Δική σου επιλογή

     Πολλές φορές μας συμβαίνουν πράγματα και φέρνουμε την καταστροφή, ενώ άλλες φορές πάλι τα αγνοούμε παντελώς σα να μην έγιναν ποτέ. Έχω καταλήξει, εδώ και λίγο καιρό, στο ότι όπως τα βλέπεις και τα σκέφτεσαι, έτσι και τα βιώνεις, χωρίς να σημαίνει ότι αυτή είναι και η πραγματικότητα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν πάντα ένας απαισιόδοξος άνθρωπος, με αποτέλεσμα να βλέπω γύρω μου τα πάντα να καταστρέφονται και όσο τα έβλεπα έτσι, τόσο χειρότερα γινόντουσαν. Κατά περιόδους προσπαθούσα να δω τα πράγματα από μια διαφορετική σκοπιά, λίγο πιο αισιόδοξη. Και τα κατάφερνα. Αλλά πάντα για λίγες ώρες, το πολύ για μία- δύο μέρες.
     Πολύ πρόσφατα με θυμήθηκε ένα παλιό πρόβλημα υγείας που είχα αμελήσει, μιας και δεν με ενοχλούσε. Είχα φρικτούς πόνους, που ευτυχώς με την πάροδο των ημερών έχουν μειωθεί αισθητά. Όλως περιέργως, δεν με κατέβαλε αυτό το περιστατικό, παρότι με τσάντισε, ομολογουμένως, πάρα πολύ. Μου έδωσε την ευκαιρία να κάτσω πολλές ώρες μόνη μου, να σκεφτώ 1002 πράγματα, να δω ποιοι είναι αυτοί που με αγαπούν και με νοιάζονται πραγματικά, να φτιάξω πλάνα για το χειμώνα που έρχεται και να αποφασίσω, τελικά, να δράσω στη ζωή με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από ό,τι μέχρι τώρα. Η καρδιά και η ψυχή δεν αλλάζουν, αλλά μπορεί να αλλάξει ο τρόπος σκέψης και αντιμετώπισης των όποιων προβλημάτων, που παρουσιάζονται στη ζωή ενός ανθρώπου. Ήταν για μένα πολύ καινούριο, και παράξενο, να βρίσκομαι τόσο πολύ έξω από τα νερά μου και να μη χάνω το χαμόγελό μου (εκτός από μία και μόνο πραγματικά δύσκολη μέρα). Βλέπω ότι αυτό με βοήθησε αρκετά. Φυσικά δεν έγινε κάποιο κλικ μέσα μου, ξαφνικά, αλλά σε αυτή τη πρώτη προσπάθεια με βοήθησαν, εν αγνοία τους, κάποιοι άνθρωποι που ήταν και είναι δίπλα μου αυτό το διάστημα. Ονόματα δεν θα πω, ξέρουν αυτοί που ενδιαφέρθηκαν, που μιλούσαμε, που επικοινωνούσαμε καθ' οποιονδήποτε τρόπο!
     Δεν γράφω όμως, αυτό το κείμενο, για να μιλήσω πάλι για μένα. Θέλω απλά να παραθέσω ένα κείμενο που μου το είχαν στείλει πριν αρκετά χρόνια με e-mail σε powerpoint και ενώ το είχα αγνοήσει τότε εντελώς, τώρα πια του δίνω άλλη αξία. Γιατί όλα είναι θέμα επιλογών. Δική σου επιλογή είναι αν θες να είσαι αισιόδοξος. Δική σου επιλογή είναι αν θες να είσαι απαισιόδοξος. Αλλά είναι επιλογή και όχι αναγκαστική συνθήκη, ακόμα και στις πιο δύσκολες περιπτώσεις.

"Ο Τζέρυ είναι ο μάνατζερ ενός εστιατορίου.
   Είναι πάντα σε πολύ καλή διάθεση!
   Αν κάποιος τον ρωτήσει τί κάνει αυτός θα
   απαντήσει: Αν μπορούσα να μαι καλύτερα,
   θα έπρεπε να έχω άλλον έναν Τζέρυ!
   Πολλοί από τους συναδέλφους του παραιτήθηκαν
   όταν αυτός άλλαζε αφεντικό, ώστε να τον
   ακολουθήσουν από εστιατόριο σε εστιατόριο!
   Γιατί; Διότι ο Τζέρυ ήταν παρακινητής από την
   φύση του. Αν κάποιος συνάδελφος είχε μια
   άσχημη μέρα, ο Τζέρυ ήταν εκεί για να του πει
   πως μπορεί να το δει από τη θετική πλευρά.
   Βλέποντας αυτή την κατάσταση, πήγα και τον
   ρώτησα ένα πρωί, από περιέργεια...
   Δεν το καταλαβαίνω.. Κανείς δεν μπορεί να
   είναι τόσο θετικό άτομο όλη την ώρα..
   Πώς το κάνεις αυτό;
   Ο Τζέρυ απάντησε: Κάθε πρωί που ξυπνώ
   έχω δύο επιλογές, να είμαι σε καλή ή σε κακή
   διάθεση. Πάντα διαλέγω να μαι σε καλή!
   Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, μπορώ να μαι
   το θύμα ή να διδάσκομαι κάτι από αυτό.
   Διαλέγω πάντα να διδάσκομαι κάτι.
   Κάθε φορά που κάποιος με πλησιάζει με
   παράπονα, μπορώ να επιλέξω να ακούω τα
   παράπονα αυτά ή να επισημάνω τη θετική
   πλευρά της ζωής. Πάντα διαλέγω τη θετική
   πλευρά.
   Μα δεν είναι πάντα τόσο εύκολο, απάντησα.
   Κι όμως είναι, απάντησε ο Τζέρυ.
   Η ζωή έχει να κάνει με επιλογές. Αν αφήσεις
   απ' έξω όλα τα σκουπίδια, όλες οι καταστάσεις
   καταλήγουν σε δύο επιλογές. Εσύ διαλέγεις
   πως να αντιδράσεις σε όλες τις καταστάσεις.
   Εσύ διαλέγεις πως οι άνθρωποι θα επηρεάσουν
   τη ζωή σου. Εσύ διαλέγεις αν θα είσαι σε καλή
   ή σε κακή διάθεση. Είναι δική σου επιλογή πως
   θα ζήσεις τη ζωή σου.
   Μερικά χρόνια αργότερα....
   Άκουσα ότι ο Τζέρυ έκανε κάτι κατά λάθος,
   που κανείς δε φανταζόταν ότι μπορεί να
   γίνει στις επιχειρήσεις των εστιατορίων.
   Άφησε ανοιχτή τη πίσω πόρτα του εστιατορίου του.
   Και μετά;;
   Νωρίς το πρωί τον λήστεψαν τρεις ένοπλοι άνδρες.
   Τί ήθελαν;
   Λεφτά!
   Όσο ο Τζέρυ προσπαθούσε να ανοίξει το
   χρηματοκιβώτιο, το χέρι του, τρέμοντας από
   νευρικότητα, γλίστρησε από τον συνδυασμό.
   Οι ληστές πανικόβλητοι τον πυροβόλησαν.
   Ευτυχώς τον βρήκαν γρήγορα και τον πήγαν
   γρήγορα στο νοσοκομείο.
   Μετά από 18 ώρες εγχείρηση και βδομάδες
   με εντατική παρακολούθηση, ο Τζέρυ βγήκε
   από το νοσοκομείο με σημάδια από τις σφαίρες
   να φαίνονται ακόμα στο σώμα του.
   Είδα τον Τζέρυ 6μήνες περίπου μετά το ατύχημα.
   Όταν τον ρώτησα τι κάνει, μου είπε:
   Αν μπορούσα να μαι καλύτερα θα είχα άλλον έναν
   Τζέρυ, θές να δεις τις ουλές μου;
   Αρνήθηκα να δω τις ουλές του, αλλά τον ρώτησα
   τί πέρασε από το μυαλό του, όταν γινόταν η ληστεία.
   Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι ότι έπρεπε
   να έχω κλειδώσει τη πίσω πόρτα, απάντησε.
   Μετά, όταν ήμουν ξαπλωμένος πάνω στο πάτωμα
   χτυπημένος, σκέφτηκα ότι έχω δύο επιλογές,
   να ζήσω ή να πεθάνω.
   Δεν φοβήθηκες; τον ρώτησα.
   Ο Τζέρυ συνέχισε, "οι τραυματιοφορείς ήταν
   υπέροχοι. Μου έλεγαν συνέχεια ότι θα γινόμουν
   καλά. Αλλά όταν με πήγαν στα εξωτερικά ιατρεία
   και είδα τις εκφράσεις των γιατρών όταν είδαν
   τα τραύματά μου, τότε φοβήθηκα πραγματικά.
   Στα μάτια τους διάβαζα... Είναι νεκρός."
   Ήξερα ότι έπρεπε να αναλάβω δράση!
   Τί έκανες, τον ρώτησα.
   Λοιπόν ήταν μια μεγάλη νοσοκόμα που μου
   έκανε ερωτήσεις φωνάζοντας και με ρώτησε
   "είσαι αλλεργικός σε κάτι;"
   Ναι, απάντησα!
   Οι γιατροί και οι νοσοκόμες σταμάτησαν ό,τι
   έκαναν σα να περίμεναν την απάντησή μου.
   Πήρα μια βαθιά αναπνοή και φώναξα:
   "ΣΦΑΙΡΕΣ"!
   Ενώ γελούσαν, τους είπα: "διαλέγω να ζήσω,
   παρακαλώ πολύ να με εγχειρήσετε σα να μαι
   ζωντανός και όχι πεθαμένος".
   Ο Τζέρυ έζησε χάρις στην ικανότητα των γιατρών
   και την καταπληκτική νοοτροπία του.
   Έμαθα από αυτόν ότι, κάθε μέρα επιλέγεις
   ή να αγαπήσεις τη ζωή σου ή να τη μισήσεις.
   Το μόνο πράγμα που είναι πραγματικά δικό σου
   και δεν μπορεί κανείς να σου το πάρει είναι
   η νοοτροπία σου.
   Έτσι λοιπόν, αν μπορείς να φροντίσεις για αυτό,
   η ζωή σου μπορεί να γίνει πιο εύκολη!"

Πάρτε το παράδειγμα του Τζέρυ και εφαρμόστε το. Δεν είναι εύκολο, το ξέρω. Και εγώ ακόμα στο πρώτο βήμα είμαι. Αλλά με ένα βήμα τη φορά, ανεβαίνοντας ένα μικρό σκαλί κάθε μέρα φτάνει κανείς και στην κορυφή της σκάλας. Και από εκεί από ότι όλα δείχνουν πρέπει να έχει υπέροχη θέα!
Καλό βράδυ και καλή εβδομάδα σε όλους!

Στις δύσκολες στιγμές

     Στις δύσκολες στιγμές ενός ανθρώπου, φαίνονται ποιοι είναι αυτοί που τον αγαπάνε πραγματικά και ποιοι ασχολούνται μαζί του μόνο και μόνο γιατί δεν έχουν κάτι καλύτερο, σε μια δεδομένη χρονική στιγμή, να κάνουν. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που αναθεωρείς όλη σου τη ζωή και όχι πάντα για κακό.
     Δύσκολη στιγμή μπορεί να θεωρηθεί οποιαδήποτε περίοδος της ζωής ενός ανθρώπου. Για μένα είναι ο τελευταίος μήνας, αρχικά με ξαφνική ασθένεια μιας φίλης και τώρα με επιδείνωση ενός παλιού ξεχασμένου προβλήματος δικού μου. Είναι βάλσαμο για την ψυχή μου όμως να γυρίζω από τους γιατρούς και να βλέπω 4-5 φίλους που περιμένουν πραγματικά με αγωνία και με αγάπη να μάθουν τί και πώς. Που είναι εκεί να με ακούσουν και να προσπαθήσουν να βοηθήσουν.
     Πρίν λίγο καιρό θεώρησα ότι δεν υπάρχει κανείς που να ενδιαφέρεται και να με αγαπάει πραγματικά. Ίσως να μην το έδειχναν όσοι το ένιωθαν για τον πολύ απλό και προφανή λόγο του ότι με έβλεπαν καλά, οπότε όλα ήταν πιο χαλαρά. Μόλις χρειάστηκα τη βοήθειά τους, όχι πολλά, ένα απλό και από καρδιάς ενδιαφέρον, εμφανίστηκαν οι άνθρωποι αυτοί και είναι δίπλα μου 24/7! Από κάποιους το περίμενα, από κάποιους άλλους πάλι όχι. Και εκεί είναι το πιο ωραίο, να βλέπει κανείς δίπλα του ανθρώπους που τους αγαπάει αλλά που δεν περιμένε ποτέ ότι θα τους έχει δίπλα του σε ό,τι και να χρειαστεί.
     Μία φίλη μου είπε μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου, αξίζει τον κόπο! Δεν ξέρω αν το έχω μάθει 23 χρόνια τώρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχω μάθει να εκτιμώ και να αγαπάω τους ανθρώπους που με περιβάλουν και που αξίζουν την προσοχή και την αγάπη μου. Μέσα από αυτούς αγαπάω και σέβομαι και τον εαυτό μου, έχω μάθει να δίνω. Και σίγουρα δεν θα μπορούσα να δώσω κάτι αν πρώτα δεν το έχω και να το έχω δουλέψει μέσα μου. Οπότε θεωρώ ότι είμαι σε καλό δρόμο!
     Πολλές φορές ακούγεται τετριμμένο και πολυφορεμένο το να λες πολλά ευχαριστώ σε έναν ή περισσότερους ανθρώπους. Δεν με απασχολεί! Έχω πολλά αρνητικά στον χαρακτήρα μου, αχάριστη και αδιάφορη για κάποια πρόσωπα ούτε υπήρξα μέχρι τώρα, ούτε έχω σκοπό να υπάρξω ξαφνικά στα 23 μου! Φυσικά ούτε αγαπάω τους πάντες και με τον ίδιο τρόπο, ούτε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άτομα που απεχθάνομαι. Όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι, και οι νέες εγγραφές στους καταλόγους με τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα, αλλά και ένας άλλος μεγάλος κατάλογος που γράφω όλους όσους μου έχουν φερθεί σκάρτα και δεν αξίζουν το ενδιαφέρον και την αγάπη μου. Αυτός ο δεύτερος κατάλογος είναι που πρέπει πάντα να προσέχουμε και να τον ανανεώνουμε διαρκώς με κάθε ευκαιρία, έχοντας ανοιχτά μάτια, αυτιά και νου και να προσέχουμε λυκοφιλίες! Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τον άλλο κατάλογο!

