Ο Δημήτρης Σίμος είναι ένα νέο παιδί, με πολύ χιούμορ και εξαιρετικά ταλαντούχο, το οποίο όλοι τον έχουμε γνωρίσει τουλάχιστον τα τελευταία τρία χρόνια μέρα από τα βιβλία του στις εκδόσεις Bell, μέσα από τα βιβλία του με πρωταγωνιστή τον Χρήστο Καπετάνο: Τα βατράχια (2018), Τυφλά ψάρια (2018), Τοξικά μάτια (2019).
Τα Τοξικά Μ...άτια ήρθαν για να ταράξουν τα σκοτεινά νερά τόσο του αστυνόμου Καπετάνου, όσο και της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας γενικά. Πρόκειται για ένα βιβλίο σταθμός στην πορεία του Δημήτρη, με το οποίο ανέβασε εξαιρετικά ψηλά τον πήχη και τώρα μόνο αγωνία μπορεί να έχει κανείς για το τί άλλο μπορεί να γράψει!
Αρχικά, ο τίτλος του βιβλίου είναι ένα πολύ πετυχημένο λογοπαίγνιο για τους δύο βασικούς άξονες στους οποίους κινείται το βιβλίο. Δεν μένει όμως στους δύο μόνο αυτούς άξονες. Είναι ίσως το πιο πολυεπίπεδο βιβλίο των τελευταίων ετών. Ρίχνει στο τραπέζι τον τζόγο παράνομων ιπποδρομιών, πολιτική διαφθορά (για όσους έχουν διαβάσει τα προηγούμενα βιβλία του, θα θυμηθούν παλιές γνώριμες φυσιογνωμίες), περιβαλλοντική καταστροφή που την βλέπουμε να "ανθίζει" ποικιλοτρόπως όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια και πολλά πολλά άλλα ακόμα. Ενώ η γραφή του έχει βελτιωθεί πάρα πολύ. Δεν φοβάται πλέον να γίνει δηκτικός, ενώ λίγο πιο μετά ευαίσθητος και εν γένει πιο συνειδητοποιημένος και απελευθερωμένος.
Θα ήθελα να μείνω όμως σε μερικά άλλα θέματα. Το πρώτο που με εντυπωσίασε ήταν η έντονη δημιουργία αντιθετικών ζευγών τα οποία διατρέχουν όλο το βιβλίο: καλού και κακού, ξένου και οικείου, μοναχικότητας και ομαδικότητας και πάει λέγοντας. Η τόλμη του να καταπιαστεί με τις κοινότητες των Ρομά και στην ουσία να τους παρουσιάσει από μια άλλη ματιά, που δεν την ξέρουμε και δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε να παρουσιάζεται σε ένα βιβλίο. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη κοινότητα, ιδιαίτερων ανθρώπων, οι οποίοι γνωρίζουν και βλέπουν τη ζωή από μια άλλη σκοπιά που δεν έχουμε συνηθίσει να τη διαβάζουμε και σίγουρα οι περισσότεροι από μας δεν τη γνωρίζουμε. Αν τους πειράξεις, μαύρο φίδι που σε έφαγε. Αν όμως τους φερθείς καλά, μόνο καλά έχεις να προσμένεις ως ανταπόδοση. Δεν αναφέρω κάτι άλλο παραπάνω για να μην κάνω spoiler. Η σεξουαλική απελευθέρωση της αδερφής του Καπετάνου από τη μία και η επόμενη μέρα στην προσωπική ζωή του ίδιου του Καπετάνου ήταν επίσης μια ευχάριστη και άκρως ενδιαφέρουσα έκπληξη.
Αν και θα μπορούσα να γράψω πολλές σελίδες ακόμα, θα αναφέρω για το τέλος την δικαίωση, την κάθαρση αν προτιμάτε, που έρχεται στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου. Παλιοί γνώριμοι παίρνουν αυτό που τους αξίζει- από δική τους επιλογή; από θεία δίκη; πάντως όχι από τον Καπετάνο, αν και έβαλε το χεράκι του, αλλά δεν ήταν αυτός που "πάτησε τη σκανδάλη". Οι υπαίτιοι βρίσκουν τον μπελά τους και αποδίδεται δικαιοσύνη ποικιλοτρόπως. Ενώ, ένας εκ των αναμεμειγμένων στις παράνομες δραστηριότητες, που πραγματεύεται το βιβλίο, αποφασίζει ότι θέλει να βοηθήσει πραγματικά για τη διαλεύκανση της διπλής- για να μην πω τριπλής- υπόθεσης, και έτσι μιλάει στον μόνο άνθρωπο που θέλει, πρέπει, και έχει εμπιστοσύνη πως όλα θα πάρουν το δρόμο που τους πρέπει. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον Καπετάνο.
Για να κλείσω κάπου εδώ την κριτική-σύντομη παρουσίαση του Δημήτρη Σίμου και του βιβλίου του Τοξικά Μάτια, θα ήθελα να έχετε όλοι στο νου σας τον τίτλο του πρώτου κεφαλαίου "Ο κχαμ ικλιλό", που σημαίνει Ο ήλιος βγήκε. Για μένα θα μπορούσε να ήταν αυτός ο τίτλος του βιβλίου. Γιατί ναι, όσο σκοτεινά θέματα και να πιάνει, μέσα από τη γραφή του και την όλη του διαπραγμάτευση με τα θέματα που θίγει (και φαίνεται ότι τα έχει ψάξει και ερευνήσει σε βάθος) στο τέλος ο ήλιος βγαίνει
Ο ΚΧΑΜ ΙΚΛΙΛΟ λοιπόν! Είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου