Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

ΠΑΙΔΕΙΑ: Οδηγός που να αποδιοργανώσετε μια χώρα σε χρόνο dt

Με αφορμή όλα όσα διαδραματίζονται το τελευταίο διάστημα στον τομέα της παιδείας αποφάσισα να γράψω αυτή την ανάρτηση. Παρατηρώ τις εξελίξεις το τελευταίο διάστημα. Άλλες με επηρεάζουν άμεσα, άλλες έμμεσα, άλλες καθόλου, αλλά δεν περνάνε απαρατήρητες, όπως και να έχει.
Παιδέια! Ο χαμός προσωποποιημένος. Λόγω της περιβόητης διαθεσιμότητας, ξεκίνησαν κινητοποιήσεις από 9-10 Σεπτεμβρίου και συνεχίζονται ακόμα και τώρα που μιλάμε. Δεν αντιλέγω, είναι πολύ σοβαρό το θέμα, διότι πρακτικά δεν θα μπορούν να λειτουργούν τα πανεπιστήμια ομαλά με περικοπές τόσο μεγάλου αριθμού προσωπικού. Ήδη δεν μπορούσε να γίνει σωστή και καλή δουλειά και να εξυπηρετηθούν επαρκώς οι φοιτητές και οι καθηγητές. Τώρα ένα παραπάνω. Ωστόσο, μετράμε ήδη 13 εβδομάδες κινητοποιήσεων με κλειστό το πανεπιστήμιο και το πολυτεχνείο Αθηνών και ΤΙΠΟΤΑ άλλο. Δεν προχωρούν σε διάλογο, με εξαίρεση την τελευταία εβδομάδα που είδαμε και ακούσαμε τί έγινε όταν οι περισσότεροι από τους διοικητικούς ήθελαν να συνεχίσουν την απεργία, αλλά με προσωπικό ασφαλείας. Να μπορούν να πραγματοποιούνται μαθήματα και, το πιο σημαντικό, να μπορούν οι καθηγητές να μπουν στα γραφεία τους. Θεωρώ απαράδεκτη τη στάση τους. Ναι, μόνο με αδιαλαξία ίσως κερδίσουν κάτι, αλλά υπάρχει και πιο ήπια μορφή διαμαρτυρίας. Είδε κανείς σας να ιδρώνει το αυτί κανενός; Να αλλάξει κάτι 13εβδομάδες τώρα;
Από την άλλη, πάλι, κάποια εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν τα έχουν ακουμπήσει καθόλου (βλ. πανεπιστήμιο Καλαμάτας, Πάντειος). Γιατί άραγε; Είναι μήπως τα πιο σημαντικά τμήματα; Όχι φυσικά. Απλά όλοι ξέρουμε ποιανού τόπος είναι η Καλαμάτα και πόσοι υπουργοί και βουλευτές είναι "καθηγητές"-φαντάσματα στα τμήματα της Παντείου.
'Ενα είναι το σίγουρο. Αποσαθρώνουν την παιδεία από τις ρίζες της. Την αποτελειώνουν θα έλεγα, με συνοπτικές διαδικασίες. Ένα είναι το σίγουρο. Αποσαθρώνουμε μόνοι μας, ακόμα πιο γρήγορα, ό,τι δεν κατάφεραν αυτοί (βλ. πολιτική ηγεσία του τόπου) να κάνουν σε ικανοποιητικό, για αυτούς, βαθμό. Πόσα παιδιά από επαρχία πληρώνουν νοίκια, λογαριασμούς απλά για να έχουν ένα σπίτι στην Αθήνα να κάθεται. Σα να μην έφταναν όλα τα άλλα οικονομικά -και όχι μόνο- προβλήματα που έχουν ήδη όλες οι οικογένειες. 
