Ειρήνη Βαρδάκη- Ένα αστέρι της ελληνικής λογοτεχνίας

Ειρήνη Βαρδάκη. Νέα, ωραία, ανερχόμενη, ταλαντούχα και πολλά υποσχόμενη συγγραφέας, ένας καταπληκτικός Άνθρωπος. Τα βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Bell: Κρυσταλλία (2017), Το ρ της ερωμένης (2018), Ανάρμοστον εστί (2019).

          Η έκπληξη τεράστια. Κατά την ταπεινή προσωπική μου γνώμη είναι ό,τι καλύτερο έχουμε σήμερα στην ελληνική λογοτεχνία, πόσο μάλλον στο ψυχολογικό θρίλερ. 

Ανάρμοστον εστί

          Μία γυναίκα, η Άννα, μετά από επίθεση που δέχτηκε βρίσκεται σε κώμα. Καταλαβαίνει τα πάντα, δεν μπορεί όμως να επικοινωνήσει με τους γύρω της. Το σώμα που της ανήκει δεν την υπακούει. Ο σύζυγος, ο Μάρκος, καταρρακωμένος θα βρει παρηγοριά στην κολλητή της φίλη, Έλλη. Ο γιος της, Γιάννης, ένα εφτάχρονο παιδί. Ο εραστής της, Δημήτρης, σε άθλια κατάσταση επίσης. Ο αστυνόμος Λαέρτης καλείται να λύσει τον γρίφο της αποτρόπαιας αυτής πράξης. Έξι βασικοί χαρακτήρες, που παρουσιάζονται με πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Μας περιγράφουν τον πόνο τους, τους φόβους τους και όλα όσα νιώθουν και σκέφτονται. Έξι χαρακτήρες που γίνονται αμέσως οικείοι, που τους καταλαβαίνεις εξ αρχής σε βάθος. Ή μήπως όχι; Μήπως έχουν όλοι ανομολόγητα μυστικά;

          Η εξέλιξη καταιγιστική. Στο δεύτερο μισό του βιβλίο μάλιστα, κυριολεκτικά διαβάζει κανείς με κομμένη την ανάσα. Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να διαβάζει δύο σελίδες χωρίς να έχω ανασάνει, να κοντεύω να σκάσω. Η αίσθηση που μου άφηνε, τόσο κατά τη διάρκεια του άυπνου Σαββατοκύριακου που πέρασα μαζί με το βιβλίο αυτό, όσο και για μέρες μετά, είναι μοναδική. Οι ταχυκαρδίες όποτε κάνω μια στάση από τις καθημερινές μου ασχολίες μου κάνουν συντροφιά. Το δε στομάχι κόμπος.

          Δεν ήταν λίγες οι φορές που με τσάκωσα με δάκρυα στα μάτια. Έντονα συναισθήματα που δεν πίστευα ότι μπορεί να τα νιώσει κανείς διαβάζοντας (και διαβάζω, χωρίς μέρα παύσης, πάρα πολλά χρόνια τώρα).

          Από την ώρα που έκλεισε και η τελευταία σελίδα έψαχνα να βρω μια παρομοίωση για την αίσθηση που είχα τόσο διαβάζοντάς το, όσο και μέρες μετά, ακόμα και τώρα που γράφω αυτό το κείμενο. Έξι μέρες μετά βρήκα ακριβώς την αίσθηση αυτή. Σα να σε έχουν δέσει μέσα σε μαύρο αδιάβροχο πανί και να σε έχουν πετάξει σε δεξαμενή. Δεν περνάει νερό, ωστόσο νιώθεις την πίεση του νερού σε όλο σου το σώμα, ενώ σταδιακά αρχίζει και σου λείπει το οξυγόνο.

          Οι συμβολισμοί σε αυτό το βιβλίο είναι παραπάνω από εμφανείς. Οι ηθικές αξίες έχουν χαλαρώσει όσο δεν πάει. Ο 21^ος αιώνας είναι, δυστυχώς, αιώνας παρακμής. Η ανειλικρίνεια και οι λυκοφιλίες (ακόμα και αυτές που κρατάνε χρόνια) δίνουν και παίρνουν.

          Η Ειρήνη Βαρδάκη σε παίρνει από το χέρι στην πρώτη σελίδα, σε οδηγεί σε επικίνδυνα μονοπάτια του μυαλού και της ψυχής των ανθρώπων. Με τη λυρικότητά της σε ανεβάζει στον ουρανό και με την ωμή ρεαλιστικότητά της σε αφήνει ξαφνικά και πέφτεις σε ελεύθερη πτώση σε τσιμεντένιο έδαφος γεμάτο καρφιά. Άνθρωποι που «δεν έχουν δώσει δικαιώματα» στον υπόλοιπο κοινωνικό τους περίγυρο.

Ωστόσο, τι γίνεται όταν οι πόρτες κλείνουν και είναι πια στον δικό του χώρο; Διαβάστε το και θα το ανακαλύψετε! Σας υπόσχομαι πως θα κάνετε ένα μοναδικό ταξίδι που θα θυμάστε, αν όχι για πάντα, για πολύ καιρό σίγουρα. Ένα βιβλίο που θα μπορούσα άνετα να το δω στην τηλεόραση σε σειρά!