May I have a hug, please?

Όταν βρίσκεται κανείς σε συστηματική ανάπαυση, κάθεται και σκέφτεται και ό,τι χαίρεται θυμάται! Σήμερα θα υμνήσω, και πάλι, ένα βιβλίο που το λατρεύω, που μου άλλαξε ριζικά τον τρόπο με τον οποίο δρω, και ναι, αν ενοχλεί κάποιους για το πως συμπεριφέρομαι τα τελευταία 2-3χρόνια, μπορούν όλοι μαζί να πάνε να δείρουν την Βιβή (αστειεύομαι φυσικά!)! Ο τίτλος του εν λόγω βιβλίου; "Μπορώ να έχω μια αγκαλιά παρακαλώ;"
Από την αρχή, ξεκινώντας να το διαβάσει κανείς γράφει κάτι που τότε έκανα περισσότερο, αν και είναι ένα διάστημα που πάλι το κάνω και με εκνευρίζω: από τότε που βγήκε το ευχαριστώ χάθηκε το σ'αγαπώ. Πόσες φορές δεν μας έχει τύχει να ξεκινάμε να γράφουμε ένα μήνυμα, ή κάτι τέλος πάντων, και ενώ πάμε να γράψουμε "σ'αγαπάω" τελικά γράφουμε "σε ευχαριστώ"; Τουλάχιστον προσωπικά πιάνω τον εαυτό μου τελευταία να το κάνω όλο και πιο συχνά και θέλω μια σφαλιάρα να συνέλθω. Αν θέλετε να βοηθήσετε, όσοι με ξέρετε προσωπικά, και σας πω ή σας γράψω "σ' ευχαριστώ" δώστε μου μια σφαλιάρα ή στην ανάγκη βρίστε με να συνέλθω!

Μέσα στις σελίδες αυτές βρήκα ένα ποίημα που αυτή τη περίοδο με εκφράζει περισσότερο από ποτέ.

Τί είναι όταν μια κλαις και μια γελάς;

Είναι που δεν ξέρεις τί θέλεις, 

που δεν ξέρεις που πας. 

Τί είναι όταν νιώθεις τον παλμό 

στο λαιμό να χτυπάει;

Είναι ψάρι σε γυάλα που σπαρταράει,

πουλί σε κλουβί που δεν κελαηδάει.

Τί είναι που μια πηγαίνεις και μια γυρίζεις;

Είναι που τον δρόμο σου ψάχνεις

και σε βέλος ελπίζεις.

Τί είναι,

όταν δεν ξέρεις αν μισείς ή αν αγαπάς,

όταν τη μία τρέχεις, την άλλη σταματάς.

Είναι

το ποτήρι της ψυχής που ξεχειλίζει

η ανοχή, που τον όρκο της σκίζει.

Είναι

η τόλμη που λύνει τα δεσμά.

Είναι

η άνοιξη, που στην καρδιά ξεκινά.

Τί' ναι αυτό που μια σε κάνει να πετάς

και μια να γονατίζεις;

Είναι η δύναμη που κουβαλάς,

πότε τη βλέπεις, πότε τη φτύνεις.

Τί είναι

όταν θες να ανοίξεις το παράθυρο να φύγεις,

να σκοτωθείς ή να πετάξεις;

Είναι

μια ψυχή ιδρωμένη που στη σάρκα δεν χωράει

και φωνάζει, ουρλιάζει, τον λυτρωμό της ζητάει.

Τί είναι

όταν θέλεις να βάλεις φωτιά,

να κάψεις, να καείς;

Είναι

το χαμόγελο που γλυκαίνει τον Κόσμο,

η ελπίδα κι η ανάσα της ζωής,

η ομορφιά της απρόβλεπτης καρδιάς,

της απείθαρχης ψυχής...

Κάθε λεπτό χαμένο, ένα δάκρυ χυμένο

και κάθε χτύπος της καρδιάς, μια ελπίδα ομορφιάς.

Τί χρειάζεται για να τα καταφέρεις;

Χρειάζεται ισορροπία.

Να αισθάνεσαι αρκετά δυνατός ώστε να μην φοβάσαι και αρκετά αδύναμος ώστε να μην φέρεσαι εγωιστικά. Να αισθάνεσαι αρκετά έξυπνος ώστε να τολμάς και αρκετά ανόητος ώστε να μην φέρεσαι ανόητα. Να αισθάνεσαι αρκετά ικανός ώστε να πραγματοποιείς και αρκετά ανίκανος ώστε να μην λαιμαργείς. Αρκετά πλούσιος ώστε να απολαμβάνεις και αρκετά φτωχός ώστε να προσπαθείς. Αρκετά εγωιστής ώστε να προχωράς και αρκετά μετριοπαθής ώστε να σέβεσαι. Αρκετά φιλόδοξος ώστε να παλεύεις και αρκετά μεγαλόψυχος ώστε να εκτιμάς και να απολαμβάνεις. Αρκετά "κακός" ώστε να προστατεύεσαι και αρκετά "καλός" ώστε να θυμάσαι, να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι.

Και χρειάζεται ακόμη να αισθάνεσαι...

Αρκετά παιδί ώστε να μπορείς να βλέπεις τη ζωή σαν ένα καινούριο βιβλίο και αρκετά μεγάλος ώστε να μπορείς να το διαβάσεις! Να γίνεσαι ένα με αυτό, να μη μένεις ξένος μέσα του. Να το ξεφυλλίζεις με αγάπη και όχι από απλή υποχρέωση. Να ξεχνάς όλα τα άλλα βιβλία και να το ζεις σαν να είναι αυτό το μοναδικό. Να μη μένεις θεατής αλλά να γίνεσαι εσύ ο πρωταγωνιστής του. Να μην το διαβάζεις για να πλουτίσεις με ακόμη έναν τίτλο την πνευματική σου βιβλιοθήκη, αλλά για να πάρεις και να δώσεις κάτι ωραίο από αυτό και σε αυτό.