Ευχαριστώ όποιον και ό,τι έφερε κοντά μου αυτούς τους 4-5 ανθρώπους! Άσχετα από την όποια ιδιότητα- επάγγελμά τους είναι πάνω από όλα άνθρωποι!! Αυτούς λοιπόν φροντίζω να τους αγαπάω, να τους εκτιμάω όπως πρέπει και να φαίνεται! Για τους υπόλοιπους δε μου καίγεται καρφί ό,τι και να λένε ό,τι και να κάνουν. Ούτε μπορούμε να μαστε αγαπητοί σε όλους ούτε να τους αγαπάμε όλους.. Ο καθένας με ό,τι του ταιριάζει!
Αυτά από μένα!
Καλό βράδυ σε όλους και καλό Σαββατοκύριακο!

Η ώρα των αναμνήσεων

     Κάθε καλοκαίρι που και πάλι μένω στην Αθήνα, χωρίς διακοπές, ξεθάβω παλιές φωτογραφίες από μίνι και μάξι ταξίδια! Και γιατί αυτό το καλοκαίρι να αποτελέσει εξαίρεση;

     Σήμερα κάνοντας ανασκαφή στα συρτάρια με τις φωτογραφίες, έπεσε πάνω σε αυτές από μονοήμερο ταξίδι στο Λουτράκι και ολιγοήμερες διακοπές στα Καμμένα Βούρλα το 2001 και από ολιγοήμερο ταξίδι στον Πόρο το 2005. Βρίσκει κανείς κρυμμένες αγάπες, σκέψεις και στιγμές μέσα σε αυτές τις φωτογραφίες και συνδέει αναμνήσεις του παρελθόντος με αγάπες και σκέψεις του παρόντος!

     Ας ξεκινήσω με τη μονοήμερη στο Λουτράκι, τέλη Ιουλίου το 2001.

Αυτή τη φωτογραφία την είχα τραβήξει γιατί είχα ερωτευτεί το τοπίο απέναντι, υπέροχο και μαγευτικό σα να βλέπεις εφέ από ταινίες... Κοιτώντας την σήμερα, δύσκολα ερωτεύομαι αυτή τη φωτογραφία για το τοπίο με τα βουνά απέναντι, σε σχέση με την ομορφιά και τη γλυκιά μελαγχολία που σου δημιουργεί το θέαμα των αναποδογυρισμένων βαρκών. Ο συννεφιασμένος ουρανός σου δίνει την εντύπωση ότι είναι μέσα Σεπτεμβρίου και όχι τέλη Ιουλίου. Μία πολύ όμορφη ανάμνηση από κείνες τις μέρες που είμασταν μαζί με αγαπημένους φίλους που τώρα πια ζουν αρκετά μακρία απορροφημένοι με άλλες δικές τους ασχολίες.

     Η επόμενη φωτογραφία είναι τραβηγμένη λίγους μήνες αργότερα στα Καμμένα Βούρλα, 12 χρονών τότε, είχαμε πάει για λίγες μέρες ξεκούρασης πριν ξεκινήσουν τα σχολεία.

