Η χαρά του να δίνεις

Μία φορά κι έναν καιρό ήταν μια παρέα αποτελούμενη από τέσσερα άτομα. Τέσσερα άτομα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. 

Ο ένας γκρίνιαζε, έκλαιγε, ήταν γενικά απαισιόδοξος, είτε είχε κάποιο πραγματικό πρόβλημα είτε όχι. Ο δεύτερος ήταν ο καβγατζής της παρέας που με κάθε λόγο και αφορμή συνεχώς έβριζε, φώναζε. Ο τρίτος ήταν ο πιο κλεισμένος στον εαυτό του. Τι να έκανε άλλωστε με αυτούς που είχε μπλέξει; Δεν ήταν δυνατόν να τον "ξεκλειδώσουν". Μιλούσε μόνο όταν ήταν απαραίτητο και ποτέ για σοβαρά, κατ' αυτόν, θέματα μιας και ο ένας θα έφερνε την καταστροφή και ο άλλος θα ξεκινούσε φασαρίες.

Υπήρχε και ένας τέταρτος η ήσυχη (και όμορφη) δύναμη, ο οποίος ήταν αισιόδοξος, χαμογελαστός, με έναν καλό λόγο πάντα για όλους. Έκλαιγαν; Έτρεχε να παρηγορήσει. Φώναζαν; Έτρεχε να λύσει τις όποιες διαφορές όμορφα κι ωραία. Συνεχώς ενθάρρυνε και βοηθούσε όλους τους φίλους και γνωστούς, κι όχι μόνο τα άτομα της παρέας. Στον μόνο που δεν πολυπλησίαζε ήταν σε αυτόν που ήταν ο κλεισμένος στον εαυτό του. Δεν ήξερε τι να του πει και τι να του κάνει. Μέχρι που..... Μέχρι που κάποια στιγμή βρέθηκαν οι δυο τους. Συζήτησαν αρχικά περί ανέμων και υδάτων μέχρι που ξαφνικά έγινε το κλικ και ο μαγκωμένος φίλος της παρέας άρχισε να ξεκλειδώνει, χωρίς εμφανή σημάδια αρχικά. 

Ο καιρός περνούσε και φαινομενικά τίποτα δεν άλλαζε σε αυτή την ετερόκλητη παρέα. 

Κάποια στιγμή ο δυνατός, αισιόδοξος, καλοσυνάτος και πάντα πρόθυμος να βοηθήσει ήρθε αντιμέτωπος με ένα μεγάλο πρόβλημα, κάτι που όμοιό του μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε κληθεί να αντιμετωπίσει. Δεν μπορούσε πλέον να δώσει χαρά, βοήθεια και λύσεις στα προβλήματα των φίλων του. Άρχισε να απομακρύνεται. Μέχρι που..... Μέχρι που έγινε το θαύμα- το θαύμα που χρωστάει η ζωή σε αυτούς τους ανθρώπους. Ο γκρινιάρης σταμάτησε να γκρινιάζει, ο καβγατζής ηρέμησε και άρχιζε να σκέφτεται και να συζητάει. Ο "κλειστός" άρχισε να ανοίγεται και να προσπαθεί να συζητήσει και να ενωθεί με τους άλλους δύο για να κάνουν μια έκπληξη στον φίλο τους που τόσο τους είχε ανάγκη. 

Έτσι λοιπόν αποφάσισαν να του κάνουν μικρές εκπλήξεις. Η αγωνία, η στενοχώρια για τον φίλο τους, αλλά και η αγάπη τους γι αυτόν τους ένωσε ώστε να ξεχάσουν τα δικά τους προβλήματα και να δώσουν λίγη χαρά, αγάπη και βοήθεια σε αυτόν που τους βοηθούσε μέχρι τώρα. 

Οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες και εν τέλει τα χρόνια περνούσαν. Οι τρεις αυτοί άνθρωποι έγιναν ένας.... ένας άνθρωπος που από τη μία γκρίνιαζε, από την άλλη τσακωνόταν, από την τρίτη δεν έκανε καμία προσπάθεια να βοηθήσει τους άλλους να τον πλησιάσουν και να τον γνωρίσουν. Ένας άνθρωπος που άφησε στην άκρη όλα τα δικά του προβλήματα και που ξαφνικά έγινε ότι και ο φίλος του. Άρχισε να ναι χαμογελαστός, ήρεμος και πάντα πρόθυμος να βοηθήσει. Άλλαξε η ζωή του προς το καλύτερο. 

Και το σημαντικότερο; Βρήκε έναν φίλο για μια ζωή! Βρήκε επίσης το νόημα της ζωής.... Προβλήματα πάντα θα υπάρχουν, άγχη, στενοχώριες, λόγοι για να κλαίει, να στενοχωριέται, να θυμώνει και να μην ανοίγεται. Το θέμα είναι να τα ξεπερνάς όλα αυτά και να είσαι εκεί για τους λίγους και εκλεκτούς, για τον έναν φίλο που ήταν εκεί για σένα και ας το έκανε ασυναίσθητα και να μην έχει καταλάβει ακόμα αν και τι έχει κάνει. Η χαρά του να δίνεις ξεπερνάει οποιαδήποτε άλλη χαρά. Σε κάνει άλλον άνθρωπο. Καλύτερο; Έτσι πιστεύω!