Πόσα παιδιά τελείωσαν το καλοκαίρι και θέλουν να ορκιστούν να πάρουν το πτυχίο για το οποίο κόπιασαν τόσα χρόνια. Πόσα παιδιά περίμεναν αυτή την τελευταία τους εξεταστική για να πάρουν το πτυχίο του. Πόσα παιδιά περίμεναν να περάσει η διατριβή τους για παραδώσουν τα χαρτιά στις εργασίες τους και να συνεχίσουν να έχουν δουλειά (πολλοί από αυτούς είναι πλέον άνεργοι). Πόσα παιδιά με όνειρα πέρασαν στο πανεπιστήμιο με όνειρα- τα οποία, εκ των πραγμάτων, θα τους τα τσεκουρώσουν μόλις ξεκινήσουν τα μαθήματα και δουν πως δουλεύει (ή καλύτερα δεν δουλεύει) το σύστημα- και πριν ξεκινήσουν κάν, πριν κάν γραφτούν στις σχολές τους βρίσκονται στον αέρα. Πόσα παιδιά που έχουν υποτροφίες από το εξωτερικό, και λογοδοτούν σε οργανισμούς του εξωτερικού, χρειάζονται να συνεχίσουν επίσημα την έρευνά τους για να συνεχίσουν να χρηματοδοτούνται και με όλα αυτά, είναι έτοιμοι να χάσουν τις επιδοτήσεις. Πόσα παιδιά.... Τόσα κι άλλα τόσα.
Εν τέλει, οι κύριοι και οι κυρίες που έχουν κλείσει το πανεπιστήμιο και το πολυτεχνείο της Αθήνας, πληρώνονται κανονικότατα και κάθονται στο σπιτάκι τους, ενίοτε και στις καφετέριες έχοντας λύσει το πρόβλημά τους. Κάποια άλλη απτή κινητοποίηση, μήπως είδε κανείς σας; Εδώ είχαν εξαγγείλει πορεία στο κέντρο της Αθήνας τον περασμένο μήνα και επειδή έτυχε να βρέχει, βαρέθηκαν τα πουλάκια μου να βγουν έξω, μην κρυώσουν κιόλας. Αυτοί είναι οι επαναστάτες μας!
Και απάντηση σε όλα αυτά; Καμία. Για το πρώτο δίμηνο τα ΜΜΕ δεν είχαν καμία είδηση (μόνο 1-2κανάλια περνούσαν το θέμα στα ψιλά χαρίζοντάς του 10-20δευτερόλεπτα). Οι φοιτητές των παρατάξεων, και όχι μόνο, μείναν άπραγοι μέχρι και την περασμένη βδομάδα, μέχρι που φοβήθηκαν ότι θα ανοίξει, επιτέλους, το πανεπιστήμιο και προέβηκαν σε κατάληψη- για να μαστε σίγουροι βρε αδερφέ, μην γίνει καμιά στραβή. Οι καθηγητές δεν μπορούν να μπουν στα γραφεία τους, διότι οι σχολές και οι πύλες φρουρούνται από μικρή μερίδα απεργών, οι οποίοι είναι έτοιμοι να τους λιντσάρουν, αλλά ακόμα και να περάσουν από το "μπλόκο" των απεργών οι είσοδοι στις σχολές είναι κλειδωμένες και οι καθηγητές έχουν μόνο κλειδιά για τα γραφεία τους. Τέλος, όλοι οι υπόλοιποι είναι εντελώς στον κόσμο τους... Με πρώτο και καλύτερο.... τον..... Πρύτανη του πανεπιστημίου Αθηνών! Ήταν τόσο κουρασμένος από τον μηδενικό διάλογο και τη μηδενική δουλειά όλο αυτό το διάστημα που αποφάσισε να πάει ένα ταξιδάκι στο εξωτερικό για να παίξει θέατρο και εκεί (γιατί εδώ παίζει θέατρο πολύ καιρό, κοροϊδεύοντάς μας κατάμουτρα).
ΚΑΙ ΝΑΙ, με όλα αυτά τα υπέροχα, νομίζω πως παίρνουμε μια πολύ καλή ιδέα όλοι μας, ότι αυτή η χώρα δεν θα πάει ποτέ μπροστά. Γιατί έχουμε αυτή την κωλο-νοοτροπία (ας μου επιτραπεί η λέξη) του Ελληναρά, δυστυχώς. Μας αρέσει να έχουμε πάντα σκοτάδι από πάνω μας. Δεν αλλάζουμε. Εκεί σε πείσμα της ανάπτυξης, μένουμε σταθεροί στην μιζέρια μας και την αυτοκαταστροφή μας. ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΣ!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου