Πόσο εύκολα μπορεί μια απλή απογευματινή κουβέντα με την οικογένειά σου, γύρω από την καθημερινότητα να σε κάνει να λησμονήσεις παλιές και πιο όμορφες εποχές... Σήμερα το απόγευμα, ξεκίνησε σαν μια κοινή καθημερινή μέρα που μετά τις δουλειές κάθεσαι με την οικογένεια και συζητάς. Και κατέληξε σε θέματα πολύ λεπτά, ευαίσθητα και όμορφα που συνέβησαν πριν απο 8 και 5 χρόνια αντίστοιχα... Όταν ακόμα πήγαινα σχολείο. Μιλήσαμε για γεγονότα τα οποία τα θυμάμαι σαν χτες και τα αγαπάω σαν να γίνανε μόλις σήμερα.
Πόσο απομακρυνόμαστε οι άνθρωποι άθελά μας καθώς περνάνε τα χρόνια, μεγαλώνοντας και αποκτώντας νέες και περισσότερες ευθύνες; Και δεν μιλάω για απλούς γνωστούς που ούτως ή άλλως αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε κι αυτό. Μιλάω για φίλους, για πολύ αγαπημένα άτομα που έχουν παίξει πρωτεύοντα ρόλο στη ζωή μας. Στην ουσία πότε δεν φεύγουν από την καρδιά και το μυαλό μας, αλλά όλο κάτι θα συμβεί και θα ξεχαστεί ένα τηλέφωνο, για ένα απλό "καλημέρα, τί κάνεις; είμαι εδώ σε θυμάμαι, σε σκέφτομαι και σε αγαπάω!".
Συνειδητοποίησα, λοιπόν, ότι έκανα αυτό που πάντα κατηγορούσα και έλεγα ότι δεν θα το κάνω μεγαλώνοντας... Έχασα επαφή με άτομα που αγαπούσα και που αγαπάω ακόμα, παρότι δεν υπάρχει τηλεφωνική ή άλλη άμεση επαφή! Και κάπου εδώ είναι που έρχεται να μας χτυπήσει την πόρτα και η γνωστή "ρήση" του λαού, "εκτιμάς κάτι όταν το χάνεις"! Ακόμα και αν το αγαπούσες πάντα και αν το εκτιμούσες πάντα, όταν το χάνεις καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν κάτι περιστασιακό, επιφανειακό ή απλά παιδικό. Προσωπικά, μετά από τον σημερινό απολογισμό, αποφάσισα, ή μάλλον για να το πω πιο σωστά συνειδητοποίησα και θυμήθηκα, ότι οι ανθρώπινες και ζεστές επαφές δεν πρέπει να χάνονται πάσει θυσία. Και αν ακόμα αυτό συμβεί, από τις περιστασιακές καταστάσεις της ζωής, να μην φερθείς εγωιστικά και να κάνεις την πρώτη κίνηση και να πάρεις εσύ αυτό το πρώτο τηλέφωνο. Και που ξέρεις; Μπορεί κι ο άλλος να ναι σε μια αντίστοιχη φάση και να σκέφτεται μήπως τον ξέχασες ή να "φοβάται" και να ντρέπεται να κάνει αυτή την κίνηση, πόσο μάλλον όταν έχουν περάσει 5 όλοκληρα χρόνια!
Η ζωή είναι πολύ μικρή, μην αναβάλετε πράγματα που μπορείτε να κάνετε σήμερα. Μιλήστε με τα άτομα που αγαπάτε, σέβεστε και εκτιμάτε, ακόμα και αν έχετε καιρό να μιλήσετε μαζί τους, ακόμα και αν σκέφτεστε ότι μπορεί να μην σας θυμούνται μετά από τόσα χρόνια! Μπορεί ακριβώς τα ίδια να σκέφτονται και εκείνοι για εσάς! Καλό σας βράδυ! Να θυμάστε πάντα την αγάπη και τα πρόσωπα τα οποία σας την έδωσαν κάποτε, έστω και για μια μικρή περίοδο της ζωής σας! Η αγάπη όσο μικρή και να ναι, δεν παύει να ναι αγάπη, το πιο όμορφο συναίσθημα και το πιο ακριβό αλλά και φθηνό ταυτόχρονα! Δεν κοστίζει τίποτα να δώσετε αγάπη στα άτομα γύρω σας... Και εννοείται πως τους "οφείλετε" και μια μεγάλη αγκαλιά!
Πόσο απομακρυνόμαστε οι άνθρωποι άθελά μας καθώς περνάνε τα χρόνια, μεγαλώνοντας και αποκτώντας νέες και περισσότερες ευθύνες; Και δεν μιλάω για απλούς γνωστούς που ούτως ή άλλως αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε κι αυτό. Μιλάω για φίλους, για πολύ αγαπημένα άτομα που έχουν παίξει πρωτεύοντα ρόλο στη ζωή μας. Στην ουσία πότε δεν φεύγουν από την καρδιά και το μυαλό μας, αλλά όλο κάτι θα συμβεί και θα ξεχαστεί ένα τηλέφωνο, για ένα απλό "καλημέρα, τί κάνεις; είμαι εδώ σε θυμάμαι, σε σκέφτομαι και σε αγαπάω!".
Συνειδητοποίησα, λοιπόν, ότι έκανα αυτό που πάντα κατηγορούσα και έλεγα ότι δεν θα το κάνω μεγαλώνοντας... Έχασα επαφή με άτομα που αγαπούσα και που αγαπάω ακόμα, παρότι δεν υπάρχει τηλεφωνική ή άλλη άμεση επαφή! Και κάπου εδώ είναι που έρχεται να μας χτυπήσει την πόρτα και η γνωστή "ρήση" του λαού, "εκτιμάς κάτι όταν το χάνεις"! Ακόμα και αν το αγαπούσες πάντα και αν το εκτιμούσες πάντα, όταν το χάνεις καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν κάτι περιστασιακό, επιφανειακό ή απλά παιδικό. Προσωπικά, μετά από τον σημερινό απολογισμό, αποφάσισα, ή μάλλον για να το πω πιο σωστά συνειδητοποίησα και θυμήθηκα, ότι οι ανθρώπινες και ζεστές επαφές δεν πρέπει να χάνονται πάσει θυσία. Και αν ακόμα αυτό συμβεί, από τις περιστασιακές καταστάσεις της ζωής, να μην φερθείς εγωιστικά και να κάνεις την πρώτη κίνηση και να πάρεις εσύ αυτό το πρώτο τηλέφωνο. Και που ξέρεις; Μπορεί κι ο άλλος να ναι σε μια αντίστοιχη φάση και να σκέφτεται μήπως τον ξέχασες ή να "φοβάται" και να ντρέπεται να κάνει αυτή την κίνηση, πόσο μάλλον όταν έχουν περάσει 5 όλοκληρα χρόνια!
Η ζωή είναι πολύ μικρή, μην αναβάλετε πράγματα που μπορείτε να κάνετε σήμερα. Μιλήστε με τα άτομα που αγαπάτε, σέβεστε και εκτιμάτε, ακόμα και αν έχετε καιρό να μιλήσετε μαζί τους, ακόμα και αν σκέφτεστε ότι μπορεί να μην σας θυμούνται μετά από τόσα χρόνια! Μπορεί ακριβώς τα ίδια να σκέφτονται και εκείνοι για εσάς! Καλό σας βράδυ! Να θυμάστε πάντα την αγάπη και τα πρόσωπα τα οποία σας την έδωσαν κάποτε, έστω και για μια μικρή περίοδο της ζωής σας! Η αγάπη όσο μικρή και να ναι, δεν παύει να ναι αγάπη, το πιο όμορφο συναίσθημα και το πιο ακριβό αλλά και φθηνό ταυτόχρονα! Δεν κοστίζει τίποτα να δώσετε αγάπη στα άτομα γύρω σας... Και εννοείται πως τους "οφείλετε" και μια μεγάλη αγκαλιά!
