ή απλά παιδικό. Προσωπικά, μετά από τον σημερινό απολογισμό, αποφάσισα, ή μάλλον για να το πω πιο σωστά συνειδητοποίησα και θυμήθηκα, ότι οι ανθρώπινες και ζεστές επαφές δεν πρέπει να χάνονται πάσει θυσία. Και αν ακόμα αυτό συμβεί, από τις περιστασιακές καταστάσεις της ζωής, να μην φερθείς εγωιστικά και να κάνεις την πρώτη κίνηση και να πάρεις εσύ αυτό το πρώτο τηλέφωνο. Και που ξέρεις; Μπορεί κι ο άλλος να ναι σε μια αντίστοιχη φάση και να σκέφτεται μήπως τον ξέχασες ή να "φοβάται" και να ντρέπεται να κάνει αυτή την κίνηση, πόσο μάλλον όταν έχουν περάσει 5 όλοκληρα χρόνια!<br />
Η ζωή είναι πολύ μικρή, μην αναβάλετε πράγματα που μπορείτε να κάνετε σήμερα. Μιλήστε με τα άτομα που αγαπάτε, σέβεστε και εκτιμάτε, ακόμα και αν έχετε καιρό να μιλήσετε μαζί τους, ακόμα και αν σκέφτεστε ότι μπορεί να μην σας θυμούνται μετά από τόσα χρόνια! Μπορεί ακριβώς τα ίδια να σκέφτονται και εκείνοι για εσάς! Καλό σας βράδυ! Να θυμάστε πάντα την αγάπη και τα πρόσωπα τα οποία σας την έδωσαν κάποτε, έστω και για μια μικρή περίοδο της ζωής σας! Η αγάπη όσο μικρή και να ναι, δεν παύει να ναι αγάπη, το πιο όμορφο συναίσθημα και το πιο ακριβό αλλά και φθηνό ταυτόχρονα! Δεν κοστίζει τίποτα να δώσετε αγάπη στα άτομα γύρω σας... Και εννοείται πως τους "οφείλετε" και μια μεγάλη αγκαλιά! </div>Mίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5475664636750081538.post-20926102108887724262011-11-15T13:18:00.000+02:002011-11-15T13:18:41.536+02:00Τα βάσανα του ελληνικού πανεπιστημίου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"> Έχουμε παρατηρήσει όλοι τον πολιτικό χαμό που υπάρχει εδώ και πολύ καιρό στην χώρα μας. Αλλά εγώ δεν θέλω να μιλήσω ιδιαίτερα για αυτό, υπάρχουν άλλοι περισσότερο σχετικοί και ειδικοί στο θέμα που μπορεί να βρει ο καθένας σε πάμπολλα sites και blogs. Θέλω να πω πως με επηρέασε εμένα αυτό.<br />
Σπουδάζοντας στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στην Φιλοσοφική σχολή και συγκεκριμένα στο τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας και Ιστορίας της τέχνης, επηρέασε άμεσα την ζωή μου το τελευταίο τρίμηνο. Όπως όλοι γνωρίζουν, περισσότερο ή λιγότερο, υπάρχει μια επαναληπτική εξεταστική τον Σεπτέμβρη.<br />
΄Ηταν λοιπόν να ξεκινήσω τις εξετάσεις μου στις 06/09/11. Αποφάσισαν όμως η σύγκλητος του πανεπιστημίου να κλείσει εις ένδειξη διαμαρτυρίας, για μια βδομάδα, την σχολή, λόγω του νέου νομοσχεδίου στην παιδεία. Βγάζουν λοιπόν εξ αρχής νέο πρόγραμμα, σύμφωνα με το οποίο θα ξεκινούσα στις 16/09/11 κ θα τελείωνα 06/10/11. Καλά ως εδώ;<br />
Μόλις λοιπόν άνοιξε η σχολή και τελείωσε το όλο θέμα των καθηγητών κλπ, αποφάσισαν τα κόμματα της νεολαίας του πανεπιστημίου να κάνουν μια συνέλευση για να αποφασίσουν αν θα παραμείνει ανοιχτό το πανεπιστήμιο ή θα γίνει κατάληψη... Με τα πολλά αποφασίζουν να πραγματοποιηθεί η κατάληψη για μια βδομάδα ακόμα οπότε και θα ξαναγίνει συνέλευση για εκ νέου απόφαση. Και την επόμενη βδομάδα αποφασίζουν να κλείσει η σχολή και ξανά μανά την επόμενη βδομάδα συνέλευση. Έρχεται η επόμενη βδομάδα και η μέρα της συνέλευσης και αποφασίζουν να ανοίξει η σχολή κυρίως γιατί πίστευαν ότι πλέον αυτή η εξεταστική έχει χαθεί (μην βαυκαλιζόμαστε, το όλο θέμα είναι για να μην διαβάσουν κάποιοι τεμπέληδες που είναι βολεμένοι με τα χαρτζιλίκια του μπαμπά και της μαμάς). Αποφασίζουν λοιπόν οι καθηγητές να στριμώξουν λίγο τα πράγματα για όλους μας και να γίνει η εξεταστική τα Σαββατοκύριακα. Έλα μου ντε όμως που δεν τους άρεσε όπως ήταν φυσικό και κάνουν νέα συνέλευση σε 4μέρες και φυσικά, ξανακλείνουν την σχολή για μια βδομάδα. Εκεί πλέον όλοι πιστέψαμε ότι όλα τελείωσαν και δεν σώζεται τίποτα.<br />
Μετά από μια βδομάδα ανοίγει πάλι η σχολή, αλλά οι καθηγητές δεν αποφάσισαν να παραιτηθούν εύκολα και βγαίνει πρόγραμμα εξετάσεων που ξεκινούσε απο 20/10/11 μέχρι 21-25/11/11. Εντάξει είπαμε όσοι ήδη έιχαμε διαβάσει και θέλαμε να έχουμε μια ευκαιρία να περάσουμε κάποια μαθήματα. Ξεκινήσαμε λοιπόν χωρίς άλλα θέματα, κάναμε δήλωση ποια 6μαθήματα θέλουμε να δώσουμε όσοι είμαστε από το 4ο έτος και πάνω! Δώσαμε κάποια μαθήματα, ανάλογα με το πρόγραμμα του καθενός και ήταν να δωθούν και κάποια μαθήματα την Κυριακή 13/11/11. Παραμονή της εξέτασης μας έρχεται όμως e-mail από τους καθηγητές ότι δεν θα πραγματοποιηθεί η εξέταση λόγω του μαραθωνίου που λάμβανε χώρα στο κέντρο της Αθήνας και θα ήταν αδύνατη η πρόσβαση μας προς το πανεπιστήμιο. Παίρνουν λοιπόν αναβολή κάποια μαθήματα για την Δευτέρα και κάποια άλλα για την επόμενη Δευτερα, 21/11/11. Την Δευτέρα όμως, προέκυψε άλλο θέμα, 3ήμερο κλείσιμο της σχολής λόγω της 17ης Νοεμβρίου από την Τρίτη ως και την Πέμπτη. Νέα αναβολή και των μαθημάτων που εξετάζονταν αυτές τις μέρες. Θεωρητικά τα μαθήματα που μεταφέρθηκαν για την Δευτερα 21/11/11 θα γινόντουσαν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ χωρίς άλλο πρόβλημα. Πάλι όμως δημιουργήθηκε πρόβλημα... Και την Δευτέρα θα γίνει πάλι συνέλευση των κομμάτων για να κλείσει η σχολή και να τεθεί υπό κατάληψη διότι δεν μας αρέσει φαντάζομαι "ο Παπαδήμος". Έτσι λοιπόν όπως τα πάντα είναι μετέωρα και δεν ξέρουμε ούτε για την ίδια μέρα τι πρόκειται να κάνουμε στην κοινωνικοπολιτική ζωή μας, έτσι δεν ξέρουμε αν κ πότε θα γίνουν αυτές οι εξετάσεις... Η συνέχει επί των οθονών σας, σε λίγες μέρες!</div>Mίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5475664636750081538.post-22353577058277418762011-09-21T23:22:00.000+03:002011-09-21T23:22:51.930+03:00Και που σαι ακόμα καημένε...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Για να δούμε τι έχουμε... Μία κλειστή σχολή που μόλις χάθηκε μια εξεταστική και για το εξάμηνο αναμένουμε στο ακουστικό μας μέχρι νεοτέρας. Επίσης έχουμε ένα νέο φόρο κάθε ζυγή μερα (2,4,6,8 κ.ο.κ) και 11.000.000 απελπισμένους Έλληνες.<br />