Μέσα από αυτό το βιβλίο θυμήθηκα πολλά, κατάλαβα πολλά, άλλαξα πολλα (δυστυχώς, όμως, γυρνάω που και που στις παλιές κακές μου συνήθειες). Είναι ένα βιβλίο που πάντα έχει μια ξεχωριστή θέση μέσα μου και όχι μόνο στη βιβλιοθήκη μου. Χαίρομαι που όταν το διάβασα, θέλησα και επικοινώνησα με τη δημιουργό του, γνώρισα έναν υπέροχο άνθρωπο, έναν καλό φίλο (τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω)! 

Κάποια στιγμή διάβασα μέσα " αν κάποιοι γινόταν να δώσουν τη ζωή τους για τη ζωή ενός άλλου θα το έκαναν χωρίς δεύτερη σκέψη και νιώθοντας ικανοποίηση που έστω και με αυτό τον τρόπο, θα κατάφερναν να σώσουν τη ζωή του." Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι έκανα μια τέτοια κίνηση κάποια στιγμή και ποτέ δεν μαθεύτηκε (και ακόμα δεν έχει μαθευτεί στον άμεσο ενδιαφερόμενο, αλλά ούτε, εννοείται, και στον οικογενειακό περίγυρο). Είναι το μυστικό μου και το λέω σε εσάς, γιατί ούτε είστε ή γνωρίζετε αυτό το άτομο. Κάποια στιγμή ένας αγαπημένος μου άνθρωπος χρειαζόταν επειγόντως αίμα, δύο-τρεις φιάλες, για ένα χειρουργείο. Το έμαθα εντελώς τυχαία, πήγα στο νοσοκομείο, τσακώθηκα με 5-6γιατρούς και εν τέλει κατάφερα να τους πείσω να δώσω δύο μαζεμένες φιάλες για να σωθεί αυτό το άτομο. Μπορεί να σωνώταν ούτως ή άλλως, μπορεί πάλι και όχι. Εγώ είχα κάνει αυτό που ένιωθα τότε ως πρέπον και δεν το μετάνιωσα, και δεν το μετανιώνω, ούτε για ένα λεπτό. Μου είχαν αριθμήσει ένα σωρό κινδύνους οι γιατροί με αυτή μου την πράξη. Ε και; Αν χρειαζόταν και πάλι θα το έκανα. Δεν ξέρω αν είμαι τόσο καλή ώστε να το έκανα για τον οποιονδήποτε, αλλά σίγουρα για κάποιους ανθρώπους που είναι πολύ κοντά μου και τους νιώθω "οικογένειά" μου, θα το ξαναέκανα και πάλι δεν θα μάθαινε κανείς τίποτα. Στις εποχές που ζούμε, όλο και πιο δύσκολα συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν γίνεται και καθόλου. Οπότε απλά μην αφήνεται να περνάνε οι μέρες χωρίς να λέτε και να δείχνετε την αγάπη σας στους γύρω σας.

Για να προλάβω τυχόν αντιδράσεις που σίγουρα θα έρθουν από μια πλευρά, όχι δεν είμαι τόσο καλή και ευαίσθητη όσο δείχνω κάποιες φορές και σε κάποιους ανθρώπους. Απλά και ΜΟΝΟ ξέρω να αναγνωρίζω (ή έτσι πιστεύω) τους ανθρώπους που αξίζει να έχω δίπλα μου και να τους αγαπάω με ό,τι σημαίνει αυτό, όποια ιδιότητα και να έχουν (σύντροφοι, φίλοι, φίλες, συγγενείς, καθηγητές, μαθητές και πάει λέγοντας). Δεν είναι πολλά τα άτομα για τα οποία θα έκανα πάλι κάτι τέτοιο, ίσως είναι 1-2 μετρημένα, και είναι αυτά που αφήνω να γνωρίζουν ότι ό,τι και να χρειαστεί, θα είμαι εκεί, ανά πάσα ώρα και στιγμή. Και ναι, αυτή τη στιγμή φτάνω τα ώραια της "γλυκύτητας" και της "καλοσύνης" μου, και αρκετά για σήμερα!

Κλείνοντας, ήταν μια καλή ευκαιρία να (ξανα)πω στη φίλη μου τη Βιβή ένα μεγάλο ευχαριστώ και ότι την αγαπάω! Επειδή αν δεν είχε πέσει αυτό το βιβλίο στα χέρια μου, πολύ απλά, θα είχα μείνει για πολλά χρόνια ένας άνθρωπος περισσότερο κλειστός και φαινομενικά αχάριστος, που δεν χαμογέλαγε, δεν εκφραζόταν, και φυσικά, θα ήμουν ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Αγκαλιάστε, αγαπήστε και δείξτε το (μην το πείτε αν δεν μπορείτε, αλλά δείξτε το- και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να το δείξει κανείς από μια αγκαλιά;)

Όσο για αυτά τα 1-2άτομα, φροντίζω να γίνει κατανοητό πως ό,τι και να χρειαστεί είμαι εδώ!!Φροντίστε το και εσείς για όσους αγαπάτε!

Καλό βράδυ σε όλους σας!