Κάθε καλοκαίρι που και πάλι μένω στην Αθήνα, χωρίς διακοπές, ξεθάβω παλιές φωτογραφίες από μίνι και μάξι ταξίδια! Και γιατί αυτό το καλοκαίρι να αποτελέσει εξαίρεση;
Σήμερα κάνοντας ανασκαφή στα συρτάρια με τις φωτογραφίες, έπεσε πάνω σε αυτές από μονοήμερο ταξίδι στο Λουτράκι και ολιγοήμερες διακοπές στα Καμμένα Βούρλα το 2001 και από ολιγοήμερο ταξίδι στον Πόρο το 2005. Βρίσκει κανείς κρυμμένες αγάπες, σκέψεις και στιγμές μέσα σε αυτές τις φωτογραφίες και συνδέει αναμνήσεις του παρελθόντος με αγάπες και σκέψεις του παρόντος!
Ας ξεκινήσω με τη μονοήμερη στο Λουτράκι, τέλη Ιουλίου το 2001.
Αυτή τη φωτογραφία την είχα τραβήξει γιατί είχα ερωτευτεί το τοπίο απέναντι, υπέροχο και μαγευτικό σα να βλέπεις εφέ από ταινίες... Κοιτώντας την σήμερα, δύσκολα ερωτεύομαι αυτή τη φωτογραφία για το τοπίο με τα βουνά απέναντι, σε σχέση με την ομορφιά και τη γλυκιά μελαγχολία που σου δημιουργεί το θέαμα των αναποδογυρισμένων βαρκών. Ο συννεφιασμένος ουρανός σου δίνει την εντύπωση ότι είναι μέσα Σεπτεμβρίου και όχι τέλη Ιουλίου. Μία πολύ όμορφη ανάμνηση από κείνες τις μέρες που είμασταν μαζί με αγαπημένους φίλους που τώρα πια ζουν αρκετά μακρία απορροφημένοι με άλλες δικές τους ασχολίες.
Η επόμενη φωτογραφία είναι τραβηγμένη λίγους μήνες αργότερα στα Καμμένα Βούρλα, 12 χρονών τότε, είχαμε πάει για λίγες μέρες ξεκούρασης πριν ξεκινήσουν τα σχολεία.
Αυτό ήταν το ξενοδοχείο που μέναμε τότε, αυτό με τους κίονες ιωνικού τύπου! Τη φωτογραφία όμως αυτή δεν την είχα τραβήξει ούτε για το ξενοδοχείο, ούτε για το βουνό που φαίνεται να ορθώνεται σα να ναι τοίχος πολυκατοικίας. Αυτή η καταπληκτική φωτογραφία είχε τραβηχτεί μόνο και μόνο για το λευκό αμάξι που είναι στην είσοδο του ξενοδοχείου. Ναι ναι, καλά ακούσατε. Αυτό το αμάξι άνηκε στο μικρό γιο του ιδιοκτήτη, τον Πέτρο, που τότε τον είχα ερωτευτεί πλατωνικά.
Σήμερα, 11 χρόνια μετά αγαπάω τη διαρρύθμιση του ξενοδοχείου και ιδιαίτερα αυτούς τους κίονες στην πρόσοψη... Βλέπετε πλέον κυλάει στις φλέβες μου, αίμα μελλοντικού αρχαιολόγου, και κάθε άλλο παρά απαρατήρητο περνάει αυτή η φωτογραφία. Σήμερα, το μόνο που μου χαλάει αυτή τη φωτογραφία είναι αυτό το άσπρο αμάξι μπροστά στην είσοδο! Πώς αλλάζουν έτσι οι άνθρωποι περνώντας τα χρόνια...!
Τέλος, θα αναφερθώ στην ολιγοήμερη απόδρασή μου στον Πόρο το 2005. Αρχικά ως μονοήμερη με το σχολείο, 1η λυκείου τότε, και λίγο καιρό μετά ένα τριήμερο οικογενειακά. Στην εκδρομή με το σχολείο μόνο ευχάριστα δεν είχα περάσει, έχοντας τους καθηγητές να μας απαγορεύουν να πάμε λίγο πιο πέρα από εκεί που θέλανε να κάτσουν οι ίδιοι και φυσικά να μην μας αφήνουν να περάσουμε με το καραβάκι απέναντι στον Γαλατά.
Ο Γαλατάς όπως φαίνεται από το λιμάνι του Πόρου!
Από το ρολόι με θέα το λιμάνι και τον Γαλατά απέναντι!
Το ρολόι πάνω από το λιμάνι!
Η παραλία στο Ασκέλι του Πόρου!
Το εστιατόριο Σαρωνικός στο Ασκέλι του Πόρου!
Όλες αυτές οι φωτογραφίες είχαν τραβηχτεί για πολύ συγκεκριμένους λόγους η κάθε μία, αλλά λόγω και κάποιων δυσάρεστων αναμνήσεων και τις δύο φορές που είχα επισκεφθεί αυτό το νησί εκείνη τη χρονιά, προτίμησα απλά να τις καταχωνιάσω σε ένα συρτάρι! Η θεά Τύχη και κάποιες συγκυρίες τις έφεραν όμως και πάλι στην επιφάνεια χθες το βράδυ.