Αν είχα το πτυχίο στα χέρια μου αυτή τη στιγμή χωρίς δεύτερη σκέψη θα έφευγα για το εξωτερικό. Αν... Αν... Αν... Επειδή όμως δεν υπάρχουν όλα αυτά τα ΑΝ μένω στο καβούκι μου κλεισμένη χωρίς να τολμάω να κουνηθω. Δεν είναι μονο η έκρυθμη πολιτική κατάσταση που επικρατεί όλο αυτό το διάστημα που με έχει κάνει να απομονωθώ από όλους και από όλα μη βλέποντας φως να έρχεται από πουθενά. Είναι το θέμα ότι λόγω αυτής της κατάστασης έχουν μειωθεί κατα πολύ οι ψυχολογικές αντοχές. Τα προσωπικά προβλήματα πάσης φύσεως έρχονται δίπλα σου και μοιάζουν ίσως πολύ μεγαλύτερα από ότι πραγματικά είναι, λόγω των μειωμένων αντοχών. Το θέμα είναι ένα: ποια είναι τα ανθρώπινα όρια; Η κοινή απάντηση είναι ότι τα ανθρώπινα όρια είναι πολύ μεγαλύτερα από ότι πιστεύουμε ότι είναι. Αλλά πότε και πώς καταλαβαίνει κανείς ότι έφτασαν αυτά τα όρια και αν κάνεις ένα βήμα μπροστά υπάρχει η απόλυτη προσωπική και συναισθηματική κατάρρευση;<br />
Σήμερα διάβασα ένα άρθρο που έλεγε πόσο έχουν αυξηθεί οι αυτοκτονίες λόγω της οικονομικής κατάστασης... Πράγμα πολύ λυπηρό. Σίγουρα ο θάνατος δεν είναι λύση, αλλά όταν σε πνίγουν όλα το βρίσκεις σαν διέξοδο. Σάμπως εκείνη την ώρα σκέφτεσαι καθαρά;<br />
Εύχομαι να υπήρχαν πραγματικοί φίλοι στις ζωές όλων μας, να υπήρχαν πραγματικά στηρίγματα και να μην έφτανε κανένας σε αυτό το σημείο. Προσωπικά έχω πάψει να ελπίζω. Πάντα βοηθούσα τους ανθρώπους γύρω μου χωρίς να περιμένω ανταπόδοση. Πλέον δεν μπορώ να εμπιστεύτω κανέναν, πληγώθηκα πολύ και από πολλές μεριές. Δεν το κρύβω είμαι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, αλλά δεν μπορώ ούτε να ζητήσω από κάποιον να με βοηθήσει. Ο καθένας με τη σειρά του έχει και αυτός τα δικά του 1002 προβλήματα.<br />
Ξέρω ξέρω, φίλε αναγνώστη, θα μου πεις υπομονή. Ε λοιπόν, εγώ πλέον δεν έχω άλλη υπομονή και δεν ξέρω που θα οδηγήσει πραγματικά αυτό. Δεν έχω δυνάμεις. Αλλά κι εσύ, φίλε αναγνώστη, σταμάτα να κάνεις άλλο υπομονή, όσο υπομένεις τόσο θα σε πατάνε κάτω και δεν θα σε αφήνουν να ανασάνεις. Ξεσηκώσου, αντίδρασε. Εγώ αντιδρώ. Μπορείς κι εσύ. Φυσικά όχι με τον τρόπο τον δικό μου, ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο. Δεν έχει σημασία όμως ο τρόπος, αλλά η αντίδραση. Έφοσον από κάπου έρχεται μια δράση, πρέπει να υπάρξει και μια αντίδραση, και με τους νόμους της φυσικής επιστήμης να το δει κάποιος. Αυτά από μένα, νομίζω ότι αρκούν, αρκέτα φλυάρησα και πάλι!<br />
Καλό κουράγιο σε όλους!!!</div>Mίνα Τσιμόγιαννηhttp://www.blogger.com/profile/06775881626827472571noreply@blogger.com0