Αυτό ήταν το ξενοδοχείο που μέναμε τότε, αυτό με τους κίονες ιωνικού τύπου! Τη φωτογραφία όμως αυτή δεν την είχα τραβήξει ούτε για το ξενοδοχείο, ούτε για το βουνό που φαίνεται να ορθώνεται σα να ναι τοίχος πολυκατοικίας. Αυτή η καταπληκτική φωτογραφία είχε τραβηχτεί μόνο και μόνο για το λευκό αμάξι που είναι στην είσοδο του ξενοδοχείου. Ναι ναι, καλά ακούσατε. Αυτό το αμάξι άνηκε στο μικρό γιο του ιδιοκτήτη, τον Πέτρο, που τότε τον είχα ερωτευτεί πλατωνικά.
     Σήμερα, 11 χρόνια μετά αγαπάω τη διαρρύθμιση του ξενοδοχείου και ιδιαίτερα αυτούς τους κίονες στην πρόσοψη... Βλέπετε πλέον κυλάει στις φλέβες μου, αίμα μελλοντικού αρχαιολόγου, και κάθε άλλο παρά απαρατήρητο περνάει αυτή η φωτογραφία. Σήμερα, το μόνο που μου χαλάει αυτή τη φωτογραφία είναι αυτό το άσπρο αμάξι μπροστά στην είσοδο! Πώς αλλάζουν έτσι οι άνθρωποι περνώντας τα χρόνια...!

     Τέλος, θα αναφερθώ στην ολιγοήμερη απόδρασή μου στον Πόρο το 2005. Αρχικά ως μονοήμερη με το σχολείο, 1η λυκείου τότε, και λίγο καιρό μετά ένα τριήμερο οικογενειακά. Στην εκδρομή με το σχολείο μόνο ευχάριστα δεν είχα περάσει, έχοντας τους καθηγητές να μας απαγορεύουν να πάμε λίγο πιο πέρα από εκεί που θέλανε να κάτσουν οι ίδιοι και φυσικά να μην μας αφήνουν να περάσουμε με το καραβάκι απέναντι στον Γαλατά.

Ο Γαλατάς όπως φαίνεται από το λιμάνι του Πόρου!

Από το ρολόι με θέα το λιμάνι και τον Γαλατά απέναντι!

Το ρολόι πάνω από το λιμάνι!

Η παραλία στο Ασκέλι του Πόρου!

Το εστιατόριο Σαρωνικός στο Ασκέλι του Πόρου!

     Όλες αυτές οι φωτογραφίες είχαν τραβηχτεί για πολύ συγκεκριμένους λόγους η κάθε μία, αλλά λόγω και κάποιων δυσάρεστων αναμνήσεων και τις δύο φορές που είχα επισκεφθεί αυτό το νησί εκείνη τη χρονιά, προτίμησα απλά να τις καταχωνιάσω σε ένα συρτάρι! Η θεά Τύχη και κάποιες συγκυρίες τις έφεραν όμως και πάλι στην επιφάνεια χθες το βράδυ.
     Κοιτώντας τες μετά από τόσα χρόνια, αρχικά δυσκολεύτηκα να θυμηθώ που τις είχα τραβήξει, εκτός από αυτές που φαινόταν το ρολόι πάνω από το λιμάνι του Πόρου. Και όπως τις κοίταγα αναρωτιόμουν για λίγη ώρα ποιο ήταν αυτό το όμορφο μέρος που είχα τόσες φωτογραφίες και που δεν μπορούσα να θυμηθώ. Μέχρι που, ξαφνικά, ήρθε η "θεία έμπνευση". Μετά από τόσα χρόνια, έχω απωθήσει ό,τι άσχημο είχε συμβεί εκείνον τον καιρό σε αυτό το μέρος και μόνο όμορφα συναισθήματα μου δημιουργούνται κοιτώντας αυτές τις φωτογραφίες.
Έξτρα όμορφο είναι όταν ξέρεις ότι πέρα από μακρινούς συγγενείς έχουν ως τόπο καταγωγής αυτό το νησί και άλλα πολύ αγαπημένα σου πρόσωπα.

Έτσι μπορεί φέτος, από ότι όλα δείχνουν μέχρι στιγμής να μείνω στη θλιβερή Αθήνα αλλά για του χρόνου θα βάλω σίγουρα στο πρόγραμμα λίγες μέρες διακοπές στον Πόρο και στις Σπέτσες!
Ως τότε; Φάτε μάτια ψάρια..... Να ναι καλά οι πάμπολλες φωτογραφίες που έχω το συνήθειο να τραβάω όταν πάω κάπου!!!