Κοιτώντας τες μετά από τόσα χρόνια, αρχικά δυσκολεύτηκα να θυμηθώ που τις είχα τραβήξει, εκτός από αυτές που φαινόταν το ρολόι πάνω από το λιμάνι του Πόρου. Και όπως τις κοίταγα αναρωτιόμουν για λίγη ώρα ποιο ήταν αυτό το όμορφο μέρος που είχα τόσες φωτογραφίες και που δεν μπορούσα να θυμηθώ. Μέχρι που, ξαφνικά, ήρθε η "θεία έμπνευση". Μετά από τόσα χρόνια, έχω απωθήσει ό,τι άσχημο είχε συμβεί εκείνον τον καιρό σε αυτό το μέρος και μόνο όμορφα συναισθήματα μου δημιουργούνται κοιτώντας αυτές τις φωτογραφίες.
Έξτρα όμορφο είναι όταν ξέρεις ότι πέρα από μακρινούς συγγενείς έχουν ως τόπο καταγωγής αυτό το νησί και άλλα πολύ αγαπημένα σου πρόσωπα.
Έτσι μπορεί φέτος, από ότι όλα δείχνουν μέχρι στιγμής να μείνω στη θλιβερή Αθήνα αλλά για του χρόνου θα βάλω σίγουρα στο πρόγραμμα λίγες μέρες διακοπές στον Πόρο και στις Σπέτσες!
Ως τότε; Φάτε μάτια ψάρια..... Να ναι καλά οι πάμπολλες φωτογραφίες που έχω το συνήθειο να τραβάω όταν πάω κάπου!!!
Σήμερα κάνοντας ανασκαφή στα συρτάρια με τις φωτογραφίες, έπεσε πάνω σε αυτές από μονοήμερο ταξίδι στο Λουτράκι και ολιγοήμερες διακοπές στα Καμμένα Βούρλα το 2001 και από ολιγοήμερο ταξίδι στον Πόρο το 2005. Βρίσκει κανείς κρυμμένες αγάπες, σκέψεις και στιγμές μέσα σε αυτές τις φωτογραφίες και συνδέει αναμνήσεις του παρελθόντος με αγάπες και σκέψεις του παρόντος!
Ας ξεκινήσω με τη μονοήμερη στο Λουτράκι, τέλη Ιουλίου το 2001.
Η επόμενη φωτογραφία είναι τραβηγμένη λίγους μήνες αργότερα στα Καμμένα Βούρλα, 12 χρονών τότε, είχαμε πάει για λίγες μέρες ξεκούρασης πριν ξεκινήσουν τα σχολεία.
Σήμερα, 11 χρόνια μετά αγαπάω τη διαρρύθμιση του ξενοδοχείου και ιδιαίτερα αυτούς τους κίονες στην πρόσοψη... Βλέπετε πλέον κυλάει στις φλέβες μου, αίμα μελλοντικού αρχαιολόγου, και κάθε άλλο παρά απαρατήρητο περνάει αυτή η φωτογραφία. Σήμερα, το μόνο που μου χαλάει αυτή τη φωτογραφία είναι αυτό το άσπρο αμάξι μπροστά στην είσοδο! Πώς αλλάζουν έτσι οι άνθρωποι περνώντας τα χρόνια...!
Τέλος, θα αναφερθώ στην ολιγοήμερη απόδρασή μου στον Πόρο το 2005. Αρχικά ως μονοήμερη με το σχολείο, 1η λυκείου τότε, και λίγο καιρό μετά ένα τριήμερο οικογενειακά. Στην εκδρομή με το σχολείο μόνο ευχάριστα δεν είχα περάσει, έχοντας τους καθηγητές να μας απαγορεύουν να πάμε λίγο πιο πέρα από εκεί που θέλανε να κάτσουν οι ίδιοι και φυσικά να μην μας αφήνουν να περάσουμε με το καραβάκι απέναντι στον Γαλατά.
Όλες αυτές οι φωτογραφίες είχαν τραβηχτεί για πολύ συγκεκριμένους λόγους η κάθε μία, αλλά λόγω και κάποιων δυσάρεστων αναμνήσεων και τις δύο φορές που είχα επισκεφθεί αυτό το νησί εκείνη τη χρονιά, προτίμησα απλά να τις καταχωνιάσω σε ένα συρτάρι! Η θεά Τύχη και κάποιες συγκυρίες τις έφεραν όμως και πάλι στην επιφάνεια χθες το βράδυ.
Κοιτώντας τες μετά από τόσα χρόνια, αρχικά δυσκολεύτηκα να θυμηθώ που τις είχα τραβήξει, εκτός από αυτές που φαινόταν το ρολόι πάνω από το λιμάνι του Πόρου. Και όπως τις κοίταγα αναρωτιόμουν για λίγη ώρα ποιο ήταν αυτό το όμορφο μέρος που είχα τόσες φωτογραφίες και που δεν μπορούσα να θυμηθώ. Μέχρι που, ξαφνικά, ήρθε η "θεία έμπνευση". Μετά από τόσα χρόνια, έχω απωθήσει ό,τι άσχημο είχε συμβεί εκείνον τον καιρό σε αυτό το μέρος και μόνο όμορφα συναισθήματα μου δημιουργούνται κοιτώντας αυτές τις φωτογραφίες.
Έξτρα όμορφο είναι όταν ξέρεις ότι πέρα από μακρινούς συγγενείς έχουν ως τόπο καταγωγής αυτό το νησί και άλλα πολύ αγαπημένα σου πρόσωπα.
Έτσι μπορεί φέτος, από ότι όλα δείχνουν μέχρι στιγμής να μείνω στη θλιβερή Αθήνα αλλά για του χρόνου θα βάλω σίγουρα στο πρόγραμμα λίγες μέρες διακοπές στον Πόρο και στις Σπέτσες!
Ως τότε; Φάτε μάτια ψάρια..... Να ναι καλά οι πάμπολλες φωτογραφίες που έχω το συνήθειο να τραβάω όταν πάω κάπου!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου